Πόσο εύκολο είναι να ξεπεράσεις ένα κορυφαίο album; Πόσο μάλλον όταν αυτό το album βγήκε πριν τρία χρόνια και είναι, πιθανότατα, το καλύτερο της ιστορίας σου. Το σκέφτεσαι καθόλου ή γράφεις αυτό που σου βγαίνει πιο φυσικά και ελπίζεις για το καλύτερο; Αυτά κι άλλα πολλά θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς για την ένατη full-length δουλειά των melodic doom/death metallers Swallow The Sun, αφού το “Shining” έχει την «ατυχία» να διαδέχεται το αριστούργημα “Moonflowers” του 2021.
Δεν ξέρω πώς σκέφτονται οι Φινλανδοί, πάντως πιστεύω ότι στο μυαλό τους είχαν απλά σκοπό να δημιουργήσουν για μία ακόμα φορά πολύ καλή μουσική. Όπως κάνουν δηλαδή εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια. Το “Shining” έχει όλα τα στοιχεία που αγαπάνε οι οπαδοί τους. Είναι doom (προφανώς), είναι μελαγχολικό, είναι μελωδικό, έχει death growls, έχει καθαρά φωνητικά. Η εντύπωσή μου είναι ότι σε σχέση με τον προκάτοχό του έχει περισσότερη μελωδία τόσο στο θέμα της μουσικής όσο και σε αυτό των φωνητικών.
Το εξώφυλλο καθώς και ο αισιόδοξος τίτλος ίσως προϊδεάσουν τον ακροατή για κάτι τέτοιο και έτσι είναι. Οι Swallow The Sun εστιάζουν στην πιο «φωτεινή» πλευρά τους, με πολλά εισαγωγικά φυσικά επειδή σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για χαρούμενη μουσική. Εντύπωση επίσης προκαλεί το ότι εφτά από τα δέκα τραγούδια του album είναι από τέσσερα λεπτά και κάτω, κάτι που όχι μόνο δεν έχει ξαναγίνει στην δισκογραφία τους αλλά είναι και ασυνήθιστο για ένα doom σχήμα.
Οι συνθέσεις που ξεχώρισα άμεσα ήταν το “What I Have Become”, το “Under The Moon & Sun” με το φανταστικό riff και το “Charcoal Sky” με ένα σημείο που παραπέμπει ευθέως στους Behemoth. Το “Shining” λοιπόν δεν είναι κακό album. Σε καμία περίπτωση. Απλά οι συγκρίσεις με τον προκάτοχό του για κάποιους είναι αναπόφευκτες. Αν ο ακροατής το αφήσει αυτό στην άκρη και το δει σαν μία ξεχωριστή μουσική οντότητα, τότε πιθανώς να το δει και με άλλο μάτι. Όπως και να ‘χει, είναι άλλο ένα διαμαντάκι στη δισκογραφία αυτού του αγαπημένου συγκροτήματος.
