Εκεί στο Σικάγο, την πόλη με τη λίμνη και το σιντριβάνι του Al Bundy, κατοικεί ένας κιθαρίστας και τραγουδιστής μαζί, ο κύριος Markus Johansson. Παίζει, γράφει τραγούδια και όταν τραγουδάει ακούγεται σαν το Hetfield! Ο μουσικός αυτός λοιπόν τακίμιασε με τον επίσης μουσικό (μπασίστα) Johnny Rox και αποφάσισαν να βγάλουν ένα δίσκο. Έτσι, επειδή γούσταραν. Έκαναν λοιπόν τα κουμάντα τους και βρέθηκαν να συμμετέχουν στο σχήμα οι Larry Tarnowski (lead κιθάρες, Iced Earth) και Kevin Talley (τύμπανα, Six Feet Under, Daath). Πέρα από αυτά, οι τύποι έκαναν και το νερό κρασί, αφού στο ντεμπούτο άλμπουμ τους έτρεξαν να συνδράμουν οι παρακάτω κύριοι… μόλις!
Gene Hoglan, Brendon Small, Andy LaRocque, Michael Angelo Batio, Roland Grapow, The Heathen, Emil Werstler, Rob Caggiano, Metal Mike Chlasciak, Steve DiGiorgio, Sean Reinert, Jordan Rudess, Steve Smyth, Christian Lasegue, Marco Minnemann… Μεγάλε, κάτσε να τους ξαναμετρήσω, μην τυχόν και ξέχασα κανέναν!
Γρήγορο Μέταλ, τάκα-τούκα, δίκασα στο φουλ – μια και βρήκαμε όλους αυτούς τους ντραμισταράδες, σιγά μην τους αφήναμε να τη βγάλουνε με ένα απλό beat – και τραγούδια που θα σας θύμιζαν τους Metallica σε ένα μεγάλο γκαράζ. Διάθεση για πολύ τρέξιμο, διάθεση για ακόμα και Punk θεματικές, καφρόRiff και Pantera και κάτι από μοντέρνο Μέταλ… Τα τραγούδια αποδίδονται άψογα, φεύγουν κάτι δισολίες τρέλα (π.χ. “Permanent heartbreak”), και η παραγωγή είναι η πρέπουσα. Δεκαέξι κομμάτια περιέχει το άλμπουμ, όλα κάτω από έξι λεπτά, εκτός από το δεκάλεπτο (!) “Rise and die”, ένα κομμάτι που ξεκινάει με φρενήρη σόλο κιθάρας και πλήκτρων, για ενενήντα δεύτερα περίπου, πριν πλακώσουν τα ατμοσφαιρικά και τα «υπόλοιπα».
Στο οργανικό “Scream at the stars” παίζει και μια καλή Maidenιά, κατά συνέπεια… τους υιοθετούμε και δαύτους! Να πούμε εδώ ότι στο δίσκο φιλοξενούνται και δύο διασκευές, μια στο “Asche zu asche” των Rammstein (καλά, το βασικό riff δεν είναι αυτό του “Am I evil?”;) και μία στο “Get up” των Van Halen. Αυτή εδώ τη βάφτισαν “Get it up”, άλλαξαν τους στίχους (εδώ τραγουδάει ο Heathen), τους έκαναν «κόκκινους» και τα εξωφρενικά τύμπανα του Hoglan δίνουν το πρόσταγμα να ξεκινήσει ένα από τα πιο παλαβά τραγούδια. Ήταν που ήταν το πρωτότυπο θεόκουφο και παρλιακό, αυτό εδώ το διασκευή τα έκανε όλα μαντάρα. “Hey, Gene, do you wanna see my penis”? Τέλος!
