Το καλοκαίρι του 2022 θα μείνει στην ιστορία για πολλούς και διάφορους λόγους, κυρίως όμως γιατί σήμανε την επιστροφή στην κανονικότητα των συναυλιών και των φεστιβάλ σε ανοιχτούς χώρους μετά από 2μιση χρόνια πανδημίας. Ο αριθμός των συναυλιών που είχαν προγραμματιστεί και  πραγματοποιήθηκαν δεν είχε προηγούμενο, ενώ πολύ σπουδαίο γεγονός ήταν πως το rock/metal κοινό «πάτησε» δυο φορές στο εμβληματικό Ο.Α.Κ.Α. το ίδιο καλοκαίρι. Σε μια εποχή που όλοι έχουν θάψει και κηδεύσει το rock, ήταν αυτό το κοινό που ξανάφερε το μεγάλο στάδιο στη συναυλία. Επίσης, σπουδαία στιγμή ήταν και η sold out εμφάνιση του Desmond Child και των εκλεκτών καλεσμένων του στο Ωδείο του Ηρώδου Αττικού με τον Alice Cooper να σκορπά χαρά και ενθουσιασμό στους οπαδούς του με 2 εμφανίσεις στην Αθήνα και να σουλατσάρει στο κέντρο της πόλης βγάζοντας selfies ακόμα και… με τον περιπτερά, ενώ τα media τον κυνηγούσαν ακόμα και στο εστιατόριο!

Για αυτό το σπουδαίο συναυλιακό καλοκαίρι η συντακτική ομάδα του Rockpages.gr έκανε μια αποτίμηση για τις καλύτερες βραδιές, τις πιο αξέχαστες στιγμές, αλλά και τις πιο δυσάρεστες.

Ποια συναυλία μου άρεσε περισσότερο

Γιάννης Δόλας: Release Athens – Judas Priest, Cradle Of Filth, The Dead Daisies, Black Soul Horde: Ήταν μια τίμια συναυλία με τους Priest σε καλή φόρμα και με αρκετά καλό σετ. Σίγουρα, το να ξεκινάς με το “One Shot At Glory” δεν το λες και κακό, ενώ πολλή ευπρόσδεκτη ήταν και η έκπληξη με το “Blood Red Skies”. Και οι Cradle Of Filth ήταν αξιόλογοι, αλλά αυτοί που σίγουρα κέρδισαν το κοινό ήταν οι Dead Daisies, στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα με έναν Glenn Hughes από άλλο πλανήτη.

Δημήτρης Καζαντζής: Scorpions/Alice Cooper – OAKA & Iron Maiden – OAKA: Η επάνοδος στις συναυλίες και κυρίως στα φεστιβάλ έπειτα από δύο χρόνια εγκλεισμού και τρόμου για την επόμενη μέρα, ήταν μια λύτρωση για όλους εμάς που τις έχουμε τρόπο ζωής. Επόμενο ήταν να ανταποκριθούμε στις περισσότερες, τσεκάρωντας πάντα και το υπόλοιπο στις κάρτες μας. Στο θέμα της προσέλευσης, τα πράγματα πήγαν περίφημα με τον κόσμο να δείχνει ξεκάθαρα πόσο του έλειψε όλη αυτή η διαδικασία. Οι μπάντες που παρακολούθησα αυτό το καλοκαίρι ήταν αρκετές και πρέπει να πω ότι όλα σχεδόν τα set ήταν πολύ καλά. Όσο οι συναυλίες έλειψαν από το κοινό, άλλο τόσο έλειψαν και από τους μουσικούς. Είναι δύσκολο να απαντήσω στο ποιά ήταν η καλύτερη συναυλία του καλοκαιριού. Θα ξεχωρίσω αυτή των Scorpions με τον Alice Cooper κυρίως λόγω του δεύτερου, που έπειτα από 15 χρόνια επισκεύτηκε ξανά την Αθήνα σε μια από τις καλύτερες περιοδείες της καριέρας του και αυτή των Iron Maiden οι οποίοι πάντα σε αναγκάζουν με τον τρόπο τους να πεις ότι ήταν οι καλύτεροι κι ας υπήρξε το γνωστό ευτράπελο με τον Dickinson. Το Ο.Α.Κ.Α είχε την τιμητική του αυτό το καλοκαίρι στη μουσική κι ελπίζω να συνεχίσει να την έχει παρά τα κάποια προβλήματα στη διοργάνωση που εμφανίστηκαν στην περίπτωση των Iron Maiden.

Σάκης Νίκας: Scorpions/Alice Cooper – OAKA & Desmond Child – Ωδείο Ηρώδου Αττικού: Σε ένα γεμάτο από συναυλίες καλοκαίρι και ύστερα από 2 χρόνια πανδημίας ο κόσμος στήριξε έμπρακτα τις διοργανώσεις και θέλω να πιστεύω ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών -αν όχι όλες- έβγαλαν κέρδος. Προσωπικά, δεν απογοητεύτηκα από καμία συναυλία. Το αντίθετο μάλιστα. Ποια ήταν η καλύτερη από όλες αυτές; Κοιτάξτε…αν δεν είχε συμβεί το γνωστό σκηνικό με τον Dickinson το οποίο άφησε σε όλους μία πικρή γεύση στο τέλος, θα σας έλεγα άνετα ότι η καλύτερη συναυλία του καλοκαιριού ήταν αυτή των Maiden. Ωστόσο, θα επιλέξω αυτή του Alice Cooper διότι ήταν πραγματικά αψεγάδιαστη σε όλους τους τομείς ενώ επιτέλους είδαμε για πρώτη φορά στη χώρα μας ολόκληρο το περίφημο Alice Cooper Show. Δεύτερη επιλαχούσα συναυλία αυτή του Desmond Child.

Γιώργος Τερζάκης: New Long Fest με μεγάλη διαφορά.

Ποια συναυλία μου άρεσε λιγότερο

Γιάννης Δόλας: Iron Maiden – OAKA: Προσωπικά, από άποψη προσδοκιών για τη συναυλία σαν χειρότερη που παρακολούθησα αυτό το καλοκαίρι ήταν αυτή των Iron Maiden στο ΟΑΚΑ. Και δεν ήταν το συγκρότημα υπεύθυνο γι’ αυτό. Η μπάντα κινήθηκε σε πολύ καλό επίπεδο, όχι τόσο καλό όσο το 2018, αλλά οι συνθήκες δεν ήταν και οι καλύτερες για μια ιστορική συναυλία. Η επιστροφή του rock/metal στο μεγαλύτερο Στάδιο της χώρας και μάλιστα δυο φορές με τη συναυλία των Scorpions/Alice Cooper και των Maiden, θα έπρεπε να είναι αφορμή για πανηγύρι και όχι για γκρίνιες και μιζέρια, για τις οποίες ευθύνεται κατά πολύ η διοργάνωση. Φυσικά και θα αναφερθώ στην αδιανόητη διαίρεση του χώρου της αρένας με τα “Standing A” και “Standing B” να μην ανταποκρίνονται στο αντίστοιχο σχεδιάγραμμα της προπώλησης, ενώ οι θέσεις από τα περίπτερα του merch και τις καντίνες έκλειναν εντελώς το οπτικό πεδίο ακόμα και στην πρώτη γραμμή του “Standing B” στα δεξιά και αριστερά, αναγκάζοντας τον κόσμο να παστωθεί σαν σαρδέλες στη μέση για να βλέπει, έστω και από πάρα πολύ μακριά τη σκηνή. Επίσης, άλλο ένα προβληματικό σημείο ήταν οι θέσεις τουαλέτας και περιπτέρων στην είσοδο της αρένας που δημιούργησαν ασφυξία όπως έμπαινε κανείς στον χώρο.

Δημήτρης Καζαντζής: Sabaton: Όσο αφορά τη χειρότερη συναυλία, αν και δε μου αρέσει ο όρος χειρότερη, δε θα πω τους Cradle Of Filth αφού δε μου αρέσει το είδος τους και θα ήμουν άδικος, θα πω ότι μια υπερπαραγωγή πανάκριβη με χίλια δυο σκηνικά, με φωτιές και μάχες πάνω στη σκηνή, θα πρέπει να συνοδεύεται και με ανάλογη μουσική, κάτι που δε μου προσφέρουν οι Sabaton. Από την άλλη, από τη στιγμή που ενθουσίασαν τόσο κόσμο και πούλησαν merchandise όσο όλοι οι άλλοι μαζί, δεν έχω να προσάψω κάτι, απλά να πω ότι αυτό που άκουγα δεν ήταν ανάλογο αυτού που έβλεπα.

Σάκης Νίκας: Airbourne: Όπως είπα και παραπάνω, όλες οι συναυλίες μου άρεσαν. Ωστόσο, δεν θα έλεγα ότι με κάλυψε απόλυτα η εμφάνιση των Airbourne οι οποίοι «χάθηκαν» στη μεγάλη σκηνή του ΟΑΚΑ.

Γιώργος Τερζάκης: Δεν έμεινα πλήρως απογοητευμένος από κάποια, αν έπρεπε όμως να επιλέξω θα έλεγα τη μέρα των Manowar στο Release Athens.

Highlight συναυλίας

Γιάννης Δόλας: Και μόνο ότι μπορέσαμε να απολαύσουμε αρκετά γκρουπ για πρώτη φορά στην χώρα μας είναι ένα highlight. Hellacopters, Social Distortion και Airbourne έπαιξαν μπροστά στο ελληνικό κοινό για πρώτη φορά και ελπίζουμε να το επαναλάβουν στο μέλλον.

Από την άλλη, οι επισκέψεις στην Πλατεία Νερού προσέφεραν πολύ ευχάριστες εμπειρίες, όχι μόνο από την άποψη των συγκροτημάτων που παρακολουθούσες, αλλά και όσον αφορά την οργάνωση στον χώρο, τις παροχές και το σεβασμό στο θεατή. Οργάνωση ακόμα και στις τουαλέτες με φύλαξη και σαπούνι, αντισηπτικό (το ότι το αναφέρω μου κάνει κι εμένα εντύπωση, γιατί δεν είναι αυτονόητο, πράγμα που δείχνει για μια ακόμα φορά πόσο πίσω είμαστε). Μικρή εξαίρεση αποτελεί το «στέρεμα» στο νερό την τελευταία ημέρα –με καύσωνα- που έπαιζαν οι Slipknot.

Σάκης Νίκας: H μαγική εμφάνιση του Alice με τον Kip Winger στο Ηρώδειο.

Γιώργος Τερζάκης: Οι συγκλονιστικοί Blind Guardian με το έπος “Somewhere Far Beyond” στην ολότητά του.

Συμπεριφορές κοινού/συγκροτημάτων που με ενόχλησε

Γιάννης Δόλας: Ακραία και αντιεπαγγελματική θα χαρακτήριζα τη συμπεριφορά του Bruce στο διάσημο πια περιστατικό, απαράδεκτη, αλλά δυστυχώς αναμενόμενη την χρήση καπνογόνου, δεν γινόταν και κανένας έλεγχος εδώ που τα λέμε. Αυτό που δεν κατάλαβα όμως ήταν ο έπαινος και η ιδιαίτερη αναφορά στην κίνηση του Dickinson να σταματήσει για λίγο το show για να δοθεί βοήθεια σε κάποιο παιδί που βρισκόταν μπροστά. Αυτό δεν ήταν αυτονόητο; Αν δεις κάποιον που χρειάζεται έχει πρόβλημα, δεν πρέπει να καλέσεις σε βοήθεια, ή να προσπαθήσεις να βοηθήσεις εσύ ο ίδιος; Τόσο περίεργο μας φάνηκε που ο frontman ενός από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα στον πλανήτη σταμάτησε τη συναυλία για έναν συνάνθρωπό μας;

Δημήτρης Καζαντζής: Μεγάλη ήταν η συζήτηση για όσα είπε ο Bruce Dickinson στον τύπο που άναψε καπνογόνο στη συναυλία των Iron Maiden. Δεν ήταν μόνο ένας βέβαια, ήταν δεκάδες. Σίγουρα αυτή η αντίδραση δεν ήταν ανάλογη του διαμετρήματος του τραγουδιστή που πέρα από το ότι μας “χάλασε” το The Number Of The Beast, έκανε κάποιον κόσμο να νοιώσει προσβεβλημένος. Δε συνηθίζω να τα βάζω με τον κόσμο, εδώ όμως κάποιοι πρέπει κάποτε να μπουν στη θέση τους. Η χρήση καπνογόνων απαγορεύεται. Αφορά θαλάσσια σκάφη και ορειβάτες για περιπτώσεις κινδύνου. Εδώ στην Ελλάδα τα χρησιμοποιούμε για…ατμόσφαιρα, χωρίς οι χρήστες τουν να ενδιαφέρονται αν τραυματίσουν κάποιον δίπλα τους έτσι όπως κάνουν σα μανιακοί ή αν κάποιος εκεί κοντά έχει κάποιο αναπνευστικό πρόβλημα. Ο ίδιος ο Bruce έχει δημιουργήσει και στο παρελθόν θέμα λόγω της χρήσης καπνογόνων και είναι γνωστό ότι δεν τα γουστάρει. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την χρήση καπνογόνων κάτι που μόνο σ’ αυτή τη χώρα γίνεται και καμία δικαιολογία για τον μή έλεγχο στην είσοδο των venues. Το γεγονός αυτό επίσης, εκμεταλλεύθηκε μπάντα σε κάποιο από τα επόμενα φεστιβάλ που πάλι άναψαν καπνογόνα για να πει πόσο του αρέσει αυτή η ατμόσφαιρα και πως δεν καταλαβαίνει γιατί ο Dickinson δε γουστάρει τους Έλληνες κάτι που ο Bruce ποτέ δεν είπε. Είναι υποκρισία αν μη, τι άλλο… Αυτή η καφρίλα πάντως των Ελληνικών γηπέδων που έχει μεταφερθεί στους συναυλιακούς χώρους πρέπει να σταματήσει με κάθε τρόπο.

Σάκης Νίκας: Εντάξει…φαντάζομαι ότι όλοι (ή σχεδόν όλοι) δεν μπορούν να αγνοήσουν ούτε την κατάσταση με τα καπνογόνα ούτε όμως την υπερβολική και αντιεπαγγελματική αντίδραση του Dickinson. Ναι, γνωρίζουμε ότι ο Bruce έχει τα θέματα του με τα καπνογόνα αλλά δεν δικαιολογείται με τίποτα ένα τέτοιο φραστικό ξέσπασμα και φυσικά η αποχώρηση από τη σκηνή που αποδιοργάνωσε τους πάντες.

Γιώργος Τερζάκης: Υπερβολικά πολλά κινητά από τους φασαίους, καπνογόνα και μπάφοι από αυτούς που δεν νοιάζονται για τον διπλανό τους, η απαράδεκτη αντίδραση του Bruce Dickinson με την αποχώρηση από την σκηνή και το βρίσιμο στον οπαδό.

Παρατηρήσεις για διοργανωτές και οπαδούς

Γιάννης Δόλας: Πανάκριβο merch, ακριβές μπύρες και φαγητό, αδιανόητη εμμονή με τα καπάκια των νερών όταν άναβαν καπνογόνα, ενώ σε άλλους χώρους δίνονταν οι μπύρες στο κουτάκι. Προφανώς, τα πρωτόκολλα δεν ήταν τα ίδια για όλους!

Δημήτρης Καζαντζής: Εδώ πρέπει να ειπωθούν πολλά και σοβαρά πράγματα. Όσο αφορά το κοινό και τις συνθήκες παραμονής του στα venues τα πράγματα πήγαν αρκετά καλά με εξαίρεση τον κόσμο στη συναυλία των Iron Maiden στο πίσω μέρος της αρένας σ’ ένα χώρο ασφυκτικά γεμάτο και που θα μπορούσε να πάρει χώρο από τον μπροστινό. Κατά τ’ άλλα, η κατάσταση ήταν αξιοπρεπέστατη σε όσες συναυλίες βρέθηκα. Η πρόσβαση όπως και η κατανομή των χώρων εστίασης, ασφάλειας και υγιεινής ήταν σε καλό επίπεδο όπως και η διαδικασία αποχώρησης στο τέλος. Υπήρχαν όμως και θέματα που με απογοήτευσαν και φυσιολογικά θα πρέπει να απογοήτευσαν και κάποιους από το line up των φεστιβάλ, άσχετα αν για πολλούς λόγους δεν εκφράστηκαν σχετικά. Ο λόγος, για την αντιμετώπιση των Ελληνικών σχημάτων που άνοιγαν τα φεστιβάλ. Ο χρόνος συμμετοχής τους ήταν ελάχιστος (25-30 λεπτά) σε αντίθεση με το χρόνο των change over που ήταν αδικαιολόγητα μεγάλος και θα μπορούσε να είχε προστεθεί επιπλέον μπάντα ή τουλάχιστον θα μπορούσαν τα opening act να ξεκινήσουν λίγο πιο αργά έχοντας μπροστά τους περισσότερο κόσμο. Κακή εντύπωση επίσης μου προκάλεσε η παντελής έλλειψη merchandise από όλες σχεδόν τις Ελληνικές μπάντες και ο λόγος ήταν η πολύ υψηλές προμήθειες που καλούνταν να πληρώσουν οι μουσικοί. Αυτό θα πρέπει να τονιστεί γιατί μόνο υποστήριξη σε νέους μουσικούς δε λέγεται. Όπως υποστήριξη δε λέγεται οι ανακοίνωση των support σχημάτων μία μόλις εβδομάδα πριν τις συναυλίες των Accept και των Within Temptation. Οι μπάντες είναι ένα σύνολο καλλιτεχνών που κυνηγούν το όνειρο τους και προάγουν τον πολιτισμό και όχι σκουπίδια έτσι όπως αντιμετωπίζονται.

Σάκης Νίκας: Το Release Festival ήταν η ευχάριστη έκπληξη του φετινού καλοκαιριού όχι μόνο λόγω των ονομάτων που έφερε αλλά κυρίως για την αψεγάδιαστη και απολύτως επαγγελματική οργάνωση σε όλους τους τομείς. Πολλά συγχαρητήρια και ελπίζουμε σε ανάλογη συνέχεια στα μελλοντικά events. Στον αντίποδα η ανεκδιήγητη κατάσταση στο ΟΑΚΑ με τον καταμερισμό του κόσμου μεταξύ Standing A και B που είχε σαν αποτέλεσμα αυτοί που βρίσκονταν πίσω να μην βλέπουν τίποτα (και λόγω των θέσεων των διαφόρων καντινών) και να είναι στοιβαγμένοι σαν τα πρόβατα. Ήθελε μεγαλύτερη προσοχή και δυστυχώς δεν βγήκε και μία ανακοίνωση από την εταιρεία για να απαντήσει στα εύλογα ερωτήματα (για να το θέσουμε κομψά) του κόσμου.

Γιώργος Τερζάκης: Για τους οπαδούς τα είπα πιο πάνω, μερικοί διοργανωτές καλό θα ήταν να σκεφτούν την τσέπη του κόσμου που έχει δώσει πανάκριβα εισιτήρια όταν βγάζουν τις τιμές για τα κυλικεία. Είμαι σίγουρος ότι τρία νεράκια και ένα αναψυκτικό σε μέγεθος μπρελόκ θα τα έβρισκα φθηνότερα στη Μύκονο σε σχέση με τα 7€ που έδωσα στη συναυλία των Scorpions/Alice Cooper. Φωτεινή εξαίρεση το New Long Fest που βάζει τα γυαλιά σε όλους.

Τι θα ήθελα να δω του χρόνου

Γιάννης Δόλας: Metallica, Volbeat, Misfits, Running Wild, Helloween, The Supersuckers

Σάκης Νίκας: Pearl Jam, Helloween, Metallica

Γιώργος Τερζάκης: Volbeat, Hatebreed, Ghost, Audrey Horne, Machine Head, Running Wild, Mercyful Fate