Η συνέντευξη τύπου του Joey DeMaio για τη συναυλία των Manowar στην Αθήνα, την «Οδύσσεια», τη συνεργασία με το Σάκη Τόλη και των Κώστα και Κωνσταντίνο Καζάκο στο Fuzz Live το απόγευμα της Δευτέρας 15 Νοεμβρίου…
Σάκης Τόλης: Μου ζήτησαν να μεταφράσω ένα κείμενο από τα Αγγλικά στα Αρχαία Ελληνικά, που είναι πολύ δύσκολο. Ήδη είναι δύσκολο να το μεταφράσεις στα Ελληνικά. Οπότε, ζήτησα τη βοήθεια της γυναίκας μου και από κάποια άλλα παιδιά και το καλοκαίρι κάτσαμε επί πέντε μέρες για να κάνουμε τη μετάφραση και νομίζω πως από αυτό που άκουσα τουλάχιστον ότι έχει βγει πολύ καλό. Είναι μια μεγάλη τιμή για μένα να μπορώ να συμμετάσχω σε μια δουλειά του Joey, καθώς οι Manowar είναι μια από τις αγαπημένες μου μπάντες.
Φυσικά, έχω εντυπωσιαστεί από αυτό που έκανε ο Καζάκος… πατέρας και γιος! Είναι εδώ, να τον φωνάξω; Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το πώς τα λέγανε. Είναι epic!
Κωσταντίνος Καζάκος: Μεταλάς από μικρός και ακόμα. Δεν φεύγει αυτό όπως ξέρετε οι περισσότεροι από εσάς. Είμαι ηθοποιός, αλλά είμαι και μουσικός και οι Manowar ήταν οι παιδικοί μου ήρωες. Οπότε, το να συνεργαστώ μαζί τους ήταν ένα παιδικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα το να συνεργαστώ μαζί τους. Ήταν θείο δώρο. Μόλις μου έγινε αυτή η πρόταση πήδηξα από την χαρά μου και είπα «ναι». Νομίζω ότι κάναμε κάτι καλό, κάτι όμορφο. Αυτό που… περιμένω να το ακούσω κι εγώ (γελάει) σαφώς θα είναι επικό. Αλλά, έκανε ο πατέρας μου το ρόλο του Οδυσσέα κι εγώ τον Τηλέμαχο. Κάναμε τον πατέρα και τον γιο. Είχε πολύ ενδιαφέρον. Είναι μια ματιά στην «Οδύσσεια» μέσα από τα μάτια του Τηλέμαχου. Αυτό θα το ακούσετε και θα το κρίνετε, αλλά εγώ θέλω να σας πως ότι ήταν φοβερή εμπειρία το να συνεργαστώ με τον Joey, ο οποίος είναι φοβερός τύπος. Εκτός από μουσικός είναι φοβερός σκηνοθέτης. Μπορεί να καθοδηγήσει έναν ηθοποιό, είναι παραστατικός, του δίνει να καταλάβει ακριβώς τι θέλει. Περάσαμε υπέροχα.
Σάκης Τόλης: Κι εγώ συγκλονίστηκα, έχω δουλέψει με πολύ κόσμο αλλά αυτός βρίσκεται σε ένα άλλο επίπεδο επαγγελματισμού… σοκαρίστηκα με το πόσο ήταν όλα on time και πόση πόρωση και αγάπη είχε πάνω σε αυτό που κάνει. Πιστεύω ότι αν αγαπάς αυτό που κάνεις η δημιουργία σου αφήνει το στίγμα της και νομίζω πως και αυτή θα αφήσει το στίγμα της. Μιλάμε για τους Manowar, δεν είναι τυχαίο πως όλα αυτά τα χρόνια είναι αυτοί που είναι. Πραγματικά, πήρα ένα μάθημα στα 50 μου!
Κωσταντίνος Καζάκος: Υπήρχε πάθος, εκείνη την ώρα που το κάναμε αυτό… έπρεπε να βγαίνουν αίματα που λέμε… έπρεπε να φουντώσεις…
Σάκης Τόλης: Έλεγε στον Τηλέμαχο… «μπαίνεις μέσα και πρέπει να σκοτώσεις… αλλά, ρε σου τρώνε τη γυναίκα… σου γ**** τη γυναίκα ρε, πες το πιο πραγματικά», δηλαδή εγώ πορώθηκα… ο τρόπος που το έλεγε ήταν πραγματικά κάτι που σε ξυπνάει και σου δίνει ένταση και θυμάμαι ότι… το πες πολύ καλύτερα στο 2ο take!
Κωσταντίνος Καζάκος: Ευχαριστώ πολύ! Και στο μεταξύ έπρεπε να εξηγήσω στον πατέρα μου ποιοι είναι οι Manowar! Του λέω «θυμάσαι κάτι αφίσες που είχα στο δωμάτιό μου τότε που ήμουν κι εγώ 15 – 16»… μου λέει «εντάξει, είχες πολλές»… το δωμάτιό μου ήταν μόνο αφίσες! Δεν έβλεπες τοίχο. Του λέω «ήταν κάποιοι που ήταν πάνω δεξιά», μου λέει «δεν θυμάμαι», τέλοσπαντων του εξήγησα και χάρηκε πολύ και ήθελε πολύ να το κάνει για μια μπάντα η οποία υπάρχει από τις αρχές του heavy metal και είναι η μπάντα που άκουγα κι εγώ. Νομίζω ότι έχουμε κάνει κάτι καλό.
Joey DeMaio: Συγγνώμη που άργησα… έπινα τσίπουρο! Κάνω εξάσκηση… αν ήμουν στην Αμερική θα έλεγα «Οντίσεας», όλοι έτσι το λένε, αλλά ξέρω ότι το σωστό είναι «Οδυσσεύς», κάνω εξάσκηση στα Ελληνικά μου γιατί την επόμενη φορά –όχι σήμερα- όταν παίξουμε θα μιλήσω Ελληνικά. Έτσι, κάνω εξάσκηση κάθε μέρα, ώστε όταν ξαναπαίξουμε να μπορώ να πω λίγα λόγια, που μπορεί να μην είναι τέλεια, αλλά θα το κάνω από αγάπη και από σεβασμό, αλλά και γιατί πολλοί βρίσκουν αστεία τα κακά Ελληνικά μου! Οπότε γιατί να μην τους διασκεδάσω;
Ευχαριστώ πολύ τον αγαπητό μου φίλο Jim, που βρήκαμε το δρόμο για την Ελλάδα το 1992. Ξέρω ότι οι περισσότεροι από εσάς ήσασταν μικροί τότε για να το θυμάστε, αλλά ήμασταν πολύ τυχεροί που βρήκαμε ένα τόσο καλό κοινό και μια τόσο υπέροχη χώρα. Αισθάνομαι ευλογημένος για εκείνη την μέρα όταν ήμουν 10 ετών και μου δωσαν το βιβλίο «Οδύσσεια» και η ζωή μου άλλαξε για πάντα! Πάντα πίστευα ότι αυτές οι ιστορίες βασίζονται σε ανθρώπους που έκαναν σπουδαίες πράξεις και όπως στη ζωή δεν είναι ποτέ εύκολο να κάνεις το σωστό, ποτέ δεν είναι εύκολο, αλλά αυτό είναι που φέρνει την επιβράβευση εδώ (δείχνει την καρδιά του).
‘Ετσι, είχα την τύχη να έρθω στην Ελλάδα με όλο αυτό το συναίσθημα που είχα αποκτήσει διαβάζοντας την «Οδύσσεια» και ηχογραφήσαμε το “Triumph And Steel”, το οποίο αφιέρωσα στην Ελλάδα. Αφού παίξαμε στο φεστιβάλ πρόπερσι δεν μπορούσα να πιστέψω πως οι οπαδοί μας είχα γίνει περισσότεροι και πιο δυνατοί… το κοινό μας και όλη η αγάπη και το συναίσθημα που ερχόταν από αυτό ήταν τόσο ισχυρά που είπα πως ίσως είχε έρθει η στιγμή να προσεγγίσω το μεγάλο εγχείρημα της «Οδύσσειας», που είναι πολύ πιο σπουδαία από την «Ιλιάδα», νομίζω πως όλοι σας το γνωρίζετε πολύ καλύτερα από εμένα αυτό κι έτσι ενθουσιάστηκα τόσο που ο Jim μπόρεσε να βρε όχι μόνο έναν μεταφραστή, αλλά κι ένα φίλο σαν το Σάκη, ο οποίος -πιστέψτε με- μαζί με τη γυναίκα του υπέφεραν από μένα σαν κανέναν άλλο. Μετέφρασε όχι μόνο στα Ελληνικά, που είναι δύσκολο, αλλά στα Αρχαία Ελληνικά και το αμέσως επόμενο βήμα ήταν που μας έφερε σε επαφή με έναν απίθανο νεαρό (δείχνει τον Κωνσταντίνο Καζάκο_ και τον «νεαρό» πατέρα του και ήταν το μεγαλύτερο δώρο. Πρέπει να ήταν όπως όταν ο Francis Ford Coppola είχε όλους εκείνους τους σπουδαίους ηθοποιούς για να κάνει τον «Νονό» – δεν θα μπορούσε να κάνει κακή ταινία. Έτσι, για μένα ήταν ευλογία να βρίσκομαι στο φανταστικό στούντιο του Στάμου και να έχω όλους αυτούς τους φίλους γύρω μου και φυσικά εκείνον (δείχνει τον Σάκη) να με βοηθά με την πανέμορφη μετάφρασή του και να ακούω εκείνον (δείχνει τον Καζάκο) να μιλάει με τον πατέρα του, τον αληθινό του πατέρα… ο ρόλος του Τηλέμαχου και ο πατέρας του, ο Οδυσσέας. Μπορώ να σας πω πως όχι μόνο εγώ αλλά όποιος βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στο στούντιο ανατρίχιασε. Μας σηκώθηκε η τρίχα. Και αυτό είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Joey DeMaio: (για την επιστροφή στην Ελλάδα) είναι μια πρόκληση, γιατί η τελευταία συναυλία ήταν πιθανότατα η καλύτερή μας εμφάνιση στην Ελλάδα. Όχι γιατί το συγκρότημα έπαιξε καλύτερα από κάθε άλλη φορά, γιατί πάντα δίνουμε το 100%, αλλά γιατί βλέπαμε από τη σκηνή τα πρόσωπα των οπαδών που έμοιαζαν σαν να επιβραβεύονται μετά από χρόνια που πίστευαν στην μπάντα και πάλευαν ενάντια στην αρνητικότητα και όλους τους μαλάκες (ΣΣ είπε τη λέξη στα Ελληνικά) που έβριζαν τους Manowar, όλους εκείνους τους ζηλιάρηδες. Στα πρόσωπά τους λοιπόν έβλεπα την εκδίκηση… «ουάου, κοίτα τη σκηνή, τους ιππότες, άκου τον ήχο, τη μουσική. Είχαμε δίκιο, αυτοί οι άνθρωποι μας αγαπάνε και πιστεύουν σε μας». Είναι δύσκολο να νικήσεις αυτό το αίσθημα. Έτσι, αισθανόμασταν από τη μια ενθουσιασμό, αλλά ταυτόχρονα βρισκόμασταν μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση. Γιατί όταν έχεις όταν έχεις κάνει κάτι τόσο καλό δεν μπορείς να το επαναλάβεις. Δεν υπάρχει τρόπος, δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο πράγμα δυο φορές και να το κάνεις καλύτερο. Έτσι, η πρόκληση ήταν όταν επιστρέφαμε να είναι μεγαλύτερη η συναυλία. Και καλύτερη, οπότε αυτή θα ήταν η πρόκληση.
- Τι θα πρέπει λοιπόν οι οπαδοί να περιμένουν από τη συναυλία;
Joey DeMaio: Τελικά, καταφέραμε και βρήκαμε έναν συνεργάτη, ένα φεστιβάλ, έναν διοργανωτή, που δεν πιστεύαμε ότι θα βρίσκαμε άλλον σαν κι αυτό, αν και ήμασταν τυχεροί στο παρελθόν με άτομα που συνεργαστήκαμε στην Ελλάδα. Δουλέψαμε με αξιόλογους ανθρώπους, οπότε δεν θα έλεγα πως είχαμε κακές εμπειρίες, αλλά νομίζω ότι βρήκαμε κάποιον που καταλαβαίνει πως αυτό που κάνουμε βασίζεται στο γεγονός ότι δεν θέλουμε οι οπαδοί μας να υποφέρουν γιατί εκείνοι είναι αίμα μας. Είναι αυτό για το οποίο ζούμε και αν συνεργάζεσαι με κάποιον που καταλαβαίνει τι νιώθει η μπάντα και καταλαβαίνει ότι χωρίς τους οπαδούς δεν είμαστε τίποτα. Δεν θα είχαμε τίποτα, δεν είμαστε τίποτα. Πολλά περιοδικά δεν το καταλαβαίνουν αυτό, ή τηλεοπτικοί σταθμοί, διοργανωτές κλπ δεν πιστεύουν πως οι οπαδοί είναι ο λόγος που είμαστε εδώ. Τι θα είχε το συγκρότημα χωρίς τους οπαδούς του; Θα ήμασταν κάποιοι μαλάκες που θα παίζαμε στα δωμάτιά μας. Κι αν δεν το καταλαβαίνεις αυτό, τότε δεν καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι να αφιερώνει κάποιος τη ζωή του για τη μουσική σου και ότι χωρίς όλους αυτούς δεν θα υπήρχες επαγγελματικά. Είναι μια μεγάλη δήλωση αυτή και αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά το καταλαβαίνουν αυτό και ξέρω ότι είναι ειλικρινείς, γιατί τους δοκιμάσαμε την άλλη φορά με τον ήχο, τα φώτα το PA, το επίπεδο επαγγελματισμού που αναμενόταν από αυτούς και δεν απογοήτευσαν. Βγήκαμε για φαγητό προχθές και με ρώτησαν «είχαμε κάποιο πρόβλημα;» και είπα «ε, όχι ακριβώς πρόβλημα», οπότε με ρώτησαν «υπάρχει κάτι άλλο που θέλετε;» και είπα «ε, λοιπόν θα θέλαμε ένα μεγαλύτερο PA για να ακουγόμαστε ακόμα πιο δυνατά και πιο καθαρά. Και είπαν «ΟΚ, θα το κάνουμε». Είπα «μπορεί η σκηνή να είναι πιο μεγάλη;» και είπαν ναι. «Το ελπίζω γιατί θα φέρουμε πολύ περισσότερα πράγματα μαζί μας από την άλλη φορά» και μου είπαν «ΟΚ, θα κάνουμε τη σκηνή όσο πιο μεγάλη γίνεται». Όταν έχεις λοιπόν μια τέτοια νοοτροπία απέναντί και ένα τέτοιο αίσθημα δημιουργείται η ευκαιρία για μια τρομερή εμπειρία και το μόνο που με νοιάζει είναι να το απολαύσουν οι οπαδοί μας, να είναι όλοι ασφαλείς και να περάσουν καλά.
- Τι μπορείς να πεις για το σετ και τη σκηνή;
Joey DeMaio: Προσπαθούμε να κάνουμε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια σκηνή σαν κινηματογραφική προβολή. Έτσι, όπου κι αν κοιτάς θα βλέπεις την μπάντα να εξαφανίζεται κατά κάποιο τρόπο, αν και θα είμαστε πάνω στη σκηνή, αλλά η προβολή που θα βλέπεις στη σκηνή θα περιλαμβάνει τα πάντα. Θα είναι απίστευτα δύσκολο, αλλά έχουμε τρομερούς συνεργάτες από όλο τον κόσμο που δουλεύουν πάνω σε αυτό το project κι έτσι πιστεύουμε ότι οπτικά και ηχητικά θα είναι μια εμπειρία που θα είναι ό,τι μεγαλύτερο θα έχουμε κάνει στην Ελλάδα σίγουρα.
- Πως θα ήθελες να μνημονεύονται οι Manowar;
Joey DeMaio: Θα ήθελα να μας θυμούνται σαν μια μπάντα που ποτέ δεν υποτάχτηκε, ή φίλησε τους κώλους κάποιας δισκογραφικής, τηλεοπτικού σταθμού, ραδιοφώνου, εταιρείας, οποιουδήποτε προσπάθησε να κλέψει την αγνότητα της μουσικής μας και να την αλλοιώσει με οποιονδήποτε τρόπο… οικονομικά ή ποιοτικά… θα ήθελα να σκέφτομαι πως σαν συγκρότημα σταθήκαμε δίπλα στου οπαδούς μας και παλέψαμε ό,τι κι αν συνέβαινε.
Rockpages.gr: Έχεις δει, ή έχεις ακούσει κάποια μπάντα που θα μπορούσε να πάρει τη σκυτάλη από τους Manowar;
Joey DeMaio: Όταν σταματήσουμε και ελπίζω αυτό να μη γίνει σύντομα κανείς δεν θα πάρει τη σκυτάλη. Γιατί είναι σαν να λες ότι κάποιος θα πάρει τη θέση του Pavarotti, ή της Μαρίας Κάλας. Αυτοί οι καλλιτέχνες ήταν μοναδικοί και κανείς δεν μπορεί να πάρει τη θέση τους. Και νομίζω πως και οι Manowar είναι μοναδικοί, όχι μόνο για τη μουσική, αλλά και για το συναίσθημα. Επίσης, όπως είπα υπερασπιζόμασταν την τιμή των οπαδών μας. Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει άλλη μπάντα σαν κι εμάς. Σίγουρα, θα υπάρχουν άλλες μπάντες κι άλλη μουσικής, αλλά Manowar δεν θα ξαναϋπάρξουν!
