Όταν το 2000 άκουσα το “Babylon”, διάδοχο του “Spellbound” πίστεψα ότι οι Ten θα εδραιώνονταν ως μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του μελωδικού hard rock και ότι το μέλλον ήταν δικό τους. Αυτά τα δύο album είχαν όλα τα συστατικά για μια αξιόλογη πορεία.
Η συνέχεια για τους Βρετανούς δυστυχώς δεν ήταν ανάλογη. Αναλώθηκαν σε επανάληψη του εαυτού τους και κατά συνέπεια σε πτώση.
Αυτά αποτυπώνονται ξεκάθαρα στο “Hersey And Creed”. Ένα αναιμικό album όπου ο Gary Hughes δεν καταφέρνει να δώσει κάτι παραπάνω απ’ ότι την τελευταία δεκαετία. Απουσιάζουν παράγοντες όπως νεύρο, ιδέες και κυρίως τόλμη. Χωρίς να είναι κακό, σταματάει στο να χαιδεύει τ’ αυτιά χωρίς να προκαλεί κάποια άρνηση, κάτι όμως που προσωπικά δε μου κάνει. Ελάχιστα κομμάτια ξεχωρίζουν κάπως, ενώ η πρώτη από τις τρεις μπαλάντες το “Raven’s Eye”, ακούγεται σαν κόπια του πολυδιασκευασμένου “Scarborough Fair”. (Simon & Garfunkel)
Το “Hersey And Creed” δε μπορεί να συγκινήσει από τη στιγμή που λείπουν τα προαναφερθέντα στοιχεία. Είναι μια φτηνή επανάληψη των τριών τελευταίων album των Ten που δεν αφήνει να φανεί φως και για τη συνέχεια.
