Πρώτοι στη σκηνή του Κυττάρου ανέβηκαν οι Cyanide 4. Αν κα
ι ελαφρώς παράταιροι με το όλο κλίμα, εντούτοις «ζέσταναν» ικανοποιητικά τον κόσμο που αν και λιγοστός στην αρχή (κλασικά) άρχισε να γεμίζει σιγά σιγά το club (στο τέλος πρέπει να ήταν γύρω στα 300-350 άτομα). Με επιλογές κυρίως από το “Everyday is a Masquerade”, τα παιδιά απέδωσαν άριστα το sleaze rock n’ roll βάζοντας «σφήνα» μία διασκευή στους Misfits. Το έχουμε γράψει πολλές φορές…οι Cyanide 4 είναι από τις πιο ελπιδοφόρες μπάντες του χώρου. Ακούστε τους…
Είχα δει τους Soundtruck (μαζί με καμιά δεκαριά χιλιάδες ακόμη άτομα) όταν άνοιξαν τη συναυλία των Skynyrd. Μου είχαν κάνει καλή εντύπωση αλλά πρέπει να πω ότι την Παρασκευή ήταν σαφώς βελτιωμένοι. Πολύ δεμένοι, άριστα προβαρισμένοι και με έναν καλώς εννοούμενο αέρα πάνω στη σκηνή. Έπαιξαν τα περισσότερα κομμάτια από το τελευταίο τους album που κυκλοφόρησε πέρσι
(καθώς και μία εξαιρετική διασκευή στο “Wishing Well” των Free) και το southern blues rock n’ roll τους ξεσήκωσε σε αρκετές στιγμές τον κόσμο. Θα ορκιζόμουν, μάλιστα, ότι η μπασογραμμή στο “Straight To Hell” είναι ίδια με το “Squealer” των AC/DC (που είναι και βασική επιρροή τους) αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία…
Στις 11:00 ακριβώς ανέβηκαν στη σκηνή οι Ten. Μπορεί, κάπου στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας να έχασα τα ίχνη τους (αφού ομολογώ ότι οι δουλειές τους δεν μου έλεγαν και πολλά πράγματα) αλλά έχουν κάνει ένα δυνατό comeback με δύο αξιόλογες δουλειές. Αυτό φάνηκε και όταν ο Gary Hughes έκανε την εισαγωγή του “Endless Symphony” ένα φανταστικό κομμάτι από το “Stormwarning” του 2011. Ο Hughes δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα πάνω στη σκηνή ενώ και τα υπόλοιπα μέλη είναι μουσικάρες. 
Ιδιαίτερα ο κιθαρίστας Dan Mitchell είναι άψογος (αν είχε και καλύτερο στυλ παιξίματος, θα είχε ολοκληρωμένο το πακέτο). Στα δεξιά του Hughes βρισκόταν ο έτερος κιθαρίστας John Halliwell που είχε αναλάβει τα ρυθμικά μέρη και έκανε περισσότερο εντύπωση με το παρουσιαστικό του που ήταν κάτι ανάμεσα σε Σάββα Κωφίδη και Joey Belladonna! Περιττό να αναφέρουμε ότι ο Steve McKenna στο μπασο ήταν αψεγάδιαστος! Λογικό ήταν κάθε φορά που οι Ten αποφάσιζαν να κάνουν μία…βουτιά στο παρελθόν (και ήταν πολλές αυτές οι βουτιές) ο κόσμος γούσταρε περισσότερο. Πως μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε όταν ακούς κομματάρες-ύμνους όπως τα “The Name of the Rose”, “Red”, “Spellbound”, “Ten Fathoms Deep”, “Black Shadows”, “The Robe” και φυσικά το πιο διαχρονικό hit των Ten, το “After The Love Has Gone”!
Ύστερα από 110 λεπτά πάνω στη σκηνή, οι Ten αποχώρησαν αφήνοντας τους πάντες ικανοποιημένους αλλά και με την υπόσχεση να έρθει τον προσεχή Οκτώβριο ο Gary Hughes για ένα ειδικό solo show. Πάντα τέτοια!
Σάκης Νίκας
