Λίγο πριν την πρόσφατη εμφάνιση των Ten στην Αθήνα είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε με τον ηγέτη Gary Hughes για το νέο άλμπουμ “Isla De Muerta”, τον ισχυρό δεσμό του συγκροτήματος με την χώρα μας, τη μυθολογία, τις συνεργασίες του, το μελοδικό rock στη Βρετανία και άλλα πολλά. Συνέντευξη: Σάκης Νίκας
Rockpages.gr: Gary, φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένας ισχυρός συνεκτικός δεσμός μεταξύ των Ten και του ελληνικού κοινού. Που νομίζεις ότι οφείλεται αυτό;
Gary Hughes: Νομίζω ότι οι Έλληνες είναι αληθινοί και φιλόξενοι άνθρωποι. Σουν δίνουν την εντύπωση ότι αυτό που βλέπεις είναι η πραγματική εικόνα και τίποτα προσποιητό. Μου αρέσει πολύ αυτό. Πιστεύω ότι έχουμε χτίσει μία καλή σχέση με τους Έλληνες γιατί υπάρχει ειλικρίνεια και αγάπη στη μουσική μας. Υπάρχει πολύ συναίσθημα καθώς και ένας προφανής ρομαντισμός που αρέσει στους Έλληνες οπαδούς μας. Οι Έλληνες αλλά και οι Ισπανοί fans γουστάρουν το hard rock αλλά την ίδια στιγμή θέλουν οι μπαλάντες να βγάζουν συναίσθημα ώστε να τις απολαμβάνουν πίνοντας κρασί με τη γυναίκα τους. Πιστεύω ότι η μουσική των Ten ταιριάζει απόλυτα σε αυτή την κατηγορία.
Rockpages.gr: Έχεις ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο με τους Ten. Θα έλεγες ότι οι Έλληνες είναι από τους πιο πιστούς οπαδούς σου; Και μην επηρεαστείς από το γεγονός ότι τώρα βρίσκεσαι στην Ελλάδα! (γέλια)
Gary Hughes: (γέλια) Σίγουρα ναι! Θα έλεγα οι Έλληνες και οι Ισπανοί. Ξέρεις κάτι…έχω αρχίσει και αναγνωρίζω πρόσωπα στο ακροατήριο. Είδα πολλούς Έλληνες στο Firefest πέρσι…φυσικά, έπαιζαν και άλλες μπάντες εκείνη την ημέρα αλλά έχω προσέξει ότι πολλοί Έλληνες και Ισπανοί ταξιδεύουν για να μας δουν όταν παίζουμε και μόνοι μας. Είναι υπέροχο συναίσθημα. Η Ιαπωνία είναι επίσης μία πολύ καλή αγορά για τους Ten αφού μας στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια. Πάντως και οι πωλήσεις μας στην Ελλάδα και την Ισπανία έχουν ανέβει τα τελευταία χρόνια και είναι κάτι που το εκτιμώ αφάνταστα καθώς γνωρίζω τις δυσκολίες που περνάτε με την οικονομική κρίση.
Rockpages.gr: Παρεμπιπτόντως, πως είναι τα πράγματα στην Αγγλία αναφορικά με το hard rock;
Gary Hughes: Στην Αγγλία, υπάρχει ένας μικρός πυρήνας ρομαντικών οπαδών που προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή τη μουσική. Τα πράγματα είναι δύσκολα αναφορικά με το μέλλον του hard rock στην Αγγλία. Φαίνεται ότι ο κόσμος δεν νοιάζεται πια για αυτό το είδος της μουσικής αν και υπάρχουν ορισμένα festivals εδώ και εκεί αλλά σίγουρα τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Ακόμη και τα μεγάλα ονόματα όπως οι Bon Jovi, οι Def Leppard, οι Whitenake κ.α. δεν έχουν την ίδια απήχηση με το παρελθόν. Να σκεφτείς, το χειμώνα οι Def Leppard περιοδεύουν μαζί με τους Whitesnake στην Αγγλία. Μόνοι τους δεν θα είχαν τον ίδιο κόσμο. Οπότε θα έλεγα ότι υπάρχει ένα cult ακροατήριο στην Αγγλία. Επιπλέον, οι Άγγλοι είναι πολύ ψυχροί και έχουν μία στάση απέναντι στον καλλιτέχνη, όταν πηγαίνουν στις συναυλίες, του στυλ «ΟΚ…εντυπωσίασε με»! Είναι το ακριβώς αντίθετο με τους Έλληνες, τους Ισπανούς, τους Πορτογάλους που πηγαίνουν στις συναυλίες για να διασκεδάσουν. Δεν το καταλαβαίνω αυτό με τους Άγγλους οπαδούς αλλά και τους δημοσιογράφους…στρέφονται συχνά εναντίον των εγχώριων συγκροτημάτων. Δεν θα δεις ποτέ έναν δημοσιογράφο π.χ. από τη Γερμανία να επικρίνει χωρίς λόγο ένα γερμανικό συγκρότημα.
Rockpages.gr: Ναι, έχεις δίκιο…άλλωστε οι Def Leppard και οι Iron Maiden αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα με τον βρετανικό τύπο…
Gary Hughes: Ακριβώς! Είναι πολύ περίεργο και λυπηρό συνάμα. Για αυτό το λόγο πολλά βρετανικά συγκροτήματα δεν παίζουν πια στη χώρα τους.
Rockpages.gr: Μόλις κυκλοφορήσατε το νέο σας δίσκο “Isla De Muerta”, λίγους μήνες μετά το “Albion”. Πρόκειται για το δεύτερο μέρος από τα sessions που ξεκίνησαν στις αρχές του 2014;
Gary Hughes: Nαι, έχεις δίκιο…είχα 26 κομμάτια για το “Albion”. Πήγαμε σε μία νέα εταιρεία, τη Rocktopia Records ύστερα από αρκετά χρόνια με τη Frontiers. Είχα το ίδιο συναίσθημα που είχα στα early 90s με τη Now & Then Records. Τα παιδιά στη Rocktopia μας ενθάρρυναν να γράψουμε όσα τραγούδια θέλαμε, να αφιερώσουμε όσο χρόνο χρειαζόμασταν ώστε να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ουσιαστικά, από αυτά τα sessions των ηχογραφήσεων προέκυψαν 29-30 κομμάτια και σε τελική μορφή είχα 26. Μίλησα, λοιπόν, με τη Rocktopia Records –παρεμπιπτόντως ορισμένα άτομα από την εταρεία δούλευαν παλιά στη Now & Then Records- και τους πρότεινα την ιδέα ενός διπλού δίσκου. Άλλωστε, είναι κάτι που είχα κάνει ξανά στο παρελθόν, με ένα rock album και ένα album με μπαλάντες. Έτσι η ιδέα ήταν να επαναλάβουμε το ίδιο εγχείρημα…δηλαδή να κυκλοφορήσουμε το πρώτο σκέλος στα τέλη του 2014 και ύστερα από 6 μήνες να ολοκληρώσουμε αυτή τη διπλή κυκλοφορία. Πρόκειται, λοιπόν, για δύο συγγενικά albums και νομίζω ότι η κατανομή των τραγουδιών ήταν πολύ καλή. Οπότε ναι…τα κομμάτια προέκυψαν από τις ίδιες πρόβες/ηχογραφήσεις.
Rockpages.gr: Ένα από τα αγαπημένα μου album είναι το “Born To Run” του Bruce Springsteen…
Gary Hughes: Κλασικός δίσκος!
Rockpages.gr: Λατρεύω την κινηματογραφική ατμόσφαιρα των τραγουδιών. Μπαίνει π.χ. το “Thunder Road” και νομίζεις ότι είσαι σε ένα αυτοκίνητο που τρέχει στη λεωφόρο…
Gary Hughes: Ναι, καταλαβαίνω τι λες…
Rockpages.gr: Το ίδιο συναίσθημα μου έβγαλε και το “Isla De Muerta”…ειδικά το εναρκτήριο κομμάτι “Dead Men Tell No Tales” θέτει το υπόβαθρο για αυτό που πρόκειται να ακούσουμε. Πως προσεγγίζεις τη σύνθεση ενός κομματιού…έχεις πρώτα την ιστορία στο μυαλό σου και μετά γράφεις τη μουσική ή αντίστροφα;
Gary Hughes: Για αυτό το δίσκο είχα στο μυαλό μου ένα μουσικό θέμα (σ.σ. ο Gary τραγουδάει τη μελωδία από το “Dead Men Tell No Tales”) το οποίο μόλις το άκουσαν τα υπόλοιπα παιδιά στη μπάντα μου είπαν ότι θα έπρεπε να ήταν στο soundtrack από τους «Πειρατές της Καραιβικής» (γέλια). Λατρεύω το συγκεκριμένο τραγούδι και για έναν ακόμη λόγο: όταν μπαίνει το ρεφραίν, δεν υπάρχουν φωνητικά παρά μόνο η μελωδία από τις κιθάρες. Είναι όπως το “Massacre” των Thin Lizzy όπου στο ρεφραίν υπάρχουν οι δισολίες και καθόλου φωνητικά από τον Phil Lynott, Έτσι, σκέφτηκα…μετά από 12 albums ας κάνω και εγώ κάτι τέτιοι (γέλια)! Ας πρωταγωνιστήσουν στο ρεφραίν οι κιθαρίστες. Επίσης, λόγω του συγκεκριμένου μουσικού θέματος, έπρεπε να χρησιμοποιήσω στην εισαγωγή ορισμένα special εφέ ώστε να βάλω τον ακροατή κατευθείαν στο κλίμα του δίσκου…σε ένα πειρατικό καράβι που ετοιμάζεται να σαλπάρει.
Rockpages.gr: Στο νέο δίσκο είναι διάχυτη η επική ατμόσφαιρα συνδυασμένη με τα μελωδικά στοιχεία. Αν εξαιρέσεις τους Magnum και τα solo albums του Bob Catley, πρόκειται για μία ιδιαίτερη συνθετική προσέγγιση αφού δεν γράφουν πολλά συγκροτήματα με αυτό το στυλ. Ποια είναι η γνώμη σου;
Gary Hughes: Συμφωνώ! Είναι δύσκολο για μένα να γράψω διαφορετικά. Προσεγγίζω τη σύνθεση με μία, θα έλεγα, κλασικότροπη μέθοδο. Αν κάτσεις κάτω με μία ακουστική κιθάρα ή απλώς με ένα πιάνο, ένα καλό κομμάτι θα ακούγεται καλά χωρίς να το εμπλουτίσεις με μία ογκώδη παραγωγή. Αυτά όλα μπορείς να τα προσθέσεις στο studio αλλά η πεμπτουσία του κομματιού θα βρίσκεται στην κιθάρα και στα φωνητικά. Αυτός είναι, ουσιαστικά, ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο μπορώ να συνθέσω.
Rockpages.gr: H πλειοψηφία των στίχων σου πραγματεύονται ιστορικά και μυθολογικά θέματα. Δεδομένου του ότι βρίσκεσαι τώρα στην Ελλάδα, μια χώρα πλούσια σε ιστορία και μύθους, θα σκεφτόσουν να γράψεις ένα δίσκο με κάποιο θέμα επηρεασμένο από την ελληνική παράδοση;
Gary Hughes: Ναι! Η αλήθεια είναι ότι μιλούσαμε για αυτό μόλις σήμερα…είχαμε ανέβει στην Ακρόπολη…απίστευτο συναίσθημα! Σκεφτόμουν για τα δύο albums που είχα κάνει…τα “Once and future king”. Το πρόβλημα με αυτούς τους δίσκους ήταν ότι μου κόστισαν πολλά χρήματα και αφιέρωσα πάρα πολύ χρόνο για να τα ολοκληρώσω. Έπρεπε να πληρώσω μεγάλα ποσά για τους διάφορους τραγουδιστές, τους session μουσικούς, τους μηχανικούς ήχου…πολλά έξοδα. Έτσι, σκέφτηκα ότι αν θα ξαναέκανα ποτέ ένα τέτοιο album θα ήταν βασισμένο στην Οδύσσεια και την Ιλιάδα. Λατρεύω τα έπη του Ομήρου…δεν ξέρω τι θα συμβεί στο μέλλον αλλά αυτά είναι τα δύο πιο επικά βιβλία στην παγκόσμια λογοτεχνία.
Rockpages.gr: Και ίσως το ρόλο της Αθηνάς να τον έπαιζε η Stevie Nicks…
Gary Hughes: Θα ήταν τέλειο αυτό! Αν και μεταξύ μας νομίζω ότι η αμοιβή της θα είναι πολύ υψηλή για το budget που θα έχω! Πάντως, μου αρέσει πολύ η φωνή τους…βγάζει κάτι πολύ sexy.
Rockpages.gr: Έχεις συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες στο παρελθόν. Ποια ήταν η πιο αξιομνημόνευτη συνεργασία σου και υπάρχει, αλήθεια, κάποιος καλλιτέχνης που θα ήθελες να δουλέψεις μαζί του στο μέλλον;
Gary Hughes: H Ann Wilson.
Rockpages.gr: Απίστευτη τραγουδίστρια…παντρεύτηκε, μάλιστα, πρόσφατα…
Gary Hughes: Αλήθεια; Της πήρε κάμποσο χρόνο, έτσι; Επίσης, θα μου άρεσε να συνεργαστώ κάποια στιγμή με τον David Coverdale, τον Glenn Hughes και τον John Waite. Εξαιρετικοί τραγουδιστές που βγάζουν πολύ συναίσθημα. Ακόμη και με τον Geoff Tate. Θα ήθελα, όμως, να του γράψω ένα τραγούδι που δεν θα έχει μουσικά πολύ σχέση με Queensryche ώστε να τον αφήσω να εκφραστεί σε μία άλλη περιοχή.
Rockpages.gr: Ποια, θα έλεγες, ήταν η καταλυτική στιγμή που άλλαξε την καριέρα των Ten; Προσωπικά πιστεύω, από πλευράς τρόπου σύνθεσης, θα έλεγα η κυκλοφορία του “The Robe”…
Gary Hughes: Ναι, το “The Robe” ήταν ένα σημαντικό album…ήταν μία περίεργη περίοδος για τους Ten. Είχαμε κάνει τρεις δίσκους με τον Mike Stone ο οποίος ήταν απίστευτος τύπος. Στη συνέχεια, κάναμε ένα μικρό διάλειμμα για να σκεφτούμε τι θα θέλαμε να κάνουμε αφού είχαμε ήδη τρια πάνω-κάτω ίδια albums από πλευράς παραγωγής. Έτσι αποφασίσαμε να συνεργαστούμε τότε για το “Spellbound” με τον Rafe McKenna ο οποίος ανέλαβε τη μίξη του δίσκου και το αποτέλεσμα ήταν τέλειο. Θέλαμε πραγματικά ο τέταρτος δίσκος να είναι τέλειος και νομίζω ότι τα καταφέραμε αφού πρόκειται για ένα κλασικό δίσκο των Ten που αρέσει πολύ και στους οπαδούς μας. Ήταν κάτι διαφορετικό για εμάς –από πλευρά ήχου- αλλά όλα πήγαν τέλεια και νομίζω ότι ήταν μία αλλαγή πλεύσης για εμάς, μία ηχητική στροφή, αν προτιμάς.
Rockpages.gr: Θεωρείς ότι αν οι Ten είχαν εμφανιστεί στη μουσική τη δεκαετία του 80, η καριέρα σας θα ήταν εμπορικά πιο πετυχημένη;
Gary Hughes: Ναι…σίγουρα ναι! Πιστεύω ότι αν είχαμε σχηματιστεί την περίοδο που οι Whitesnake κυκλοφορούσαν το “1987” και οι Def Leppard το “Hysteria” θα είχαμε πουλήσει εκατομμύρια δίσκους. Το θετικό της όλης υπόθεσης είναι όμως ότι αισθάνομαι περήφανος που καταφέραμε σε μία δύσκολη εποχή για το hard rock να κρατήσουμε ψηλά τη σημαία! Μην ξεχνάς ότι πολλά συγκροτήματα εξαφανίστηκαν στα 90ς ενώ εμείς συνεχίσαμε και νομίζω ότι κυκλοφορήσαμε μερικά πολύ σημαντικά albums γι το ευρωπαικό hard rock. Μπορεί, λοιπόν, να μην έγινα πλούσιος ή να μην μπήκα στις μουσικές εγκυκλοπαίδειες της δεκαετίας του 80 αλλά κάτι καταφέραμε με τους Ten. Μεταξύ μας, πολλά συγκροτήματα των 80ς ήταν μέτρια και οι δίσκοι τους δεν άξιζαν τίποτα. Τους υπέγραφαν οι εταιρείες μόνο και μόνο επειδή ήταν στη μόδα το να έχεις μακριά μαλλιά και φανταχτερό look. Χάσιμο χρημάτων και χρόνου!
Rockpages.gr: Gary, αν θα έπρεπε να γράψεις την αυτοβιογραφία σου, αν και αργεί ακόμη αυτό, ποιον τίτλο θα της έδινες;
Gary Hughes: Θεέ μου…πάρα πολύ καλή ερώτηση! Για να δούμε…χμμμ…“The Life And Times Of A Storyteller”! Αυτό μπορώ να σκεφτώ τώρα…εξαιρετική ερώτηση! Δεν συμβαίνει συχνά να μην ξέρω τι να απαντήσω (γέλια)!
