Το σεξτέτο από την Ολλανδία επιστρέφει με το τέταρτο άλμπουμ του. Για όσους και όσες δεν έχουν ξανακούσει τη μουσική των παιδιών αυτών, πρόκειται για ένα παζλ διαφόρων ήχων και φίλτρων. Θα μπορούσαμε να ακούσουμε στοιχεία Progressive αλλά και Core, θα μπορούσαμε να ακούσουμε καφρίλες στη φωνή αλλά και καθαρά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι και συμβατικοί αλλά και «έξω» από κάθε τι. Είναι κάτι σαν The Mars Volta, αλλά στο Ευρωπαϊκό; Ξέρω γω, αυτοί εδώ παίζουν ό,τι να ‘ναι… Τη μια οι φωνές σε πάνε σε κάτι αλά Metalcore, την άλλη πάλι ακούς κάτι μελωδίες σαν το “Reaching home” και λες ότι σίγουρα πρόκειται για άλλη μπάντα… Το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν και το πρώτο single των έξη, έχουν κάνει μάλιστα και video, το οποίο σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα να δείτε, έχει το κάτι διαφορετικό που θα σας κολλήσει στην οθόνη. Για να μπει το επόμενο κομμάτι, το “Sanguine draws the oath” (πώς;), το οποίο διαθέτει τα πάντα. Μέταλ σημεία, οχετούς, ταχύτητες, διπλόκασα…
Η μπάντα είναι τόσο πολυμορφική που δεν νομίζω ότι θα άφηνε αδιάφορους πολλούς ακροατές – το πόσοι βέβαια θα δήλωναν οπαδοί είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Ακόμα και τα στριγκλόφωνα πωρώνουν γιατί μπαίνουν στο κατάλληλο σημείο. Για να μην πω για τον άψογο συγχρονισμό μπότας και μπάσου και των εξωφρενικών ρυθμών. Αυτά τα τύμπανα θα μας στείλουν όλους… Οι τυπάδες είναι τόσο τεχνικοί που θυμίζουν τα μεγαθήρια του Progressive. Αυτό το “Singularity”… Πω-πω… Πραγματικά με χαροποιεί το γεγονός ότι μια τόσο ταλαντούχα ομάδα ανθρώπων κάνει τόσο διαφορετικά πράγματα από τα «τετριμμένα».
