Αυτό είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα documentaries που έχω δει! Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή. Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος οπαδός των The Beatles αλλά φυσικά πάντοτε εκτιμούσα το συνθετικό ταλέντο των Lennon/McCartney και αναγνώριζα φυσικά ότι ήταν, είναι και θα είναι η σημαντικότερη μπάντα όλων των εποχών σε όλα σχεδόν τα επίπεδα! Και αφού το βγάλαμε αυτό από το σύστημα μας, ας περάσουμε να δούμε τι ακριβώς είναι το “Eight Days A Week”…
Όπως μας προιδεάζει και ο τίτλος, εδώ έχουμε να κάνουμε κυρίως με το συναυλιακό κομμάτι των Beatles ή αν προτιμάτε με την τριετία 1963-1966 όπου τα θρυλικά σκαθάρια δημιούργησαν το πρωτόγνωρο (και μοναδικό μέχρι τις μέρες μας) φαινόμενο υστερίας και πανζουρλισμού από τους fans, γνωστό ως και Beatlemania! Εκτός από το υπερπολύτιμο αρχειακό υλικό, υπάρχουν διάσπαρτες συνεντεύξεις όλων των σκαθαριών (μερικές από αυτές είναι ξεκαρδιστικές), του τεράστιου manager Brian Epstein, του Elvis Costello, των ηθοποιών Sigourney Weaver & Whoopi Goldberg κ.α. Ταυτόχρονα, βλέπουμε τους Beatles να ηχογραφούν στο studio τα απέθαντα albums τους αλλά επαναλαμβάνουμε όλα τα λεφτά είναι το υλικό από τις περιοδείες και τις τηλεοπτικές τους εμφανίσεις. Οι Beatles ήταν οι πρώτοι που πραγματοποίησαν stadium tour με τα εισιτήρια να εξαντλούνται σε χρόνο ρεκόρ σε όλα τα τεράστια στάδια των ΗΠΑ ενώ είναι πραγματικά συγκλονιστική (όσο και απερίγραπτη) η εικόνα της εισόδου των Beatles στο Shea Stadium της Νέας Υόρκης με τον κόσμο να ουρλιάζει και έναν αστυνομικό μέσα στο γήπεδο να κλείνει τα αυτιά του μην αντέχοντας τις κραυγές υστερίας του κόσμου! Δεν χρειάζεται καν να αφέρουμε την τηλεοπτική εμφάνιση στην περίφημη εκπομπή του Ed Sullivan το 1964 όπου επηρέασε ολόκληρη κυριολεκτικά την αμερικάνικη νεολαία εκείνη την εποχή.
Αυτό που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα στο “Eight Days A Week” ήταν το ότι παρουσιάζει μία εικόνα ανθρώπινη των σκαθαριών, όταν ήταν πιτσιρικάδες και διάσημοι προσπαθώντας ταυτόχρονα να διαχειριστούν όλο αυτό το πανδαιμόνιο. Δεν δείχνει μονάχα, δηλαδή, τους Beatles σαν superstars αλλά σαν νέους που ενηλικιώνονται απότομα και τελικά αδυνατούν να αντέξουν σε όλη αυτή την πίεση του κόσμου. Η τελευταία σκηνή με τους Beatles πάνω στην ταράτσα των γραφείων της εταιρείας τους να παίζουν για τελευταία φορά ζωντανά (1969) και τον κόσμο από κάτω να ακούει περίεργος αλλά αδυνατώντας να τους δει είναι απίστευτα συγκινητική. Αν έλειπε και η Yoko Ono από τη γωνία που κάθεται σαν μούμια, τότε θα ήμασταν περισσότερο ευτυχισμένοι.
Highlight: Το soundtrack του documentary το έχει επιμεληθεί ο Giles Martin, γιος του θρυλικού παραγωγού των Beatles, George Martin.
