Σαν πρώτο ζητούμενο γι αυτό το album είχα να έχει έναν κλασσικό The Cult ήχο. Το δεύτερο, να μπορεί να μου χαρίσει ευχάριστες στιγμές οι οποίες να παραπέμπουν στο feeling (έστω) που απέπνεε το συγκρότημα στα τέλη των 80’s όταν και για ένα φεγγάρι έμοιαζε με καθεστώς στον ευρύτερο χώρο της σκληρής μουσικής. Φυσικά και δεν είχα καμία απαίτηση ν’ ακούσω άλλο ένα “Wild Flower”, άλλο ένα “Rain” ή ένα “Fire Woman”, για να ξέρουμε και τι λέμε.
Το πρώτο το πιάσαμε. Το “Choice Of The Weapon” σου δίνει από την πρώτη νότα να καταλάβεις για ποιό συγκρότημα μιλάμε. Έχουμε έναν 100% The Cult δίσκο όσο αφορά το πως αυτός ακούγεται. Όσο αφορά τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του, σίγουρα δεν απογοητεύει, δεν είναι όμως και κάποια σπουδαία προσθήκη στην καθόλου μικρή δισκογραφία του σχήματος. Απλά, διαθέτει τα απαραίτητα προκειμένου να μπορέσει να προωθηθεί. Έχει ένα πάρα πολύ καλό air play κομμάτι, το “A Pale Horse” και ένα εξαιρετικό slow το “Life – Death”. Στις μέρες μας αυτά αρκούν. Τα υπόλοιπα κομμάτια στέκονται σε ένα γενικά καλό επίπεδο αλλά μέχρι εκεί.
Στο “Choice Of Weapon” θα βάλω θετικό πρόσημο. Μπορεί το c.d. να μην το λιώσω, εκτιμάω όμως το γεγονός ότι οι “The Cult” υποστηρίζουν σήμερα τη μουσική που κάποτε τους έστειλε στα ουράνια και πάνω σ’ αυτή τη μουσική στήριξαν τη δουλειά τους το 2012. Πολύ θα ήθελα να βλέπω την ίδια νοοτροπία και διαχείριση και από αρκετούς άλλους παλιοσειρές συναδέλφους τους.
