Ένα από τα δυο ισχύει. Να γνωρίζεις τους The Damned για το ομώνυμο σπουδαίο ντεμπούτο “Damned damned damned” έναν από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος, British punk δίσκος, ή για την μετέπειτα 80’s vampire gothic πορεία τους. Εκτός φυσικά αν ανήκεις στην κατηγορία που τους λάτρεψε και τους παρακολούθησε το 2008 στη χώρα μας. Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία (δεν γίνεται να μην έχεις δει το “Eloise” ή να μην έχεις ακούσει το “Neat neat neat”) και αγνοώντας οτιδήποτε έχουν κάνει από τα 90’s και δώθε, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα με τη νέα τους δουλειά.
Στο “Evil Spirits”έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα πολύ μεγαλύτερο από την ταμπέλα punk-rock, που έχει πειραματιστεί και θέλει να πάει τον ήχο του πιο πέρα. Η εξέλιξή τους, σε πιάνει εξ απροόπτου, με το “Standing on the edge of tomorrow” να καταφθάνει από τα βάθη των 60’s ως μια θαυμάσια psych-garage σύνθεση. Η garage διάθεση, επιβεβαιώνεται και με το “Devil in Disguise” ενώ το ενεργητικό “We’re so Nice”, μας οδηγεί στο εξωφρενικό “Look left” που θα μπορούσε να βρίσκεται και σε κάποιο δίσκο του Robbie Williams. Πομπώδες, ανεβαστικό, stadium rock. Στο “Evil Spirits” το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, όλα δουλεύουν ρολόι. Γρήγορο, πνευστά, φοβερές κιθάρες, στα 4 λεπτά του επιτρέπει σε όλα τα μέλη να τα δώσουν όλα. Το άλμπουμ μέχρι το τέλος είναι πολυσυλλεκτικό (δεν ξέρω γιατί αλλά τους Calexico σκέφτηκα με το “Shadow Evocation”) και όλα τα τραγούδια είναι αξιομνημόνευτα.
Οι The Damned γερνάνε όμορφα και δείχνουν το δρόμο του πώς να κάνεις καλή rock μουσική. Εμπειρία και μεράκι.
