Ήταν μία από τις συνηθισμένες παγωμένες νύχτες του Göteborg. Το Trädgår’n ήταν γεμάτο περίπου κατά ένα τέταρτο, όταν στη σκηνή ανέβηκαν οι Ultrasound και γέμισαν το χώρο με τους μελαγχολικούς τους ήχους, συνοδευόμενοι από το δυνατό παίξιμο του Richard Green στην κιθάρα και ένα πολύ δεμένο rhythm section. Αν οι Darkness διάλεξαν τους Ultrasound για τη θέση του support, ο λόγος θα πρέπει να ήταν ότι το στυλ τους ήταν το ακριβώς αντίθετο από των ιδίων. Χαμηλόρυθμο, ψυχεδελικό και με περιορισμένες κινήσεις επί σκηνής, δημιούργησαν την απόλυτη αντίθεση, δικαιολογώντας το λόγο που το κοινό, προσελκυσμένοι από το όνομα των Darkness, δεν απαντούσαν με ενθουσιασμό στις προσπάθειές τους. Μετά το τελευταίο χειροκρότημα, η σκηνή προετοιμάστηκε για να ελευθερωθεί ο απαιτούμενος χώρος και στις 21:00, το σόου ξεκίνησε.
Περίπου ο μισός συναυλιακός χώρος ήταν γεμάτος, γεγονός που μεταφράζεται σε περίπου 1000 άτομα, όταν οι Darkness ανέβηκαν στη σκηνή με το Every Inch Of You, από το τελευταίο τους άλμπουμ, Hot Cakes, φέρνοντας 
όλες τις υπογραφές της μπάντας . την ενδυμασία σε στυλ Freddie Mercury (και πρόσωπο Dali) και το απίστευτο φαλτσέτο του Justin Hawkins, τα πιασάρικα ριφ του Dan – τερμάτισε δεύτερος στη συνολικά διανυμένη απόσταση – και ένα πολύ συμπαγές rhythm section από τον ακούραστο Ed Graham και τον Frankie Poullain στο μπάσο, με την εμφάνιση του Ben Stiller στο Dodgeball. Το κοινό ζεστάθηκε γρήγορα και ο παλμός ανέβηκε κατακόρυφα στο δεύτερο κομμάτι, το Black Shuck, ένα από τα εννιά που ακούσαμε από το πρώτο άλμπουμ, ενώ ένιωσα αυτόν τον ενθουσιασμό, αυτή τη φορά μέσα από τον κόσμο, στο One Way Ticket. Σίγουρα ένα κομμάτι που να ταίριαζε να ανοίξει το live, περιλαμβάνοντας φυσικά και την εισαγωγή από το άλμπουμ.
Όντας οπαδός του Permission to Land, πέρασα πολύ καλά εκείνο το βράδυ και είχα και μια πολύ καλή ευκαιρία να αξιολογήσω το Hot Cakes ζωντανά. Η συναυλία έκλεισε με το I Believe In a Thing Called Love και ένα εκτεταμένο encore που περιλάμβανε τα The Best Of Me, τη διασκευή στο Street Spirit (Fade Out) των Radiohead και το Love On the Rocks with No Ice, με τον Justin να περιφέρεται στους ώμους ενός εκ του προσωπικού ασφαλείας, ενώ σόλαρε (ο… Justin, όχι ο σεκιουριτάς).
Ίσως αυτή η πρώιμη εαρινή βραδιά (εντάξει, χειμώνας είναι ακόμα…) να ήταν παγωμένη, αλλά ήταν και η πρώτη φορά που θυμάμαι τόσο κόσμο να περιμένει δίπλα στα πούλμαν για να βγάλει μια φωτογραφία και να πάρει ένα αυτόγραφο από τη μπάντα. Και όντως, οι Darkness ήρθαν και έμειναν αρκετά για να κουβεντιάσουν με όλους, ενώ και τα μέλη του προσωπικού ασφαλείας φέρθηκαν σαν κύριοι.
Γιώργος Ανασοντζής
ΥΓ. Για τα στατιστικά, τα μπλουζάκια κόστιζαν περίπου 22 ευρώ και το τελευταίο άλμπουμ, αρκετά φθηνά, στα 12 ευρώ.
