Λίγες μέρες πριν την πρώτη εμφάνιση των Dead Daisies στην χώρα μας, μιλήσαμε με έναν παλιό μας γνώριμο, τον Doug Aldrich, τον κιθαρίστα που πέρασε από τους Whitesnake και τον Dio στο παρελθόν. Μας μιλάει για το νέο άλμπουμ, το οποίο ούτε ο ίδιος δεν έχει ακούσει ακόμα (!), αλλά πιστεύει ότι θα γίνει το αγαπημένο του, για τον Glenn Hughes, το παρελθόν του και την αγάπη του για την χώρα μας. Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας
Rockpages.gr: Πρώτα από όλα, δεν έχω ακούσει ακόμα το άλμπουμ. Δεν νομίζω ότι είμαι ο μόνος… αλλά, κρίνοντας από το “Radiance”, το πρώτο single, ακούγεται πιο heavy και ίσως πιο μοντέρνο από το προηγούμενο. Κάπως έτσι θα ακούγεται και ολόκληρο το νέο άλμπουμ;
Doug Aldrich: Δεν είμαι σίγουρος. Δεν έχω ακούσει ακόμα το τελικό αποτέλεσμα. Άκουσα μόνο το “Radiance”, το οποίο είναι ολοκληρωμένο και πραγματικά το λάτρεψα. Νομίζω ότι ο Ben Gross έκανε πολύ καλή δουλειά, άκουσα κάποιες μίξεις εδώ κι εκεί, αλλά δεν ξέρω αν είναι οι τελικές, αλλά ακούγονται φανταστικές και είμαι πολύ ενθουσιασμένος.
Σίγουρα, έχει μια πινελιά από ‘70s… το “Radiance” όντως είναι πολύ μοντέρνο. Έχει ένα πολύ αιχμηρό riff, πολύ απλό και heavy με κλασικό Glenn Hughes στα καλύτερά του. Αλλά, υπάρχουν κι άλλα πράγματα στο άλμπουμ που πλησιάζουν πιο πολύ το “Holy Ground” και τον ‘70s ήχο του. Από εκεί και πέρα υπάρχουν και κάποιες εκπλήξεις που θα είναι άκρως ενδιαφέρουσες. Με λίγα λόγια νομίζω και εύχομαι ότι αυτό το άλμπουμ θα είναι το πιο αγαπημένο μου άλμπουμ από τους Dead Daisies μέχρι στιγμής.
Rockpages.gr: Ουάου, αυτό είναι δήλωση!
Doug Aldrich: Ναι, κοίταξε δουλέψαμε πολύ σκληρά. Ο Glenn κι εγώ βρεθήκαμε το 2020 και δουλέψαμε πάνω σε κάποιες ιδέες. Και μετά στις αρχές αυτής της χρονιάς ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, ενώ ήταν να περιοδεύσουμε στις αρχές του ’22, αλλά λόγω της μετάλλαξης όμικρον ακυρώθηκε.
Έτσι, ξαναλλάξαμε ταχύτητα και αρχίσαμε πάλι να γράφουμε τραγούδια και βγάλαμε άλλα δέκα με δεκαπέντε τραγούδια. Ο David Lowy έγραψε κάποια τραγούδια και εγώ είχα κάποια και τελικά φτιάξαμε ένα δίσκο που τα σπάει και ανυπομονώ να τον ακούσετε όλοι. Μπορεί το “Radiance” να μην ήταν το τυπικό πρώτο single, αλλά η ανταπόκριση ήταν θετική έχει ένα ωραίο riff και θα ακούγεται φανταστικό στο live. Ανυπομονώ να το παίξουμε για όλους τους οπαδούς μας.
Rockpages.gr: Με τον ερχομό του Glenn έχουμε μια αλλαγή στο στυλ του συγκροτήματος. Φαντάζομαι ότι αυτό είναι φυσιολογικό, έτσι;
Doug Aldrich: Κάθε φορά που έχεις ένα καινούριο μέλος θα φέρει τη δική του προσέγγιση στον ήχο και σε όλα. Κι αυτό είναι που θες. Δεν θέλουμε να μένουμε στάσιμοι και να κάνουμε το ίδιο άλμπουμ ξανά και ξανά. Θέλουμε να συνεχίσουμε να εξελισσόμαστε και σε αυτή την περίπτωση ήρθε ο Glenn και κάναμε το “Holy Ground”. Σίγουρα, ήταν μια απότομη στροφή από εκεί που ήμασταν. Και θεωρούμε ότι αυτό είναι καλό πράγμα, κάτι για να κρατήσουμε τη μπάντα φρέσκια. Έτσι εξελίχθηκε αυτό, σαν ένας κύκλος, όπου κόσμος ερχόταν και έφευγε και οι εξελίξεις για το μέλλον μας είναι πάντα ανοιχτές.
Αλλά, κάθε φορά που έχεις ένα καινούριο άλμπουμ από τους Dead Daisies είναι ουσιαστικά η κιθάρα του David Lowy, που αποτελεί τον συνεκτικό δεσμό. Αν ακούσεις το νέο μας άλμπουμ, όταν κυκλοφορήσει και ακούσεις και τα πρώτα μας άλμπουμ, θα διαπιστώσεις ότι αυτή η απλή, ειλικρινής και επιθετική κιθάρα τα συνδέει όλα μεταξύ τους.
Rockpages.gr: Έχεις παίξει με τον Glenn στο παρελθόν, σαν μέλος της σόλο μπάντας του. Πόσο διαφορετικό είναι αυτό συγκριτικά με το να είσαι σε ένα συγκρότημα μαζί του;
Doug Aldrich: Σίγουρα, είναι εντελώς διαφορετικό, γιατί τότε παίζαμε μόνο τα τραγούδια του. Ήμουν στο Las Vegas, μόλις είχα φύγει από τους Whitesnake για να περνάω περισσότερο χρόνο στο σπίτι. Και όσο ήμουν εκεί είχα παίξει κάποια live με φίλους και είχα αρχίσει να βαριέμαι να κάνω τα ίδια και τα ίδια κάθε μέρα. Και ξαφνικά μου τηλεφωνεί ο Glenn και μου λέει: «θα κάνω αυτή την περιοδεία και θα ήθελα πολύ να συμμετέχεις». Ο κιθαρίστας του δεν μπορούσε, οπότε μου είπε «θα το κάνω τρίο, μόνο κιθάρα, μπάσο, τύμπανα. Θα είναι πολύ ωμό. Θέλω κάποιον που μπορώ να βασιστώ».
Έτσι κι εγώ δέχτηκα. Οπότε βγήκαμε και παίξαμε πέντε-έξι εβδομάδες στην Ευρώπη. Παίξαμε και τρεις εβδομάδες στην Ν.Αμερική, πήγαμε και στην Ιαπωνία και ήταν φανταστικά. Αλλά, κάποια στιγμή είπα ότι θα ήθελα να παίξουμε τουλάχιστον ένα τραγούδι από τους Whitesnake, που δεν πρόλαβα να παίξω ζωντανά με τον David. Ήταν ένα τραγούδι που γράψαμε μαζί με τον David. Στα χρόνια μου στους Whitesnake γράψαμε πολλά τραγούδια, αλλά ένα που αγαπώ πολύ είναι το ομώνυμο από το “Good To Be Bad”. Και σκέφτηκα πως θα ήταν το τέλειο για τον Glenn, γιατί του ταιριάζει και είναι και λίγο funky. Συμφώνησε και το παίξαμε… Ο Glenn είναι αρχηγός.
Τώρα, όσον αφορά τους Dead Daisies, έχουμε μάνατζερ. Έχουμε μια ομάδα από πίσω που είναι υπεύθυνοι για τα διάφορα θέματα του συγκροτήματος. Και σαν παραγωγή είναι πολύ πιο μεγάλη. O Glenn είναι ο τραγουδιστής και ο μπασίστας. Προφανώς, είναι πολύ σημαντικός. Αλλά, υπάρχουν κι άλλοι που είναι επικεφαλής. Προτεραιότητα έχει το συγκρότημα για τον David Lowy και το μανατζμεντ, τον Davids Edwards και όλη την ομάδα. Συνεργαζόμαστε όλοι μαζί για να καταφέρουμε να σπρώξουμε τη μπάντα μπροστά, όσο καλύτερα μπορούμε.
Rockpages.gr: Μια εβδομάδα πριν τη συναυλία σας στην Αθήνα θα δούμε τους Whitesnake (ΣΣ η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε πριν την ακύρωση των Whitesnake), οι οποίοι όπως ξέρεις κάνουν την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους. Οπότε, αυτό σημαίνει ότι αυτή μάλλον θα είναι η τελευταία φορά που θα δούμε τον David Coverdale ζωντανά τουλάχιστον…
Doug Aldrich: Προσπαθώ να τον μεταπείσω, να μην είναι αυτή η αποχαιρετιστήρια… να περιοδεύει για τουλάχιστον άλλα δυο χρόνια. Του έστειλα μήνυμα στο κινητό τις προάλλες. «DC- έτσι τον λέω- φίλε, σκοτώνεις εκεί πάνω. Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ… δεν μπορεί να είναι αυτό το αποχαιρετιστήριο». Και περνάνε τέλεια. Ελπίζω λοιπόν, αυτή η περιοδεία να κρατήσει τουλάχιστον δυο χρόνια.
Rockpages.gr: Θωρείσαι πλέον μέλος της οικογένειας των Deep Purple, αφού έπαιξες με τον Dio, τους Whitesnake και τώρα παίζεις με τον Glenn Hughes και παίζετε δυο τραγούδια των Deep Purple, αν δεν κάνω λάθος, “Burn” και “Mistreated”. Πως είναι λοιπόν, να παίζεις το “Mistreated” με τον Dio, είμαι σίγουρος ότι το έχεις παίξει με τον David και τώρα με τον Glenn;
Doug Aldrich: Η πρώτη φορά που άκουσα το “Mistreated” ήταν με τον Ronnie στο “On Stage” των Rainbow. Και μου πήρε το μυαλό, η κιθάρα, το τραγούδι, τα πάντα. Μετά αγόρασα το “Burn”. Τότε μάθαινα για το συγκρότημα, σιγά σιγά, αλλά είχα ένα φίλο που είχε το “On Stage” που ήταν τόσο cool… Έβαζες τα ακουστικά και ήταν σαν να είσαι εκεί. Και μόλις πήρα το “Burn” τρελάθηκα με το ομώνυμο κομμάτι. Έχει τόσα πολλά καλά τραγούδια αυτό το άλμπουμ και μόλις μπήκε το “Mistreated” είπα « ε, αυτό είναι του Dio!» Αλλά, φυσικά δεν ήταν. Ήταν το τραγούδι του David Coverdale και του Ritchie Blackmore. Ο David το τραγουδάει τόσο καλά. Ο David είναι bluesman. Ένας heavy bluesman και του αρέσει τόσο πολύ. Του αρέσουν συγκροτήματα όπως οι Allman Brothers, τραγούδια όπως το “Whipping Post”. Αυτό είναι το δικό του “Whipping Post”. (τραγουδά) «I’ve been mistreated».
Έτσι, κάποια στιγμή ο David είπε «νομίζω ότι πρέπει να βάλουμε το “Mistreated” στο σετ και ενθουσιάστηκα. Το παίξαμε μερικές φορές και ο David το τραγουδούσε διαφορετικά, είχε το δικό του τρόπο, αλλά δεν ταίριαζε και τόσο στο σετ για κάποιο λόγο. Το παίξαμε λοιπόν κάποιες φορες, στην Ιαπωνία και κάπου αλλού, ώσπου αποφάσισε να παίξουμε κάτι άλλο, το “Slide It In”, η το “Slow And Easy”. «Αυτό είναι ένα blues τραγούδι», είπε. «Δεν είμαι αδικημένος πια. Ήμουν πολύ τυχερός στην καριέρα μου. Δεν μπορώ να το τραγουδήσω αυτό τώρα».
Δουλεύοντας με τον Glenn, θα έλεγα ότι είναι από τα χαρακτηριστικά του τραγούδια, που τα τραγουδάει πάρα πολύ καλά. Το παίζουμε με τους Dead Daisies τώρα με έναν διαφορετικό τρόπο που ακούγεται όπως θα το φανταζόσουν με δυο κιθαρίστες. Ο David Lowy καλύπτει τα πλήκτρα, που αναπαράγει τον ήχο τους με έναν πολύ cool τρόπο κι εγώ παίζω από πάνω. Είναι τρομερό που το έχω παίξει και με τον Glenn και τον David. Δεν είχα όμως την ευκαιρία να το παίξω με τον Ronnie. Δυστυχώς, το είχε βγάλει από το σετ του. Νομίζω ότι θα έπρεπε να το παίζει…
Rockpages.gr: Για να είμαι ειλικρινής, δεν μου αρέσει η εκδοχή του Dio…
Doug Aldrich: (φωνάζει) TIIIIIIIIIIIIIIII;
Rockpages.gr: Ναι, συγγνώμη! Ronnie, αν μας ακούς εκεί που βρίσκεσαι… συγγνώμη!
Doug Aldrich: Νομίζω ότι μου αρέσει τόσο γιατί μου άρεσε τόσο πολύ την πρώτη φορά που το άκουσα. Σίγουρα, λατρεύω τη διασκευή.
Rockpages.gr: Αυτή θα είναι η πρώτη φορά που οι Dead Daisies θα παίξουν, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά για σένα, ούτε για τον Glenn. Νομίζω πως και ο Brian (ΣΣ, Tichy, ο ντράμερ) έχει παίξει στην Ελλάδα μαζί σου. Αλλά, πως είναι να παίζετε σε μια χώρα για πρώτη φορά; Τι περιμένετε;
Doug Aldrich: Είναι φανταστικό. Αγαπώ τόσο πολύ την Ελλάδα. Έχω περάσει τόσο όμορφα εκεί και δεν είχα διανοηθεί ποτέ ότι θα πήγαινα στην Ελλάδα κάποτε για να παίξω μουσική. Μεγαλώνοντας ακούς για την Ελλάδα και το ελληνικό φαγητό και τη μουσική, τους ανθρώπους και την ιστορία της. Δεν περίμενα λοιπόν ότι θα ερχόμουν ποτέ εκεί κι έχω έρθει αρκετές φορές, έξι… ίσως και δέκα φορές. Δεν είμαι σίγουρος. Αλλά, κάθε φορά είναι τρομερά και πολύ ιδιαίτερα. Οι άνθρωποι είναι τόσο παθιασμένοι και καλοί. Έχω πολλούς καλούς φίλους σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Καβάλα. Ελπίζω λοιπόν, να δω και τους φίλους μου. Περιμένω να πάρω μια γερή δόση ελληνικής κουζίνας, να δω πολλά χαμόγελα από τους Έλληνες οπαδούς του rock’n’roll. Και είναι τόσοι πολλοί! Θα είμαστε εκεί με τους μεγάλους Judas Priest.
Δεν ξέρω αν οι Whitesnake είχαν περάσει από την Ελλάδα με τους Judas Priest, αλλά είχαμε περιοδεύσει κάποτε μαζί τους. Είχαμε παίξει με τους Def Leppard και πάντα ήταν φοβερά. Και φαντάζομαι ότι οι Έλληνες οπαδοί των Judas Priest θα τρελαθούν. Τους είδα πριν δυο βράδια και πραγματικά είναι σε καυτή φόρμα και παίζουν όλοι τέλεια. Παίζουν κάποια καινούρια και τα παλιά ενώ ο Richie Faulkner είναι απίστευτος. Ο Metal God χτυπάει τις νότες και λες «μάγκα, είναι δυνατόν;» Το ίδιο ισχύει και για τον Glenn.
Rockpages.gr: Πως το εξηγείς αυτό; Δυο τύποι σαν τον Rob Halford και τον Glenn Hughes, που προφανώς δεν είναι νέοι, αλλά μπορούν να τραγουδήσουν τόσο καλά; Ειδικά ο Glenn, φαίνεται σαν τα χρόνια να μην τον έχουν επηρεάσει καθόλου. Ποιο είναι το μυστικό του;
Doug Aldirch: Ειλικρινά, δεν γνωρίζω. Αλλά, θα ήθελα να ξέρω το μυστικό. Κι ο Rob Halford… τον είδα και τραγουδάει τόσο καλά, όσο ποτέ. Και ουρλιάζει συνεχώς (ουρλιάζει) «ααααααααααααα» πιάνει τις νότες και ο Glenn το ίδιο… είναι σαν φρικιό. Πιάνει τις νότες και η φωνή του είναι τόσο δυνατή και είναι τόσο καλός. Και έχει κλείσει τα 70, αλλά φαίνεται σαν να είναι 40.
Rockpages.gr: Και κάτι τελευταίο. Έχεις παίξει σε πολλά άλμπουμ, έχεις συμμετάσχει σε πολλά projects. Ποια από όλες αυτές θα έλεγες ότι θα άξιζε μια καλύτερη τύχη; Μια μεγαλύτερη αναγνώριση;
Doug Aldrich: Έχω σταθεί πάρα πολύ τυχερός. Οπότε, δεν πρόκειται να κάτσω να παραπονεθώ. Αλλά, αν μπορώ να πω ένα πράγμα, θα ήταν για την πρώτη μου μπάντα, τους Lion. Και δεν ξέρω, μπορεί αρκετοί να μην έχουν ιδέα, αλλά ήμασταν στο LA την εποχή που ξεπηδούσαν πολλές glam μπάντες και υπέγραφαν συμβόλαια. Αλλά, εμείς δεν τα καταφέραμε τόσο καλά. Ήμασταν επηρεασμένοι από τους πρώιμους Whitesnake, τους Thin Lizzy, τους Zeppelin, τους Deep Purple και τους Rainbow και είχαμε κάνει κάποια πολύ καλά heavy blues rock άλμπουμ, αλλά δυστυχώς σε μια εταιρεία που δεν μας υποστήριζε όσο θα έπρεπε και που δεν μπορούσαμε να την κάνουμε να μας υποστηρίξει. Έτσι, μοιραία το συγκρότημα διαλύθηκε, αλλά εκείνος ο δίσκος τα είχε πάει καλά. Όπου κυκλοφόρησε κανονικά πήγε καλά. Οπότε, θα ευχόμουν για εκείνη την μπάντα… ήμασταν όλοι φίλοι. Εύχομαι να μπορούσαμε να την επαναφέρουμε, αλλά ο ντράμερ δεν παίζει ντραμς πια, οπότε θα έλεγα τους Lion.
Ήταν μια πολλή καλή μπάντα. Είχαμε έναν Σκωτσέζο τραγουδιστή, που όταν τον είχα γνωρίσει με ρώτησε: «ξέρεις τους Whitesnake;» και μου έβαλε να ακούσω όλα τα παλιά. Και εγώ εντυπωσιάστηκα. Και μετά μου έβαλε κάποια Thin Lizzy, που δεν είχα ακούσει. Ήξερα το “The Boys Are Back In Town” και όλα τα ‘70s. Αλλά, είχα σταματήσει να τους ακούω πια, όπως και τους Deep Purple. Αυτός ήταν ο Cal Swan, ο τραγουδιστής μας, που ήταν τρομερός και επηρεασμένος από τον David Coverdale. Ήμασταν λοιπόν μίνι-Whitesnake που παίζαμε στο Los Angeles την εποχή των glam συγκροτημάτων. Δεν μπορέσαμε να έχουμε ένα καλό δισκογραφικό συμβόλαιο που είχε σαν αποτέλεσμα τη διάλυση. Αλλά, τώρα έτσι κι αλλιώς, το άλμπουμ υπάρχει, οπότε μπορείτε να το ακούσετε.
Rockpages.gr: Παραλίγο να παίξεις και σε ένα άλμπουμ των KISS, αν θυμάμαι καλά. Πήγες στην οντισιόν, αλλά τελικά δεν προέκυψε. Τι συνέβη;
Doug Aldrich: Νομίζω πως, για να τα πούμε με συντομία, ήμουν πολύ νέος. Αυτός είναι ένας λόγος. Ένα από τα πράγματα που είναι πιο σημαντικά για κάθε project, όχι μόνο μουσικό, την οποιαδήποτε κατάσταση όπου θα δουλεύεις με κάποιον, είναι να αισθάνεσαι άνετα μαζί του. Αν κάνεις μια επιχείρηση με κάποιον και σκέφτεσαι: «δεν τον ξέρω αυτόν, δεν έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα»… θα προτιμούσα να ξεκινήσω κάτι με ένα φίλο μου, τον εμπιστεύομαι…
Σε μια μπάντα αυτό μεγεθύνεται γιατί πας σε περιοδεία και ταξιδεύεις με όλους τους άλλους σε ένα λεωφορείο και είστε όλοι μαζί κάθε μέρα. Βλέπεις τα ίδια άτομα κάθε μέρα. Δεν μπορείς να ξεφύγεις, το καταλαβαίνεις; Εγώ ήμουν ένας πιτσιρικάς στο Los Angeles, μόλις 18. Αυτοί ήταν τεράστιοι rockstars. Και δεν είχε να κάνει το ότι έπαιζε καλά, ή ότι είχα καλή εμφάνιση. Η ερώτηση ήταν «αισθάνομαι άνετα με αυτό το παιδί; Μπορούμε να φανταστούμε τους εαυτούς μας σε ένα tour bus με αυτόν τον τύπο;» Και μάλλον είπαν «είναι πολύ νέος». Και αυτό μου είχε πει ο Eric Carr τότε. Αλλά, κάναμε κάποια jams που ήταν διασκεδαστικά και γενικά είναι μια ωραία ιστορία. Δεν δίνω και πολύ σημασία, αλλά τότε ένοιωσα πως θα έπρεπε να σοβαρευτώ πολύ περισσότερο όσον αφορά την κιθάρα, γιατί με τους KISS δεν πέτυχε. Ήθελα να γίνω καλύτερος, οπότε αυτό με έκανε να θέλω να βελτιώνομαι συνεχώς.
