Δεύτερο album από τους The End Machine ή αν προτιμάτε από τη μπάντα των George Lynch/Jeff Pilson/Robert Mason/Steve Brown. Και μπορεί ο “Wild” Mick Brown να παραχώρησε τη θέση του στον Steve αλλά πιστέψτε μας, ο μικρότερος αδερφός παίζει υπέροχα και θυμίζει το παίξιμο του Mick. Όσοι είχαν ακούσει το ντεμπούτο των The End Machine πριν από δύο χρόνια είχαν σίγουρα εντοπίσει πολλά κοινά σημεία με το blues-based hard rock των Lynch Mob. Κάτι που είχε φυσικά την εξήγησή του λόγω της παρουσίας τριών μελών από τη μπάντα του Lynch. Αυτή τη φορά, στο “Phase2”, τα πράγματα γίνονται λίγο περισσότερο ξεκάθαρα με τους The End Machine να προσανατολίζονται περισσότερο σε ένα Dokken meets Lynch Mob στυλ με λίγες μοντέρνες πινελιές στην παραγωγή.
Έτσι, για παράδειγμα, το “Blood and Money” κουβαλάει κάτι από τον αέρα του “Tooth and Nail”, το “Dark Divide” θυμίζει κλασικούς Dokken και το “Scars” έχει κάτι από “Jaded Heart”. Αυτονόητα οι κιθάρες του Lynch και η φωνή του Mason (αψεγάδιαστοι και οι δύο) παραπέμπουν σε Lynch Mob και έτσι το αποτέλεσμα θα έλεγα ότι είναι πιο ισορροπημένο σε σχέση με το ντεμπούτο το οποίο, ούτως ή άλλως, ήταν πολύ καλό.
Οι The End Machine δείχνουν πως πρέπει να παίζεται το hard rock σήμερα και ειλικρινά θα ευχόμουν να υπήρχε μεγαλύτερο ακροατήριο εκεί έξω για να απολαύσει αυτά τα κομμάτια που σίγουρα θα είχαν καλύτερη εμπορική τύχη αν είχαν κυκλοφορήσει την περίοδο 1988-1992. Όπως και να έχει θέλω να ελπίζω ότι οι The End Machine ήρθαν για να μείνουν και θα ακούσουμε στο μέλλον και άλλους τέτοιους δίσκους από αυτούς. Highlight: Υπάρχει ένα κομμάτι στο δίσκο που λέγεται “Crack The Sky”. Για κάποιο λόγο, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε διαβάζοντας τον τίτλο είναι ότι έτσι ονομαζόταν το πρώτο συγκρότημα του μακαρίτη Jani Lane πριν τους Dorian Gray, Plain Jane και φυσικά τους Warrant.
