Οι Flower Kings μετά από ένα διάλειμμα 5 χρόνων επέστρεψαν με το εξαιρετικό “Banks of Eden”. Η μπάντα δεν σπατάλησε καθόλου χρόνο και επέστρεψε με την 12η κυκλοφορία της. Για όσους δεν έχουν ξανακούσει κάποιο δίσκο των Flower Kings συνήθως υπάρχει μια σύνθεση 20-30 λεπτών σε κάθε δίσκο, εκτός από το “Desolation Rose”. Επίσης ενώ οι περισσότερες κυκλοφορίες τους έχουν αισιόδοξη αισθητική, σε αυτό το δίσκο έχουν μια πιο σκοτεινή προσέγγιση και στη μουσική και στους στίχους.
Ο δίσκος ασυναίσθητα χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος αποτελείται από 5 κομμάτια τα οποία είναι πολύ συνεκτικά. Ίσως η μπάντα να αποφάσισε να κόψει το 30λεπτό κομμάτι σε πέντε μικρότερα. Το άλμπουμ ξεκινά με το μεγαλύτερο κομμάτι με τίτλο “Tower One” που διαρκεί 13 λεπτά. Το κομμάτι είναι εξαιρετικό υπόδειγμα της ικανότητας που έχει η μπάντα να γράφει συνθέσεις με ωραίες μελωδίες, ποικιλία και συνεκτικότητα.
Τα επόμενα κομμάτια φαίνονται σαν να είναι συνέχεια του πρώτου. Ωραία riffs και ενορχήστρωση. Τα κομμάτια είναι μικρά σε διάρκεια πράγμα που τους δίνει μια αίσθηση single που θα μπορούσε να ακουστεί εύκολα σε ένα ραδιόφωνο στα 70s.Εξαιρετικά και περιπετειώδη κομμάτια.
Το “The Resurrected Judas” είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Έχει όλα τα θετικά σημεία της μπάντας σε ένα 8λεπτο κομμάτι. Είναι πολυεπίπεδο, με δυνατές μελωδίες και εξαιρετικά instrumental μέρη. Αλλά από το συγκεκριμένο κομμάτι και μετά ο δίσκος χάνει λίγο από την δυναμική του. Η επόμενη ακολουθία κομματιών δεν είναι τόσο καλή και τα κομμάτια φαίνονται να μην έχουν καμία σύνδεση μεταξύ τους.
Σαν μονάδες στα κομμάτια υπάρχουν μερικά δυνατά σημεία, όπως στο “Last Carnivore” που είναι ένα εξαιρετικά groove-ατο και το “Dark Fascist Skies” που είναι ένα ροκ κομμάτι που έχει μια αισθητική Frank Zappa. Αλλά σε γενικές γραμμές το δεύτερο μισό του δίσκου είναι κατώτερο από το πρώτο.
Οι Flower Kings είναι μια πολύ καλή συμφωνική prog rock μπάντα και είναι εξαιρετικά θετικό το ότι είναι τόσο ενεργοί μετά το διάλειμμα τους. Η δεύτερη κυκλοφορία τους συνεχίζει να είναι σε υψηλό επίπεδο που θα είναι αρεστή σε κάθε progressive rock fan, αλλά φαίνεται λίγο ασύνδετη και σε σημεία ίσως βιαστική.
