Θα είμαι αρκετά σκληρός για μια μπάντα που πραγματικά αγαπάω, γιατί έτσι κρίνω ότι πρέπει. Η προσφορά των Ολλανδών στο είδος τους και όχι μόνο είναι ανεκτίμητη. Το μουσικό τους εύρος, τεράστιο. Οι μουσικές τους ικανότητες, άλλο τόσο τεράστιες. Όλα αυτά όμως δε συνιστούν απαραίτητα, μια ανάλογη κυκλοφορία.
Από τη στιγμή της αποχώρησης της Anneke, οι The Gathering δείχνουν εγκλωβισμένοι σε όλα αυτά τα προσόντα τους, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να τα αναδείξουν. Τι να τα κάνω όλα αυτά, μαζί με την καλύτερη παραγωγή του κόσμου να είχαν, όταν απουσιάζει ο παράγοντας σύνθεση. Είμαι απόλυτα βέβαιος, ότι ένας μέσος οπαδός δε θα θυμάται παρά ελάχιστα πράγματα από αυτό το album μετά από λίγους μήνες.
Το “Disclosure”, χωρίς να είναι κακό album, δεν έχει λόγο να βρίσκεται στη δισκογραφία των The Gathering. Εκτός του ότι δεν έχει να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο, σηματοδοτεί και έναν κατήφορο που εμέσως πλην σαφώς, προέβλεπα στην παρουσίαση του “The West Pole” τρία χρόνια πριν. Δε μου κάνει ένα “δεν είναι κακό” για μια τέτοια μπάντα. Ναι, η ατμόσφαιρα των The Gathering υπάρχει, αλλά ούτε αυτό μου κάνει. Απαιτώ (ναι, απαιτώ) καλά, πολύ καλά κομμάτια από μουσικούς αυτού του επιπέδου. Δε μπορώ να δεχτώ ότι το καλύτερο που έχει να επιδείξει ένας δίσκος των The Gathering είναι το εξώφυλλο του.
Θέλω να πιστεύω σε καλύτερη συνέχεια για το συγκρότημα. Θα ήταν επίσης πολύ μεγάλο σφάλμα αν η μπάλα πάρει τη Silje. Ναι μεν δεν είναι και ούτε πρόκειται να γίνει Anneke, δεν είναι όμως αυτή το πρόβλημα…
