Θυμάμαι την στεναχώρια που ένοιωσα όταν παρέλαβα το τελευταίο άλμπουμ των Hellacopters, “Head Off”, όταν είχαν ήδη ανακοινώσει τη διάλυση τους. Λογικό είναι λοιπόν η είδηση της επανασύνδεσης πριν κάποια χρόνια και της κυκλοφορίας νέου άλμπουμ να μου προκάλεσε ενθουσιασμό, αλλά ταυτόχρονα καμία προσδοκία.

Τα άλμπουμ επιστροφής μπορεί να είναι πολύ δυνατά και εμπνευσμένα αν το κίνητρο είναι τίμιο και αθώο και αδιάφορα εάν το κίνητρο είναι οικονομικό, χωρίς φυσικά αυτό να είναι απόλυτο. Οι συγκρίσεις με τα προηγούμενα, αλλά και την πρότερη κατάσταση, δίκαιες ή άδικες είναι αναπόφευκτες.

Οι αλλαγές στο ίδιο το συγκρότημα, το ύφος, τη μουσική, το στυλ μπορεί να είναι αρκετές και αυτό να μην αρέσει, δεκτό.

Στην περίπτωση των Σουηδών γιγάντων του Rock’n’Roll τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Το άλμπουμ είναι υπέροχο. Είναι το καλύτερο άλμπουμ της μπάντας; ναι, είναι το καλύτερο άλμπουμ Hellacopters για το 2022. Αν ήμασταν ακόμα στο 1998 τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, όπως μάλλον και αυτό το άλμπουμ. Ο Nicke μετά τον άδικο χαμό του Robert “Strings” Dahlqvist επιστρατεύει τον παλιό συνοδοιπόρο και αυθεντικό μέλος Dregen και τον μπασίστα Dolf DeBorst από το άλλο του γκρουπ, τους Imperial State Electric και σερβίρει ένα άλμπουμ φυσική συνέχεια των “By The Grace Of God” και “Rock’n’ Roll Is Dead”. Ο ήχος είναι πιο πλούσιος από ποτέ και η παραγωγή πιο τέλεια από ποτέ. Αλλά, το βασικότερο, τα τραγούδια είναι ένα προς ένα, χωρίς υποψία filler. Το Eyes Of Oblivion βρίθει ενέργειας, φαντασίας και ευρηματικότητας. Παρουσιάζει και μερικές ακόμα πλευρές στη διάσταση του ήχου της μπάντας πιο κοντά στα Βρετανικά 60s-70s (“Tin Fold Soldier”) ακόμα και τον Αμερικανικό Νότο, ενώ ο μέγας ήρωας παραμένει ο Ace Frehley!

Το ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος σε παρασύρει, σε μεθάει και τότε το βάζεις ξανά και ξανά…