Δεύτερο άλμπουμ μετά την επιστροφή της ναυαρχίδας του action Rock, όπως το λένε, rawk, όπως το λέγαμε, rock-‘n’-roll, όπως θα μείνει για πάντα στην ιστορία.
Με το ξεκίνημα του με τα γνώριμα στοιχειωτικά riff, που σε εθίζουν σαν ναρκωτικό, το “Overdriver” δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο. Όσο κι αν περνούν τα χρόνια η τέχνη του Nicke να λαξεύει ύμνους αντιγράφεται, αλλά δεν ξεπερνιέται. Είναι η απλότητα που δίνει αυτό το μεγαλείο. Η κάθε υπερβολή δεν έχει καμία θέση εκεί που επικρατεί η ειλικρίνεια, το πάθος και η αληθινή αγάπη για το rock-‘n’-roll. Αλλά, απλό δεν σημαίνει και εύκολο, ίσα ίσα το αντίθετο. Ειδικά για έναν τελειομανή σαν τον κ. Andersson, είμαι σίγουρος ότι η κάθε νότα έχει από πίσω της ώρες δουλειάς.
Ακούγοντας το άλμπουμ εκτιμάς τις συνθέσεις και τη ροή από τη μια στην άλλη, όμως από τη μέση και πέρα το “Overdriver” είναι σαν να πατάει το «τούρμπο» και να εξαφανίζεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο ηλιοβασίλεμα μέσα σε ένα σύννεφο καπνού. Τα τραγούδια γίνονται ακόμα καλύτερα, το παίξιμο ακόμα πιο σαγηνευτικό και αιχμηρό. Ωστόσο, αν έπρεπε να το συγκρίνω με το “Eyes Of Oblivion”, θα έλεγα ότι υστερεί μόνο και μόνο γιατί λείπει το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Αν πριν την κυκλοφορία του comeback αναρωτιόμασταν σε τι κατάσταση βρίσκονται οι ‘Copters μετά από την πολυετή απουσία και τα διάφορα side projects, τώρα ξέρουμε, οπότε οι απαιτήσεις έχουν φτάσει στον ουρανό, αδίκως, ή μάλλον δικαίως.
