Όταν έφυγε ο Geoff Tate από τους Queensryche ήταν σίγουρα ένα σοκ για τους οπαδούς της μπάντας και όχι μόνο. Σίγουρα η τελευταία του δουλειά μαζί τους (“Dedicated To Chaos”) ήταν άθλια αλλά παρέμενε ένας από τους πιο εμβληματικούς τραγουδιστές που εμφανίστηκε ποτέ στο heavy metal. Το κλίμα ανάμεσα στα μέλη του συγκροτήματος ήταν κάκιστο και έτσι η αποχώρηση/απόλυση ήταν μάλλον μονόδρομος αφού και καλλιτεχνικά οι Ryche είχαν χάσει το δρόμο τους εδώ και αρκετά χρόνια. Βέβαια εδώ χωράει μεγάλη συζήτηση αναφορικά με το ποιος έφερε τη μεγαλύτερη ευθύνη για αυτό αλλά δεν είναι επί του παρόντος. Κάπου εκεί κάνει την εμφάνισή του ο Todd La Torre κερδίζοντας σχεδόν αμέσως πολύ θετικές κριτικές τόσο από τους fans όσο και από τον παγκόσμιο μουσικό τύπο.
Ο τραγουδιστής/drummer από τη Florida έχει ήδη στο ενεργητικό του τρεις δίσκους με τους Ryche έχοντας μάλιστα αναλάβει και χρέη drummer στην τελευταία δουλειά (“The Verdict”) αφού ο Scott Rockenfield είναι εξαφανισμένος χωρίς κάποια επίσημη ανακοίνωση. Τι παρουσίασαν, λοιπόν, οι Ryche από το 2013 ως και σήμερα; Καταρχάς, οι τρεις αυτοί δίσκοι –το ομώνυμο, το “Condition Human” και το προαναφερθέν “The Verdict”- σηματοδότησαν την επιστροφή σε πιο οικείες μουσικές περιοχές για το συγκρότημα από το Seattle. Τόσο ο Wilton όσο και ο Jackson ήξεραν τι ήθελαν οι οπαδοί και ο La Torre ήταν περισσότερο πρόθυμος από τον καθένα να υλοποίησει τα σχέδια τους. Το ομώνυμο album του 2013 είναι κατά την προσωπική μου εκτίμηση ένας καλός δίσκος με 2-3 εξαιρετικά highlights (“In This Light”, “Where Dreams Go To Die”) και γενικά αξιόλογες συνθέσεις. Ως εκεί…
Η συνέχεια με το “Condition Human” ήταν ακόμη καλύτερη αφού οι Ryche καταθέτουν ένα σαφώς πιο δουλεμένο album το οποίο περιλαμβάνει μεταξύ άλλων αυτό που εγώ θεωρώ ως το καλύτερο τραγούδι της μπάντας από την εποχή του “The Hands” (2006) μέχρι και σήμερα. Μιλάω για το “Guardian” που μαζί με τα “Arrow of Time” και “Bulletproof” απογειώνουν το “Condition Human”. Και φέτος έχουμε το “The Verdict” το οποίο όχι μόνο απέσπασε διθυραμβικές κριτικές αλλά θεωρήθηκε από όλους σαν η καλύτερη δουλειά των Queensryche με τον La Torre. To “Light Years” ξεχωρίζει, το “Blood of the Levant” μας γυρίζει σε κλασικές metal στιγμές της μπάντας και το “Dark Reverie” σε «αναγκάζει» να θέλεις να το ακούσεις ξανά και ξανά. Σίγουρα λείπει πολύ το feeling του Rockenfield στα τύμπανα αλλά και η εν γένει παρουσία του. Ωστόσο, η μπάντα συνεχίζει και μπορεί πλέον να εκλείπει το στοιχείο της συνθετικής έκπληξης αλλά ξέρουμε τουλάχιστον που βαδίζουν πλέον οι Ryche. Και μπορεί ο La Torre να μη φτάσει ποτέ την εκφραστικότητα και αν θέλετε τη θεατρικότητα του Tate αλλά δίνει το 100% στο συγκρότημα και αυτό προς παρόν είναι αρκετό. Άλλωστε 1000 φορές να είναι κάποιος αφοσιωμένος σε ένα σοβαρό στόχο παρά αφοσιωμένος στο…χάος.
Σάκης Νίκας
