Είναι από τις στιγμές εκείνες που αισθάνεσαι πραγματικά περήφανος γιατί όλοι γνωρίζουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα ελληνικά συγκροτήματα προκειμένου να κυκλοφορήσουν αξιοπρεπείς δουλειές. Οι The Silent Rage είναι χρόνια στο προσκήνιο και έχουν «χτίσει» με περίσσεια προσπάθεια το δικό τους όνομα ενώ δεν σας κρύβω ότι περίμενα με ιδιαίτερη ανυπομονησία τη δισκογραφική τους επιστροφή αφού το πρώτο single (“The Serpent Lord”) ήταν πραγματικός δυναμίτης.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το “Nuances of Life” δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το ντεμπούτο “The Deadliest Scourge” το οποίο ήταν μεν καλό αλλά εδώ έχουμε μία ολοφάνερη ποιοτική διαφορά σε όλα τα επίπεδα. Καταρχάς, η παραγωγή του Φώτη Benardo είναι κρυστάλλινη και ογκώδης αναδεικνύοντας στο έπακρο τις συνθέσεις οι οποίες είναι πραγματικά, και χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής, εντυπωσιακές. Από το εναρκτήριο “The Serpent Lord” μέχρι και το τελευταίο κομμάτι “Defy The Headhunters” δεχόμαστε έναν καταιγισμό από riffs, μελωδίες και πιασάρικα refrains με τους The Silent Rage να θυμίζουν τις καλύτερες εποχές των Iced Earth αλλά και των πιο σύγχρονων Jag Panzer…τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι Stu Block και Harry Conklin συμμετέχουν στα “Another Fallen Dreamland” και “Scarlet Dawn” αντίστοιχα. Αν και όλα τα παιδιά έχουν καταθέσει ψυχή στο δίσκο θα ήθελα να κάνω ξεχωριστή αναφορά στον τραγουδιστή Μιχάλη Ρινακάκη ο οποίος είναι πραγματικά αψεγάδιαστος.
Το μοναδικό που θα ήθελα διαφορετικό θα ήταν ένα ακόμη τραγούδι σαν το “Black Monday” για να «σπάει» τη ροή του δίσκου και να δίνει ακόμη μεγαλύτερη ποικιλία στο τελικό αποτέλεσμα. Λεπτομέρειες. Το ζητούμενο επιτεύχθηκε και οι The Silent Rage αποδεικνύουν με τον πλέον εμφαντικό τρόπο ότι όχι μόνο δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα σε σχέση με τους συναδέλφους τους στο εξωτερικό αλλά το κυριότερο κυκλοφορούν έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. The Serpent Lord Rises…
Highlight: Το εμπνευσμένο εξώφυλλο μου θυμίζει ελαφρώς το “Breathe Deep The Dark” των Destiny’s End.
