Θεωρώ τον Christofer Johnsson εμπνευστή του συμφωνικού metal και του πιστώνω την ύπαρξη του. Το “Theli” ήταν το 1996 πραγματική επανάσταση στο metal. Παρόλα’ αυτά, οι Therion δεν ήταν ποτέ το νούμερο ένα στην προτίμηση μου στο χώρο αυτό. Μπορεί να εκτιμώ όλες σχεδόν τις κυκλοφορίες τους, ωστόσο η υπερφόρτωση του Johnsson στις συνθέσεις του, συχνά με κούραζαν με αποκορύφωμα το “Beloved Antichrist” που από το πρώτο άκουσμα, ανυπομονούσα να τελειώσει.
Το “Leviathan” είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας που θα ολοκληρωθεί τα επόμενα δύο χρόνια.
Τολμώ να πω ότι είναι ό,τι πιο…γήινο έχω ακούσει από το συγκρότημα. Είναι τόσο πολύ συμπαγές αυτό το album που στ’ αυτιά μου, έφερε ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από τον προκάτοχο του. Εξυπακούεται ότι οι ορχήστρες και τα χoρωδιακά μέρη έχουν κυρίαρχο ρόλο, όλα αυτά όμως είναι πολύ καλά μαζεμένα αυτή τη φορά.
Ξεκινάει χωρίς ίχνος εισαγωγής, περιέχει έντεκα πολύ καλά κομμάτια, κανένα δεν ξεπερνάει τα πεντέμισι λεπτά, είναι ο δίσκος των Therion που μπορώ ν’ ακούσω περισσότερο από τον οποιονδήποτε άλλο. Η Lori Lewis συνεχίζει να μαγεύει με τη μοναδική φωνή της, ο Vikström σταθερή αξία, δυνατό χαρτί η παρουσία του Marco Hietala, ενώ συμμετέχει και ο Mats Leven. Κορυφαία στιγμή του album θεωρώ το “Psalm Of Retribution” που έγινε αμέσως ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια της μπάντας και στη συνέχεια τα “Tuonela”, “Leviathan”, όπως και το “Ten Courts of Diyu” που κλείνει το album με έναν πολύ όμορφο τρόπο.
Χάρηκα πολύ με το “Leviathan” κυρίως γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να το ακούω τόσο άνετα, άρα και περισσότερο και το συγκαταλέγω ανάμεσα στα καλύτερα τους.
Θα ήθελα πολύ και τα δύο επόμενα να ακολουθήσουν την ίδια γραμμή.
