Όταν ήμουν πιτσιρικάς (πριν από κάνα δίμηνο, δηλαδή…), θυμάμαι τον αδερφό μου να πηγαίνει για καφέ στα Εξάρχεια και αργότερα το βράδυ για ποτάκι στην Ombre, στέκια που στις αρχές της δεκαετίας του 80 θεωρούνταν και ήταν…απαγορευμένα για τις μάζες!
Εκεί σύχναζαν μονάχα rock άτομα (περισσότερο στην ιδεολογία και λιγότερο στα μουσικά γούστα…αν και εκείνη την εποχή πήγαιναν χέρι χέρι αυτά τα δύο) και οι αθλητικές συζητήσεις μετά ξύλου τις περισσότερες φορές μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον της νεολαίας.
Μεγαλώνοντας –και αφού είχα κάνει τα πρώτα μου βήματα στο αμαρτωλό hard rock & heavy metal με τις αγορές των “Somewhere in Time”, “Pyromania”, “Fighting The World” κτλ.- άρχισα να βγαίνω στα γνωστά rock μαγαζιά των Εξαρχείων. Ακόμη υπήρχε αυτή η rock ατμόσφαιρα και η πλατεία παρέμενε μία αυτόνομη υπόθεση λίγων και εκλεκτών. Ταυτόχρονα, στον Πειραιά –όχι μόνο στο Πασαλιμάνι αλλά και πιο πάνω…π.χ. στη No Name-, στο Χαλάνδρι, στον Κορυδαλλό, στο Αιγάλεω, στην Αγία Παρασκευή, στη Γλυφάδα και αλλού, υπήρχαν rock στέκια που άκουγες τις πρόσφατες κυκλοφορίες (και ας μην ήταν και τόσο πρόσφατες) και γνώριζες γαμιστερά άτομα που τις περισσότερες φορές διαφωνούσες μαζί τους για ζητήματα ζωής και θανάτου (π.χ. γιατί οι Maiden έβαλαν πλήκτρα στο νέο τους album ή γιατί οι Scorpions έγιναν τόσο εμπορικοί). Στα clubs έβλεπες τα πρώτα δειλά βήματα των νέων συγκροτημάτων και γενικότερα υπήρχε μία ανεμελιά, μία (σχεδόν) αθωότητα αρμονικά ταιριασμένη με την εποχή. Βέβαια, η βία και τα ναρκωτικά ήταν σε ένα all-time high αλλά αν ήσουν λιγάκι έξυπνος δεν έπεφτες σε αυτή τη λούμπα.
Οι εποχές άλλαξαν και σήμερα πραγματικά αναρωτιέμαι αν υπάρχουν rock συνοικίες. Σίγουρα παραμένουν ακόμη ορισμένα καλά rock μαγαζιά. Για συνοικίες όμως…δεν θα το έλεγα. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό…απλώς συμβαδίζει με το γενικότερο κλίμα απάθειας της εποχής μας, η οποία θα έπρεπε να δίνει τροφή για σκέψη και δράση. Δυστυχώς όμως η πιτσιρικαρία αρέσκεται πλέον να αράζει μπροστά σε έναν υπολογιστή και να κάνει παρέες από το facebook. Το YouTube και το downloading έχουν «παροπλίσει» τα φυσικά προϊόντα μουσικής και οι rock συνοικίες έχουν δώσει τη θέση τους σε κιριλέ περιοχές με δήθεν rock άτομα. Αναρωτιέμαι συχνά μήπως αυτοί οι φλώροι στο Κεφαλάρι με τις BMW είναι πιο rock από τους “rock” τυπάδες που σκάνε στο Γκάζι με την ανάλογη “rock” αμφίεση. Τουλάχιστον οι πρώτοι είναι πιο αυθεντικοί (έστω και φλώροι)…γιατί αν μη τι άλλο το rock είναι μία αυθεντική υπόθεση!
Σάκης Νίκας
Φωτό: Ombre από το site ο-kloun.com, Victoria από το group Victoria Rock Club Nikaia στο Facebook
ΥΓ: Παρακάτω μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα βίντεο από κάποιο άλλο μας project με τους Τέρρυ Μαυρίδη (Nοκ Άουτ), Γιώργο Φλωράκη (Raw Silk), Mark Cross (Magna Carta) να μοιράζονται αναμνήσεις από τις δικές τους rock συνοικίες…
