Με αφορμή την επικείμενη εμφάνιση των Σουηδών στη χώρα μας στις 28/10 (ανοίγοντας για το λαχταριστό δίδυμο Hammerfall – Refuge) λέω να καταπιαστώ με την ιδιαίτερη αν μη τι άλλο περίπτωσή τους. Ο γεννημένος το 1989 Cederick Forsberg (για τους φίλους σκέτο Ced) από το Sandviken της Σουηδίας, πρωτοεμφανίστηκε στα μουσικά δρώμενα το 2011 με τους Rocka Rollas, ένα εξαιρετικό σχήμα κλασσικού metal. Στην πραγματικότητα ο Ced ήταν το μοναδικό μέλος, αναλαμβάνοντας στην κυριολεξία τα πάντα.
Λίγο καιρό αργότερα, σαν μουσικός χαμαιλέων, άρχισε να εμφανίζεται σαν συντελεστής σε μία πλειάδα συγκροτημάτων, διαφορετικών μεταξύ τους ηχητικά αλλά πάντα κάτω από την ταμπέλα του κλασσικού heavy metal. Αυτό που ξεχώρισε όμως περισσότερο και στην πορεία επισκίασε όλα τα υπόλοιπα, ήταν οι Blazon Stone. Βρισκόμαστε στο έτος 2013 και στην αγορά κυκλοφορεί ο δίσκος Return to Port Royal με ένα πειρατικό καράβι να κοσμεί το εξώφυλλο. Τι κάνει νιάου νιάου στο αμπάρι δηλαδή…
2013 λοιπόν και οι Running Wild μόλις έχουν επιστρέψει με το αξιοπρεπές Resilient μετά από ένα κακό άλμπουμ επανασύνδεσης και προσπαθούν να βρουν τα πατήματά τους. Ο κόσμος διψάει για παλιό καλό Καπετάνιο Rolf αλλά το πειρατικό χαράζει ρότα μακριά από τη χρυσή εποχή που σηματοδότησε το Under Jolly Roger και κατά γενική ομολογία έληξε στο Rivalry. Ο Ced, σαν βαμμένος RW οπαδός, αποφασίζει να ναυπηγήσει το δικό του πλοίο ρίχνεται στις θάλασσες όντας μόνος στο πηδάλιο. Ήταν μία κίνηση που τη σχεδίαζε χρόνια, πίσω στον καιρό που οι πειρατές από το Αμβούργο αποφάσιζαν να τερματίσουν την πορεία τους, έστω προσωρινά όπως αποδείχθηκε.
Τι συμβαίνει λοιπόν στο Return to Port Royal? Είναι πολύ απλό. Ο Ced ταξιδεύει πίσω στο χρόνο με κάποιο μαγικό τρόπο, και συγκεκριμένα στο 1987, και καταφέρνει να αποκωδικοποιήσει τη μυστική συνταγή της δημιουργίας του πειρατικού metal. Όχι να αντιγράψει αλλά να επανασυνθέσει, στην εποχή μας πιά, τον κλασσικό ήχο των χρυσών Running Wild χρησιμοποιώντας τα αυθεντικά υλικά! Τα τραγούδια των Blazon Stone δεν είναι κόπιες ήδη υπαρχόντων αλλά νέες συνθέσεις φτιαγμένες με τον ίδιο τρόπο, με μεράκι και σεβασμό στον Καπετάνιο Rolf και το πλήρωμά του. Σχεδόν χρειάζεται να τσιμπήσετε το χέρι σας για να βεβαιωθείτε πως αυτό που ακούτε είναι αληθινό. Το ευφορικό συναίσθημα κατά τη διάρκεια της ακρόασης μετατρέπεται αβίαστα σε συγκίνηση. Το πειρατικό των RW δεν πλέει πιά μόνο.
O Ced δεν συνάντησε βέβαια μόνο ενθουσιασμό αλλά ήρθε αντιμέτωπος με αρκετούς επικριτές και φυσικά κατηγορήθηκε και χλευάστηκε. Δεν πτοήθηκε βέβαια και η πορεία των Blazon Stone συνεχίζεται ανοδική και πλέον λειτουργεί σαν κανονικό γκρούπ που δίνει συναυλίες υψηλής ενέργειας! Και κάπου εδώ θέλω να εισάγω το εξής ερώτημα. Αν ξέρετε πως μία εξαιρετικά αγαπημένη σας μπάντα δεν πρόκειται να παράξει ποτέ ξανά χρυσά τραγούδια εφάμιλλα με το παρελθόν, δεν θα προτιμούσατε να υπήρχε κάποιος που θα μπορούσε να δημιουργήσει κάτι τόσο πιστό και ποιοτικό? Υποκατάστατο θα πουν κάποιοι. Γενόσημο θα πω εγώ. Η απάντηση λοιπόν για μένα είναι προφανής…
Κώστας Κουναδίνης
