Οι Winger θα πρέπει να είναι η πιο αδικημένη μπάντα από το χώρο του Αμερικάνικου hard rock καθώς δέχτηκαν τα περισσότερα «πυρά» από τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς και τον μουσικό τύπο των αρχών της δεκαετίας του 90. Ήταν η εποχή που ξεπηδούσε το grunge κίνημα και το hard rock στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού εισερχόταν σε μία δύσκολη και εμπορικά μη αναστρέψιμη πορεία.
Το οξύμωρο της όλης υπόθεσης είναι ότι οι Winger ήταν όχι μόνο ένα απίστευτα ταλαντούχο συγκρότημα αλλά το κυριότερο, τα μέλη τους ήταν άριστοι μουσικοί και απολύτως καταξιωμένοι στο χώρο τους. Δυστυχώς, όμως, τότε όλα αυτά πέρασαν απαρατήρητα και χρειάστηκαν να παρέλθουν αρκετά χρόνια προκειμένου να αναγνωριστεί η καλλιτεχνική τους αξία. Με αφορμή, λοιπόν, την επικείμενη επίσκεψη του Kip Winger στη χώρα μας για δύο ακουστικές συναυλίες, ρίχνουμε μία…προσωπική ματιά σε τρεις δίσκους των Winger.
Το Καλό Album
“In The Heart Of The Young” (1990): Η πρώτη επαφή όλων των hard rock fans με το συγκεκριμένο album ήλθε το καλοκαίρι του 1990, ένα μήνα πρίν την επίσημη κυκλοφορία του “In The Heart Of The Young”, όταν το MTV έδειχνε (κατά ριπάς) το video για την κομματάρα “Can’t Get Enuff”! Από μόνο του αυτό ήταν αρκετό για να ανεβάσει στο κόκκινο τα επίπεδα αναμονής η οποία δικαιώθηκε απόλυτα λίγες βδομάδες αργότερα. Τα hits “Miles Away”, “Easy Come Easy Go”, οι κομματάρες “Rainbow In The Rose”, “Under One Condition”, το έπος “In The Day We’ll Never See” με τις prog πινελιές του και όλα τα υπόλοιπα φανέρωναν μία μπάντα που ερχόταν φουριόζα από ένα εκπληκτικό ντεμπούτο και μάλιστα θα επισκεπτόταν για πρώτη φορά τη χώρα μας στο ΣΕΦ ανοίγοντας τη συναυλία των Scorpions.
Το Καλύτερο Album
“Winger” (1988): Χωρίς δεύτερη σκέψη αυτό θα πρέπει να είναι το καλύτερο και πιο πετυχημένο album των Winger. Απολύτως χαρακτηριστικό της εποχής με τεράστια hits που φανέρωναν μία μπάντα γεμάτη ενέργεια και έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο (κάτι που έκανε έστω και για βραχύχρονο διάστημα). Η πρώτη πλευρά του δίσκου σε κολλάει στον τοίχο με τέσσερις συνεχόμενες κομματάρες (“Madalaine”, “Hungry”, “Seventeen”, “Without The Night”) με τη δεύτερη πλευρά να είναι εξίσου καταιγιστική με τα “Time To Surrender” & “State of Emergency” και φυσικά τη φανταστική μπαλάντα “Headed For A Heartbreak”. Ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα στην ιστορία του 80ς hard rock ήχου…
Το Αγαπημένο Album
“Pull” (1993): Έχοντας ακούσει (αναίτια) τα εξ αμάξης, οι Winger πραγματοποιούν μία στροφή στο τρίτο τους album εισάγοντας για πρώτη φορά μία πιο σκοτεινή, πιο heavy και θα έλεγα πιο progressive πλευρά στον ήχο τους. Αφήνουν πίσω τους τα πιασάρικα hits των δύο προηγούμενων δίσκων αλλά διατηρούν ακέραια τόσο την αίσθηση της μελωδίας όσο και το υψηλό επίπεδο των συνθέσεων. Το “Pull” είναι ο δίσκος που πούλησε λίγοτερα κομμάτια σε σχέση με τους δύο προκατόχους του αλλά είναι εύκολα ο δίσκος εκείνος όπου οι Kip Winger, Reb Beach & Rod Morgenstein φανερώνουν πεντακάθαρα ότι δεν είναι απλά…hair metal boys αλλά μουσικοί υψηλότατου επιπέδου. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι το “Pull” σήμερα μνημονεύεται από πολλούς σαν το πιο ολοκληρωμένο και μεστό album των Winger (κάτι που δεν γινόταν εκείνη την εποχή). Τα “Spell I’m Under”, “Down Incognito”, “Blind Revolution Mad”, “Who’s The One” κ.α. είναι τέσσερα highlights ενός αψεγάδιαστου album. Ας ελπίσουμε ότι ο Kip θα τιμήσει το συγκεκριμένο album στα επερχόμενα ακουστικά live του…
Σάκης Νίκας
