Τα 20 τελευταία χρόνια ο Toby Hitchcock έχει αφήσει το στίγμα του στον μελωδικό ήχο καθώς κανείς δεν μπορεί ούτε να αγνοήσει τη συνεισφορά του στους σπουδαίους Pride of Lions αλλά ούτε φυσικά να μην εντυπωσιαστεί με την εξαιρετική φωνή του η οποία παραπέμπει σε τιτάνες του ήχου (όπως π.χ. ο Bobby Kimball και ο Jimi Jamison). Να σας πω την αλήθεια ούτε κατάλαβα πως πέρασαν 10 χρόνια από το πρώτο του solo album, “Mercury’s Down” που μου είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για το διάδοχό του, το “Reckoning”, που μάλλον κινήθηκε σε ρηχά νερά.
Το “Changes” δεν είναι κακό album. Δεν είναι, όμως, και τίποτα ιδιαίτερο. Για να ακριβολογούμε δεν αγγίζει τα επίπεδα του “Mercury’s Down” –κάτι που προσωπικά περίμενα να δω και να ακούσω ύστερα από το εντυπωσιακό “Lion Heart” με τους Pride of Lions- και σίγουρα υπολείπεται σε συνθετική ποιότητα. Η φωνή του Hitchcock είναι μεν καλή αλλά τα κομμάτια σου δίνουν την αίσθηση ότι απευθύνονται σε νοικοκυρές των κεντροδυτικών πολιτειών της Αμερικής που θέλουν να τονώσουν το συντηρητικό τους φρόνημα. Mid-tempo συνθέσεις με χείρα βοηθείας εξ Ιταλίας και φυσικά του Del Vecchio, το “Changes” είναι μάλλον αδιάφορο παρά το γεγονός ότι ο Hitchcock είναι για μια ακόμη φορά αψεγάδιαστος. Το ζήτημα είναι όμως ότι οι συνθέσεις δεν είναι δα και τίποτα αξιοσημείωτο.
Άλλη μία κυκλοφορία της Frontiers που θεωρώ ότι ενώ έχει κάποιες προδιαγραφές κάπου χάνει το μονοπάτι στη μέση της διαδρομής. Και αυτό έχει την εξήγησή του…
Highlight: Περιμένουμε σαφέστατα περισσότερα πράγματα από τον Hitchcock γιατί είναι ικανός και το αξίζει.
