Δόξα τω σύμπαν, η εγκυκλοπαίδεια της ροκ μουσικής έχει να επιδείξει πολλές ξεχωριστές προσωπικότητες. Έχει κάποια συγκροτήματα που φαινομενικά ξεπήδησαν από το πουθενά, έχει και μερικά που είναι «μια κατηγορία μόνα τους». Δίπλα στο λήμμα «sui generis» όμως, αναγράφεται μόνο και περήφανο το logo των Tool.
13 χρόνια μετά το «10.000 Days» λοιπόν, το τελετουργικό της ακρόασης ενός νέου δίσκου των Καλιφορνέζων επιστρέφει στις ζωές μας. Το title track, το οποίο είχε κυκλοφορήσει νωρίτερα ως πρώτο δείγμα, με είχε ανησυχήσει εξαιτίας της «ασφάλειας» και της οικειότητας που αποπνέει – τα καλά νέα είναι πως είναι το λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου. Το «Fear Inoculum» αποδεικνύει πως η μοναδική ιδιοσυγκρασία των Tool μπορεί ακόμη να ξεχωρίσει, να εντυπωσιάσει, ακόμη και να σε ταξιδέψει όσο διαρκεί το καταπληκτικό «Pneuma». Σε καμία περίπτωση όμως δεν συγκρίνεται με τα κορυφαία έργα του παρελθόντος της μπάντας, μιας μπάντας που μέχρι τώρα υπέγραφε μόνο δίσκους – statements, που απέπνεαν ανεπηρέαστη καλλιτεχνική φιλοδοξία και τρομερή αυτοπεποίθηση. Το «Fear Inocoulum» χρησιμοποιεί τα περισσότερα κλασικά συνθετικά «υλικά» των Tool, στερούμενο ωστόσο το όραμα του «Lateralus» ή το συναισθηματικό υπόβαθρο του «10.000 Days», είναι το πρώτο τους «θνητό» album.
Γιατί τελικά, είτε είναι η μεγαλομανία του Axl Rose είτε η τελειομανία του Adam Jones που καθυστερεί μια κυκλοφορία, οι πιθανότητες ανταπόκρισής της στις υπέρογκες απαιτήσεις που δημιουργούνται είναι λιγοστές. Ακόμη κι αν είσαι… Tool.
