Αλήθεια, ποιος το περίμενε; Πέρασαν περισσότερα από 40 χρόνια για να ακούσουμε το δεύτερο album από τους Touch του Mark Mangold και μάλιστα με την original σύνθεση! Φαντάζομαι ότι και ο πιο επιφανειακός φίλος του AOR έχει σε περίοπτη θέση το κομμάτι “Don’t You Know What Love Is” που άνοιγε το ομώνυμο ντεμπούτο των Touch πίσω στο 1980. Κλασική αξία. Όπως κλασική αξία είναι και ο τεράστιος Mark Mangold αφού ό,τι έχει αγγίξει έχει γίνει…(Man)gold! Το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι; Πάμε λίγο στα του δίσκου αφού δεν σας κρύβω είχα μία εύλογη απορία αναφορικά με το πώς θα ακούγονταν οι Touch ύστερα από 4 και πλέον δεκαετίες δισκογραφικής απουσίας.
Το “Tomorrow Never Comes” φέρει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του Mangold…όχι ότι περιμέναμε κάτι διαφορετικό, άλλωστε. Πρόκειται για ένα πολύ καλό AOR album με αρκετές prog πινελιές που είναι ούτως ή άλλως το σήμα κατατεθέν του Mangold. Το ομώνυμο κομμάτι είναι απολύτως χαρακτηριστικό της όλης αισθητικής του δίσκου με το άνοιγμα να θυμίζει αρκετά American Tears (το άλλο συγκρότημα του Mangold). Τα καλύτερα τραγούδια είναι πάντως το “Let It Come” που θυμίζει κάτι από το προαναφερθέν “Don’t You Know…”, το “Glass” και “Wanna Hear You Say”.
Πρέπει να υπογραμμίσω ότι το “Tomorrow Never Comes” είναι ένας δίσκος που χρειάζεται αρκετές ακροάσεις αφού δεν σε «κερδίζει» με τη μία. Θα πρέπει να αφιερώσεις χρόνο για να εκτιμήσεις την ποιότητα των συνθέσεων κάτι που άλλωστε ίσχυε και με το τελευταίο, πρόσφατο πόνημα των American Tears. Επιπλέον είναι ένα album που ξεχωρίζει σε σχέση με τις αντίστοιχες, σύγχρονες AOR κυκλοφορίες μιας και σου δίνει την εντύπωση ότι είναι προορισμένο για τις…αγορές της δεκαετίας του 80 αφού βγάζει έναν αναλογικό «αέρα». Στο δια ταύτα…In Mangold We Trust!
Highlight: Δίνω το ένα μου νεφρό (ή έστω τη συλλογή μου από CD του Lionel Richie) για μία ακόμη συνεργασία Mangold/Bolton!
