Στην Αδελαΐδα μπορεί να είναι ώρα για μια μπύρα, αλλά στην Αθήνα το ρολόι δείχνει 12:30 το πρωί, επίσημα μεσημέρι, με τον Michael Brown να σπάει το ρεκόρ για την…πιο πρωινή συνέντευξη του Rockpages.gr. Ο Αυστραλός frontman/κιθαρίστας των Tracer είναι περήφανος για το τρίτο άλμπουμ του συγκροτήματος, “Water For Thirsty Dogs”, για τη δημιουργία του οποίου οι Tracer κλείστηκαν για μέρες σε έναν απομακρυσμένο στάβλο, έλιωσαν στις πρόβες, πειραματίστηκαν και παρουσιάζουν την προσέγγισή τους για ένα μοντέρνο rock άλμπουμ. Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας
Rockpages.gr: Ήταν δύσκολο να κάνετε το τρίτο σας άλμπουμ, με δεδομένο ότι το ντεμπούτο βγαίνει από την όρεξη και την «πείνα» του πρωτοεμφανιζόμενου και το δεύτερο από κεκτημένη ταχύτητα;
Michael Brown: Από κάποιες απόψεις ήταν το πιο εύκολο γιατί είχαμε πολύ χρόνο να το κάνουμε. Θέσαμε ένα στόχο στην αρχή του 2014 να ηχογραφήσουμε μέχρι το τέλος της χρονιάς. Βασικά, ακυρώσαμε την περιοδεία μας με τους Truckfighters στα μέσα της χρονιάς και επικεντρωθήκαμε στο να γράφουμε τραγούδια. Κλειδωθήκαμε σε ένα σταύλο ιδιοκτησίας της οικογένεις του Jett (Jett Heysen Hicks, μπάσο) στη μέση του πουθενά, χωρίς κανέναν γύρω γύρω, χωρίς γείτονες, ώστε να μπορούμε να παίζουμε όσο δυνατά θέλαμε με τις πόρτες ανοιχτές μέχρι τις 3 το πρωί αν θέλαμε. Βασικά, τζαμάραμε για μια εβδομάδα και το επαναλάβαμε αυτό καναδυο φορές ώσπου καταλήξαμε στη βάση του άλμπουμ. Μετά από ένα μήνα στο σταύλο αρχίσαμε να δημιουργούμε τα νέα μας τραγούδια. Έτσι, από αυτή την άποψη, έχοντας τόσο πολύ χρόνο στη διάθεσή μας είχαμε την ευκαιρία να εμβαθύνουμε στα τραγούδια, να πειραματιστούμε και να ωθήσουμε τους εαυτούς μας σε ανεξερεύνητες περιοχές. Το πιο δύσκολο αυτή τη φορά ήταν ότι προσπαθούσαμε να δημιουργήσουμε κάτι ιδιαίτερο και όχι μια ακολουθία ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρέν. Προσπαθήσαμε να βρούμε το νόημα τι σημαίνουν οι TRracer για τον καθένα και πιο γενικά πως θα πρέπει να ακούγεται ένας μοντέρνος rock δίσκος. Έχουμε βαρεθεί τα συγκροτήματα που ακόυγονται σαν κλώνοι των AC/DC, των Led Zeppelin και των Sabbath… σκεφτήκαμε ότι πρέπει να υπάρχει ακόμα έδαφος για εξερεύνηση στον κλασικό rock ήχο των τριών οργάνων: τύμπανα, μπασό και κιθάρα. Θα έπρεπε να μοχθούμε να κάνουμε ότι έκαναν εκείνα τα συγκροτήματα και να το μεταφέρουμε σε ένα πιο μοντέρνο περιβάλλον. Είχαμε πολλές διαφορετικές απόψεις και τις πιο πολλές διαφωνίες που είχαμε ποτέ, αλλά από όλο αυτό βγήκε αυτός ο φανταστικός δίσκος, το “Water For Thirsty Dogs”.
Rockpages.gr: Αυτή τη φορά αναλάβατε την παραγωγή του άλμπουμ μόνοι σας χωρίς κάποιον εξωτερικό παραγωγό. Αυτό το κάνατε επειδή πειραματιζόσασταν και προσπαθούσατε να κάνετε μια μοντέρνα rock παραγωγή;
Michael Brown: Υπήρχαν αρκετοί λόγοι… για να είμαι ειλικρινής δεν είχαμε λεφτά (γελάει)! Σκεφτόμασταν κάποιους παραγωγούς, αλλά τελικά δεν θα μπορούσαμε να ικανοποιήσουμε τις οικονομικές τους απαιτήσεις. Οπότε, σκεφτήκαμε ότι στο “Spaces In Between” είχαμε δουλέψει μόνοι μας και το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό. Αλλά, οι αλλαγές σε αυτό το άλμπουμ θα ήταν τόσο πολλές, οπότε θεωρήσαμε ότι αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία να δούμε που βρισκόμαστε σε επίπεδο μουσικής, αλλά και παραγωγής. Aναπτυχθήκαμε πολύ από το “Spaces In Between”… o ίδιος ο Jett, που είναι το νέο μέλος και αυτή είναι η πρώτη του ηψογράφηση, φέρνει μεγάλη γνώση στον τομέα της παραγωγής καθώς αναλαμβάνει παραγωγές σε τοπικές μπάντες και έχει αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες. Δουλεύοντας με τον Kevin Shirley στο προηγούμενο μας άλμπουμ ανακαλύψαμε το στυλ μας και διαπιστώσαμε ότι δεν το έχουμε εμφανίσει στα άλμπουμ μας, οπότε αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε μόνοι μας και όταν εξασφαλίσαμε τη συνεργασία μας με τον Erik Reichers στα Echo Bar Studios ξέραμε ότι θα πήγαινε καλά. Ειδικά από τη στιγμή που ο Erik έκατσε και άκουσε τι επιδιώκαμε και σαν μοντέρνος και πολύ ικανός παραγωγός που είναι μας κατάφερε να βγάλει τον επιθετικό, συναρπαστικό, ζωντανό, γυαλισμένο και ακριβό ήχο που ακούγαμε στο κεφάλι μας στα ηχεία! Είναι μια ιδιοφυία. Οπότε, πολλά πράγματα στην παραγωγή τα οφείλουμε στον Erik και την εμπειρία του. Δεν ασχοληθήκαμε πολύ με τη διαδικασία της προ-παραγωγης, όπως είχαμε κάνει στο “El-Pistolero”. Αυτό που θέλαμε για αυτό το άλμπουμ ήταν να γδύσουμε τα τραγούδια και να τα οδηγήσουμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις και να δούμε τι θα μπορούσαμε να βγάλουμε από το κάθε κομμάτι. Γι’αυτό οι ενορχηστρώσεις είναι λίγο διαφορετικές… θέλαμε να ξεφύγουμε από τη λογική του πρώτου ρεφρέν, γέφυρα, outro. Θέλαμε να πειραματιστούμε και να βρούμε συναρπαστικούς τρόπους για να δουλέψουμε τη δομή των κομματιών με διαφορετικούς χρόνους και αλλαγές στα κλειδιά και άλλα τέτοια. Οπότε, ήταν ένα πείραμα του που μπορεί να πάει η rock μουσική…
Rockpages.gr: Έχοντας ακούσει όλα σας τα άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένου και του “L.A.?”, το οποίο για κάποιο λόγο δεν συμπεριλαμβάνεται στη δισκογραφία σας στο επίσημο site τνω Tracer, θα έλεγα ότι το “Water For Thirsty Dogs” είναι το πιο ώριμό σας άλμπουμ. Αυτό συμβαίνει από όσα είπες, ή καταφέρατε να εκμεταλλευτείτε όλα σας τα όπλα;
Michael Brown: Αυτό κάναμε. Ιδιαίτερα, όπως είπα και πιο πριν, όταν σου λένε οτι το budget που έχεις είναι 11 χιλιάδες δολάρια για να ηχογραφήσεις αυτά τα τραγούδια, ένα ποσό που στις μέρες μας δίνουν άλλες μπάντες απλά για να βρουν ένα υπόγειο και να παίζουν, τότε πραγματικά εξαρτάται από την εμπειρία σου τι μπορείς να κάνεις για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα. Ευτυχώς, είμαστε τρεις ταλαντούχοι μουσικοί που δεν σκεφτόμαστε μόνο τον ήχο μας ο καθένας, αλλά και για την τέχνη του να γράφεις τραγούδια, να βρίσκεις τις κατάλληλες λέξεις για να γράφεις στίχους και πως όλα αυτά δημιουργούν τέχνη, αντί για απλά άλλο ένα τραγούδι. Κάναμε πρόβες τέσσερις-πέντε φορές την εβδομάδα, παίρνοντας όσο πιο πολλά ρεπό γινόταν από τη δουλειά μας, φτάνοντας στα πρόθυρα της απόλυσης, χάνοντας φίλους γιατί ήμασταν τόσο απορροφημένοι στο να κάνουμε αυτό το άλμπουμ. Έπρεπε να κάνουμε μια καλή δουλειά. Και τελικά είναι ένα φοβερό άλμπουμ για το οποίο είμαστε όλοι πολύ περήφανοι. Κάθε φορά που το ακούμε σκεφτόμαστε ότι τα καταφέραμε και ότι ακούγεται υπέροχα.
Rockpages.gr: Από εκεί βγήκε το τραγούδι “Homeward Bound”;
Michael Brown: Για μένα αυτό το τραγούδι έχει πιο πολύ να κάνει με τις περιοδείες και το να είσαι μακριά από την οικογένειά σου, τους φίλους και ειδικά για μένα την κοπέλα σου. Κατά κάποιο τρόπο το έγραψα για το πως άλλαξε η σχέση μου με κοπέλα που ήμουν μαζί για πολύ καιρό, όταν άρχισα να περιοδεύω με τους Tracer. Πάντα έβλεπα τις δυσκολίες που περνούσε και πόσο δύσκολο ήταν να κρατήσουμε τη σχέση ενώ ήμασταν σε περιοδεία. Έτσι, το έγραψα με τη σκέψη μου σε… περισσότερες κοπέλες. Το καλό με τα τραγούδια μας είναι ότι μπορούν να πάρουν διάφορα μηνύματα. Στο βίντεο που γυρίσαμε ζητήσαμε από διάφορα άτομα να γράψουν σε ένα χαρτί τι τους αρέσει περισσότερο όταν επιστρέφουν σπίτι. Η μεγάλη ποικιλία των απαντήσεών τους ήταν εντυπωσιακή. Όλοι ανυπομονούν να γυρίσουν σπίτι, νομίζω ότι είναι μια πρωτόγονη αίσθηση που όσο μακριά και να βρίσκεσαι πάντα σκέφτεσαι να γυρίσεις στο σπίτι σου. Είναι βαθιά ριζωμένο στην καρδιά μας θα έλεγα…
Rockpages.gr: Ένα άλλο κομμάτι που μου άρεσε πολύ ήταν και το “Owe You Nothing”, θα μας πεις λίγα πράγματα για αυτό;
Michael Brown: Αυτό το τραγούδι παραλίγο να μπει στο “Spaces In Between”. Έμεινε όμως απ’έξω και όταν ψάχναμε να βρούμε τραγούδια να ηχογραφήσουμε για αυτό το άλμπουμ ξεπήδησε αυτό το κομμάτι και το ακούσαμε ξανά και είχε κάτι, αυτό το ρεφρέν, αλλά όλα τα υπόλοιπα ήταν χάλια! Έτσι, τα ξαναγράψαμε όλα εκτός από το ρεφρέν και η αλήθεια είναι ότι σε αυτό ξεσκιστήκαμε στον πειραματισμό. Ενώ το ηχογραφούσαμε ψάχναμε για διαφορετικούς ήχους και πράγματα που δεν ήταν προφανή. Εγώ χρησιμοποίησα μια πλαστική κιθάρα που είχε μόνο 13 τάστα και ήταν αδύνατο να παίξει κανείς γι’αυτό και το σόλο ακούγεται τόσο παράξενο.
Rockpages.gr: Διάβασα ότι στο προηγούμενο άλμπουμ, το “El Pistolero”, είχες επηρεαστεί από τα Μεξικάνικα φιλμ, όπως το “Desperado”. Αυτό συνέβη και στο “Water For Thirsty Dogs”;
Michael Brown: Όχι και τόσο. Δεν ήταν τόσο άμεσο σαν το “El Pistolero” με το “Desperado”. Νομίζω ότι υπήρχε ένα γενικό θέμα που τρέχει από πίσω, αλλά δεν σχετίζεται με μια ταινία συγκεκριμένα. Θα έλεγα ότι η επιρροή είναι το “Fight Club” που γενικά με έχει επηρεάσει στη ζωή μου, αλλά και στην επιλογή των λέξεων και των στίχων σε όλο το άλμπουμ. Αλλά, ουσιαστικά εδώ δεν υπάρχει κάποια άμεση σύνδεση με κάποια ταινία.
Rockpages.gr: Διαβάζουμε συνήθως ότι οι μπάντες από την Αμερική προσπαθούν να επιτύχουν στην Αγγλία και αυτές από την Αγγλία στην Αμερική. Οι Αυστραλέζικες τι κάνουν;
Michael Brown: Εμείς παίρνουμε ότι μπορούμε (γέλια)! Ξέραμε ότι η Αυστραλία δεν υποστηρίζει το στυλ της μουσικής μας. Αυτό συμβαίνει εδώ και έξι-επτά χρόνια όταν κοιτούσαμε το γενικό τοπίο της μουσικής εδώ και συνειδητοποιούσαμε ότι δεν υπάρχει αγορά, γεγονός απογοητευτικό, που όμως μας μπρίζωσε να κάνουμε το παν για να προωθήσουμε τη μουσική μας. Το μόνο πράγμα που μας προέτρεψε να περιοδεύσουμε είναι το ότι επειδή είμαστε Αυστραλοί δεν χρειαζόμαστε βίζα για τη Μ.Βρετανία. Αυτό ήταν πολύ πιο εύκολο από το να πληρώναμε δυόμιση χιλιάρικα για να βγάλουμε βίζα για τις ΗΠΑ και ευτυχώς δικαιωθήκαμε για αυτή μας την επιλογή στη δεύτερη περιοδεία μας, αφού υπογράψαμε συμβόλαιο με τη Mascot και από τότε προχωράμε, όχι χωρίς δυσκολίες. Η Ευρώπη είναι σαν οικογένειά μας. Εσείς μας υποστηρίζετε και ο τύπος και το ραδιόφωνο, ενώ ειδικά στις συναυλίες μας οι οπαδοί μας είναι τρομεροί. Δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω ότι έχουμε τόσους πολλούς οπαδούς εκεί και ότι έρχονται σε κάθε συναυλία μας.
Rockpages.gr: Ο ήχος σας έχει γίνει αρκετά δημοφιλής και στην Ελλάδα με τις ελληνικές μπάντες να επιδίδονται σε ’70s, παραδοσιακό – stoner…
Michael Brown: Cool! Να ένα μέρος που δεν έχουμε πάει και θα το θέλαμε πολύ! Δεν νομίζω ότι θα πληρωνόμασταν (γέλια)! Γουστάρουμε πολύ να παίξουμε στην Ελλάδα… θα παίζαμε για φαγητό και ούζο!
Rockpages.gr: Είπες πιο πριν ότι έχετε όλοι σας πρωινή εργασία, αλλά είστε και ένα συγκρότημα που πρέπει να κάνει πρόβες, να γράφει μουσική, να ηχογραφεί και να περιοδεύει. Πόσο δύσκολο είναι τα συνδυάσετε αυτά;
Michael Brown: Εξαιρετικά δύσκολο… αλλά, ένας τύπος που ξέρω μου είπε κάποτε κάτι πολύ σωστό: “κάνε ό,τι είναι να κάνεις, προκειμένου να κάνεις αυτό που θες”. Στο τέλος της μέρας, αν πρέπει να δουλεύω σε μια σκατοδουλειά για να πληρώνω τους λογαριασμούς μου και να μπορώ να περιοδεύω, αυτό θα κάνω. Αν αγαπάς κάτι θα βρίσκεις πάντοτε χρόνο να το κάνεις. Γίνεται ολοένα και δυσκολότερο όσο προχωράει η ζωή και συνειδητοποιείς ότι θες να αγοράσεις ένα σπίτι, αλλά ακόμα ζεις με τους γονείς σου. Για εμάς αυτό το άλμπουμ συνιστά ένα τεράστιο άλμα από τον ήχο του “Spaces In Between” και τον αντίκτυπο των Tracer στον κόσμο. Πιστεύουμε πάρα πολύ σε αυτό και νομίζουμε ότι είναι το καθοριστικό σημείο για τη μπάντα και ακολουθεί η… κατάκτηση του κόσμου.
Rockpages.gr: Παίζεις κιθάρα και τραγουδάς στους Tracer. Πόσο θα έλεγες ότι ευθύνεσαι για τη μουσική ταυτότητα του συγκροτήματος;
Michael Brown: Δεν θα το έλεγα αυτό. Έχουμε την ίδια ευθύνη για όλα στο συγκρότημα. Η μπάντα μας είναι πολύ διπλωματική, ειδικά στο θέμα του ήχου και τη σύνθεση των τραγουδιών. Συνήθως, εγώ είμαι η σπίθα, ο κεραυνός, άσχετα ποιανού είναι η καλύτερη ιδέα. Από τη στιγμή που θα βρεθεί μια ωραία ιδέα πέφτουμε όλη πάνω της προσπαθώντας να βγάλουμε το τέλειο. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για τον ήχο των οργάνων μας, αλλά και για τον ήχο μας σαν σύνολο. Έτσι, ο ήχος του Jett στο μπάσο μπορεί να μην είναι ο ήχους μπάσου των ονείρων του, αλλά είναι ο ιδανικός για τους Tracer. O ήχος μου στην κιθάρα, οι συχνότητες που παίζω είναι γκαζωμένες, έτσι ώστε να στέκεται δίπλα στο μπάσο και τα τύμπανα τέλεια. Έτσι φτιάχνουμε τον ήχο μας, γιατί είμαστε συνειδητοποιημένοι σαν τριμελές μπάντα. Δεν είμαστε το “Michael Brown show” ούτε το συγκρότημα του Dre Wise… είμαστε οι Tracer!
Rockpages.gr: Αλήθεια, πως κολλήσατε με το power trio σαν σχήμα; Οι Tracer ήταν πάντοτε power trio;
Michael Brown: Ναι! Στην αρχή στο συγκρότημα ήταν ο αδερφός μου και ο Dre, o ντράμερ μας, με τον οποίο ήμασταν συμμαθητές. Την ώρα του φαγητού στο σχολείο οι τρεις μας τζαμάραμε και σύντομα καταλάβαμε ότι δεν χρειαζόμασταν κανέναν ακόμα! Έπαιζα κιθάρα και ο τρόπος που ο αδερφός μου έπαιζε μπάσο ήταν να ανεβάσει τόσο την ένταση που έτριζαν τα πόδια μας από κάτω. Και ο Dre χτυπούσε τα τύμπανα δαιμονισμένα, οπότε παίζαμε πάρα πολύ δυνατά. Κάναμε πολύ θόρυβο για τρία άτομα, δεν χρειαστήκαμε κανέναν ακόμα και ήμασταν πάντα της άποψης: “για να δούμε που μπορούμε να πάμε με αυτό”. Πιστεύω πως όταν έχεις αυτόν τον περιορισμό του τι μπορείς να κάνεις και τι όχι αναπτύσσεται η δημιουργικότητά σου. Η ανάγκη είναι η μητέρα της εφεύρεσης. Θα έλεγα ότι αυτό ισχύει απολύτως για τους Tracer σε όλη την καριέρα μας προσπαθώντας να βγάλουμε νέους ήχους. Αν θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε έγχορδα, όπως κάναμε στο “Tremors”, είπαμε να προσπαθήσουμε να το κάνουμε μόνοι μας, παίζοντας slide κιθάρα και να δούμε πως θα βγει. Για αυτό το πράγμα παλεύουμε, για να πειραματιζόμαστε με τα όργανά μας. Δεν πιστεύω ότι έχει πάει μακριά η βαλίτσα.
Rockpages.gr: Τελευταία ερώτηση: ποιο θα ήταν το ιδανικό σενάριο για το μέλλον των Tracer;
Michael Brown: Το τέλειο σενάριο θα ήταν να σταματήσει ο κόσμος να αποθεώνει την μετριότητα στη μουσική βιομηχανία και να αρχίσει να εκτιμά το ταλέντο, το ρεαλισμό και τα καλά τραγούδια, αντί να ακούει το τραγούδι από το γαμημένο το βίντεοκλιπ. Πιστεύω ότι αν κάτι τέτοιο συμβεί συγκροτήματα σαν τους Tracer και το όλο rock’n’roll κίνημα που είναι underground θα αναδειχθεί!
