Treat. Σουηδία. Δύο λέξεις αρκετές για να καταλάβεις ότι το οφείλεις στον εαυτό σου να ακούσεις το “Ghost Of Graceland”. Οι Treat, πέρα από το ότι είναι μια μπάντα με ιστορία 31 χρόνων και έχουν κυκλοφορήσει μερικά από τα καλύτερα melodic hard rock albums στην ιστορία, είναι και ένα συγκρότημα που αν το δει κανείς live σήμερα θα νομίζει πως γύρισε στα 80s. Δεν τους λείπει τίποτα όσον αφορά το δέσιμο και τη σκηνική παρουσία, παρόλο που είχε υπάρξει μια περίοδος αρκετά πρόσφατα που είχαν ανακοινώσει ότι δεν θα συνεχίσουν. Τελικά οι Σουηδοί θρύλοι είναι ακόμα εδώ και 6 χρόνια μετά από το “Coup De Grace”, κυκλοφορούν έναν ακόμα δυνατό δίσκο, με αρκετά θέματα να σχολιάσεις.
Ας τον πιάσω τον δίσκο από την αρχή όμως. Το κομμάτι “Ghost Of Graceland” μου θυμίζει σε μεγάλο βαθμό το μουσικό στυλ στο οποίο κινούνται από το 2010 και μετά. Ένα στυλ αρκετά δικό τους πλέον, χωρίς επιρροές από το παρελθόν. Δεν στάθηκαν στο παλιό τους εαυτό, αλλά το εξέλιξαν σε πιο μοντέρνα δεδομένα και με μια φοβερή παραγωγή έφτιαξαν έναν δίσκο που δεν θα περάσει απαρατήρητος. Στο “I Don’t Miss The Misery” άρχισα να ανεβαίνω και εγώ μαζί με το tempo του κομματιού. Ένα καθαρά hard rock κομμάτι με πολύ έντονη την παρουσία αρκετών νέων μπαντών, όπως των Shinedown, σε αρκετά σημεία. Άρα σίγουρα ο δίσκος κινείται σε αρκετά μοντέρνα μονοπάτια και συνεχίζει έτσι και στο “Better The Devil You Know”, ειδικά στις κιθάρες.
Πέφτουμε λίγο σε tempo αλλά και ψυχολογικά όπως συνηθίζεται κάπου στη τέταρτη θέση των περισσότερων hard rock δίσκων και ακούμε ένα κομμάτι βγαλμένο από τη ψυχή, με τίτλο “Do Your Own Stunts”. Αμέσως μετά ακολουθεί το καλύτερο κομμάτι του δίσκου για μένα μέχρι τώρα, το “Endangered”. Ενα κομμάτι αρκετά χαρακτηριστικό των TREAT και πιο πιασάρικο από όλα τα άλλα. Βέβαια κάπου εδώ αναγκάζομαι να μπω σε συγκρίσεις με το “Coup De Grace”. Δυστυχώς ακόμα δεν έχει πιάσει τα επίπεδα του. Αν και το βρίσκω αρκετά λογικό γιατί το “Coup De Grace” είναι ίσως και ο καλύτερος melodic hard rock δίσκος του 2010 που κυκλοφόρησε από παλιά μπάντα, οπότε είναι αρκετά δύσκολο να το φτάσεις.
To “Inferno” μου περνάει λίγο αδιάφορο και πηδάμε κατευθείαν στο “Alien Earthlings” που αρχίζει να μιλάει στη καρδιά και στο μυαλό με μουσική και στίχους βγαλμένους απ’ τη ζωή. Υπέροχες χορωδίες που το καθιστούν το δεύτερο αγαπημένο μου.
Πριν τη τελευταία μπαλάντα του δίσκου, ακούμε το “Nonstop Madness”, “Too Late to Die Young” και “House on Fire” που μου μπερδεύουν λίγο το μυαλό με Reckless Love και H.E.A.T. Αυτή η τριάδα είναι η καλύτερη στιγμή του δίσκου.
Η τελευταία μπαλάντα του δίσκου είναι το “Together Alone” που ήταν αρκετά καταθλιπτική για τα γούστα μου. Ευτυχώς ο δίσκος σαν να με ένιωσε, ανεβάζει το tempo αρκετά απότομα και κλείνει με το “Everything to Everyone”, αφήνοντάς με με ένα αίσθημα ικανοποίησης.
