Όλοι έχουν ένα αγαπημένο album. Όλοι έχουν μία πολυαγαπημένη ιστορία να πουν για το πώς ένα album άλλαξε τη ζωή τους. Ελάχιστοι είναι όμως εκείνοι που θα καταφέρουν να «περάσουν» στο συνομιλητή τους τι ακριβώς σημαίνει αυτό το album για εκείνους. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) και εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να το καταφέρω. Βλέπετε, κάποια πράγματα δεν περιγράφονται με λόγια παρά μονάχα με συναισθήματα. Ίσως, λοιπόν, οι λίγες αυτές γραμμές καταφέρουν κάτι παραπάνω…αν όχι, θα το επιχειρήσω στα 40 χρόνια υστερίας!
Για μένα είναι ένα είδος ψυχανάλυσης ή αυτοβιογραφίας να μιλάω για το “Hysteria”. Είναι ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερες φορές στη ζωή μου και δίχως κανένα ίχνος υπερβολής (απολύτως κανένα όμως) ακόμη νιώθω τα ίδια έντονα συναισθήματα όπως πριν από 30 ολόκληρα χρόνια. Και να σκεφτείτε ότι δεν ήταν το πρώτο album που άκουσα από τους Def Leppard. Ήταν Σεπτέμβριος του 1986 όταν πήγαινα στο φροντιστήριο αγγλικών, κάπου στον Πειραιά, και υπήρχε ένα δισκάδικο (Negro νομίζω λεγόταν)…στη βιτρίνα του είχε την κασέτα του “Pyromania” (χαρακτηριστική προώθηση «νέου» προϊόντος που είχε κυκλοφορήσει τρεισήμισι ολόκληρα χρόνια νωρίτερα!) και μιας και είχε φανταστικό εξώφυλλο, έπρεπε να την αποκτήσω. Χρειάστηκε να περιμένω μέχρι τα Χριστούγεννα για να μου την αγοράσει ο πατέρας μου και φυσικά την έλιωσα!
Τον Σεπτέμβριο του 1987, πηγαίνω Rock City και ο μακαρίτης ο Βαγγελάκης ο Lord μου λέει ότι ήρθε το καινούργιο Def Leppard. Είχε βγει 4 Αυγούστου και είχε φτάσει στα καταστήματα ένα μήνα μετά (πάλι καλά). Και κάπου εκεί όλα άλλαξαν! Για μένα ήταν, είναι και θα είναι ο δίσκος όπου όλα ακούγονται τέλεια. Οι συνθέσεις, τα φωνητικά, η απόδοση στο studio, η παραγωγή του Mutt Lange…τα πάντα! Δεν θα κάτσω να αναλύσω τεχνικές λεπτομέρειες και το πως γράφτηκε το εκάστοτε τραγούδι του δίσκου ούτε θα εξηγήσω γιατί τελικά οι υπερκομματάρες “Ring of Fire” & “Fractured Love” έμειναν εκτός δίσκου. Ούτε για το ατύχημα του Rick και τη μάχη του Steamin’ με το αλκοόλ. Αυτά τα έχετε διαβάσει άπειρες φορές. Το μόνο που θα κάνω είναι να ευχαριστήσω τους ΘΕΟΥΣ του rock n’ roll που ο Jim Steinman δεν «έδεσε» ποτέ με τους Leppard και ο Mutt Lange επέστρεψε στη φυσική του θέση.
Φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από την κυκλοφορία του “Hysteria”, του δίσκου που άλλαξε τις ζωές ενός συγκροτήματος και εκατομμυρίων άλλων ατόμων σε όλο τον κόσμο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το Δεκέμβριο του 2015 στο Δουβλίνο όταν ακούστηκε το “Hysteria” (ομώνυμο κομμάτι) και από πίσω έπαιζαν στις γιγαντοοθόνες εικόνες από το 1987 και τον μακαρίτη Steve Clark. Όλη η ζωή μου πέρασε από μπροστά μου. Το “Hysteria” δεν άλλαξε τη ζωή μου…συνεχίζει και την αλλάζει καθημερινά! Ήταν, είναι και θα είναι το αγαπημένο μου album…ever! Το απόλυτο soundtrack της ζωής μου!
Σάκης Νίκας
