Οι Tygers υπήρξαν πάντοτε μαζί με τους Praying Mantis τα αγαπημένα μου συγκροτήματα από το ένδοξο NWOBHM κίνημα. Albums σαν τα “Wild Cat” & “Spellbound” διαμόρφωσαν εν πολλοίς το γούστο μου για τον σκληρό ήχο και διατηρούν φυσιολογικά μία περίοπτη θέση στη δισκοθήκη μου. Μετά την επαναδραστηριοποίηση των Tygers στα τέλη του 20ου αιώνα, ο ηγέτης των Βρετανών Robb Weir συνεχίζει ακάθεκτος μέχρι σήμερα και το “Ambush” αποτελεί το νέο του μουσικό πόνημα.
Το εξώφυλλο του “Ambush” δημιούργησε αυξημένες προσδοκίες αφού θύμισε τα κλασικά artworks της μπάντας, αλλά (καλώς ή κακώς) δεν πρέπει να κρίνουμε το περιεχόμενο από το εξώφυλλο. Δυστυχώς, το “Ambush” δεν είναι τόσο καλό, οι Tygers δεν πιάνουν υψηλά επίπεδα απόδοσης, η έμπνευση είναι λίγο-πολύ απούσα και συνολικά το album θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένα τυπικό hard rock δισκάκι με 2-3 καλές στιγμές. Ακόμη και ο Chris Tsangarides δεν προσφέρει και κάτι ιδιαίτερο πίσω από την κονσόλα. Το “Hey Suzie” μας θυμίζει την εποχή που η…Suzie γελούσε το 1980 (“Suzie Smiled”), το “Keeping Me Alive” που ανοίγει το
“Ambush” αφήνει ελπίδες για ανάλογη καλή συνέχεια που δεν έρχεται ποτέ ενώ το “Burning Desire” θα κόλλαγε άνετα σε κάποιο δίσκο των Dokken (αλλά και στο “The Wreck-Age”).
Αυτά όμως είναι οι εξαιρέσεις. Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι κατά το μάλλον ή ήττον τυπικά…καλά να περνάμε, που λένε. Το “Ambush” δεν είναι κακό album…είναι ένα «διεκπεραιωτικό» album και αυτό είναι πολύ χειρότερο.
Highlight: Μέχρι πρότινος στο επίσημο site της μπάντας, υπήρχε διαθέσιμο και ένα fan pack του δίσκου σε πολύ δελεαστική τιμή.
