Κεραμίδα στο κεφάλι…δε βρίσκω κάτι άλλο πιο χαρακτηριστικό για να ξεκινήσω μια παρουσίαση κυκλοφορίας που πρώτη φορά στα δεκαπέντε χρόνια ενασχόλησης μου με τον τύπο, “λιβάνισα” τόσο πολύ.
Από το Στρατηγό έχουμε συνηθίσει από καλές μέχρι αριστουργηματικές κυκλοφορίες εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια κι αυτό εδώ που ακούω μοιάζει με γκρι αν όχι μαύρη σελίδα…
Το “We Are One” θεωρώ ότι είναι μια αχρείαστη κυκλοφορία, απόρροια μιας λαγνείας που παίζει εδώ και χρόνια στο πάντρεμα του metal ή και του rock με τη συμφωνική μουσική. Μπορεί κάποιες από αυτές τις προσπάθειες να είναι πετυχημένες, αυτό όμως δε σημαίνει ότι μπορεί να γίνεται οπουδήποτε και με οποιοδήποτε τρόπο. Η Συμφωνική Ορχήστρα των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων δεν είναι αυτό που ήθελε ο κόσμος που αγαπά τον Udo να “ντύνει” τον καινούργιο του δίσκο. Δεν ξέρω πραγματικά πως πήρε αυτή την απόφαση και το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένα “ας το κάνω κι αυτό όπως τόσοι άλλοι”. Η ανταπόκριση που είχε το “Steelfactory” έδειξε καθαρά τι μπορεί να κάνει ο Στρατηγός και την αποδοχή που έχει από το κοινό. Σαφώς και στο album υπάρχουν κάποια όμορφα περάσματα και καλές στιγμές, το ποσοστό όμως που καταλαμβάνουν στο “We Are One” είναι ελάχιστο σε σχέση με ό,τι μας έχει προσφέρει μέχρι σήμερα.
Το “We Are One” το αγοράζω από αγάπη στον Udo που κάποτε, από τον καιρό που ήταν στους Accept, ήταν απ’ αυτούς που με πήραν από το χέρι και με περιήγησαν στον κόσμο του metal.
Αυτό εδώ όμως δε μπορώ να το υποστηρίξω από αυτό το πληκτρολόγιο….τώρα που το σκέφτομαι, ταιριάζει και το…κρύο ντουζ!
