Οι U.D.O. είναι συνεπέστατοι στη δουλειά τους. Πέρα από το γεγονός της τακτικότατης κυκλοφορίας από αξιοπρεπούς μέχρι εξαιρετικού υλικού, έχουν διατηρήσει το χαρακτήρα της μπάντας τους ακέραιο και πιστό στα εξ’ αρχής δεδομένα που είχαν. Καλό, ποιοτικό metal, με βάση το παρελθόν του Udo με τους Accept όσο αφορά τη δισκογραφία και συνεχείς περιοδείες, προσφέροντας πραγματικά σπουδαίες στιγμές στον κόσμο που τους ακολουθεί. Μοιάζει ο…κοντός να θέλει να περάσει στην ιστορία ως ο τραγουδιστής που πέθανε πάνω στη σκηνή! Ο πιο ωραίος θάνατος λένε πολλοί…ας αφήσουμε όμως τα μακάβρια, να δούμε λίγο τι λέει το “Rev-Raptor”, το νέο album των U.D.O…
Αρχικά να πούμε ότι μουσικά δεν έχει να δείξει κάποια σημαντική διαφοροποίηση σε σχέση με την ως τώρα παρουσία του σχήματος, με την πρώτη παρατήρηση να αφορά την παραγωγή η οποία έχει ευτυχώς επανέλθει στα…φυσιολογικά για τη μπάντα επίπεδα, έχοντας σχεδόν παραμεριστεί οι πειραματισμοί των δύο προηγούμενων album και κυρίως του “Mastercutor”. Τα riff και τα solo είναι αυτά που κεντρίζουν από την αρχή το άκουσμα του “Rev-Raptor” που πραγματικά είναι έτσι όπως προσωπικά ήθελα ν’ ακούσω και τα οποία προδιαθέτουν θετικά για την τελική εκτίμηση του δίσκου όντας πολύ μελωδικά και παράλληλα χαρακτηριστικά των U.D.O. και πολύ καλά περασμένα μέσα στο κάθε κομμάτι.
Το “Rev-Raptor” όμως πάσχει από το πιο σημαντικό στοιχείο που υπάρχει σε οποιοδήποτε album κι αυτό δεν είναι άλλο από τις συνθέσεις. Χωρίς να υπάρχει το κομμάτι που “δεν ακούγεται”, λείπουν αυτά που θα κάνουν τη διαφορά και που θα δώσουν την ώθηση που θα έβαζε τη δουλειά αυτή δίπλα στις μεγάλες στιγμές του group. Υπάρχουν καλά κομμάτια, τα “Dr. Death”, “Underworld”, “True Born Winners”, “Days Of Hope And Glory”, είναι αρκετά παραπάνω από καλά, όχι τόσο όμως ώστε να βαφτίσουν το “Rev-Raptor” κλασσικό U.D.O. δίσκο. Παρόλ’ αυτά, το συναίσθημα υπάρχει σ’ αυτή τη μπάντα όπως και σε ότι έχει κάνει ως τώρα και αυτό θέλω να κρατήσω ως βασικό στοιχείο στο “Rev-Raptor”.
Πρόκειται για ένα αρκετά καλό album, αξίζει σίγουρα την προσοχή και γιατί όχι, την επένδυση, η γκρίνια μου όμως οφείλεται στο ότι από το σχήμα αυτό έχω απαιτήσεις. Και φταίνε οι ίδιοι γι αυτό…
