Είναι αλήθεια, οι Λύκοι μεταμορφώνονται συνεχώς, είτε όταν παίζουν black, είτε ξεφεύγουν σε avant garde αναζητήσεις και το σίγουρο είναι πως τους αρέσει να βάζουν δύσκολα στο κοινό που τους ακολουθεί εδώ και 27 χρόνια. Το ίδιο έγινε και στην προηγούμενη δουλειά τους, το “The Assassination of Julius Caesar” όταν έκαναν στροφή 180 μοιρών και έπαιξαν synth pop! Αλλά από τότε έχουν περάσει τρία χρόνια και το «Flowers of Evil» είναι εδώ, η προσμονή τελείωσε και ήρθε η ώρα να δούμε το σκάρωσαν πάλι.
Αυτή τη φορά οι Ulver αποφάσισαν να μην αλλάξουν, κράτησαν τη βασική μουσική φόρμουλα και στην ουσία τελειοποίησαν αυτό που έκαναν το 2017 χαρίζοντας μας και πάλι ένα –εξίσου προσβάσιμο μα και- υπέροχο άλμπουμ. Και αν (δεν) είναι ροκ μην τους φοβάσαι λοιπόν, και μην ντρέπεσαι να ακούσεις κάτι που κάποτε μπορεί να χλεύαζες, η παλιομοδίτικη synthpop των Ulver είναι προσεγμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και μπορεί να ακούγεται σαν κάτι εύκολο (που θυμίζει 80s μελωδίες προφανώς)αλλά έχει γίνει τρομερή δουλειά και το αποτέλεσμα είναι ένα συμπαγές έργο με προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια και τη φωνή του Kristoffer Rygg να δίνει τον τόνο.
Οι στίχοι του Kristoffer αγγίζουν διάφορα θέματα (έρωτας, θρησκεία, παρακμή, πόλεμος, παιδική ηλικία) με πολλές λογοτεχνικές και κινηματογραφικές αναφορές ενώ η παραγωγή του Martin Glover είναι άψογη αναδεικνύοντας όλες τις πτυχές του άλμπουμ. Αλλά το ερώτημα είναι, τι γίνεται με τη μουσική; Μπορούν τα layers των synth, το απλό drumming και οι low-key κιθάρες να δώσουν κάτι ενδιαφέρον; Η απάντηση είναι ναι! Πρόκειται για ένα άλμπουμ που περιέχει ποικιλία συνθέσεων, από το εξαιρετικό opener “One Last Dance”, το πιασάρικο pop hit “Machine Guns and Peacock Feathers”, το πιο μαύρο (και αργόσυρτο) “Hour Of The Wolf”, βασικά κάθε μία από τις οκτώ συνθέσεις σε παρασέρνει. Απλά αν ήταν να διαλέξω ένα αγαπημένο αυτό θα ήταν το “A Thousand Cuts” που κλείνει άψογα ένα πλούσιο και γεμάτο συναισθήματα άλμπουμ.
