Επτά τα σχήματα φέτος παρακαλώ. Το όμορφο αεράκι και οι άνετες κερκίδες σύμμαχοί μας για τούτο το Μαραθώνιο, οπότε πάμε να δούμε λιγάκι τι συνέβη…

Με καθυστέρηση λόγω τεχνικών προβλημάτων οι Sirius κλήθηκαν να ανοίξουν το χορό με τον ήλιο να στέκει αγέρωχος πίσω τους, επτά και κάτι ψιλά. Ο Δημήτρης Νάπας έσωσε την όλη κατάσταση γρήγορα και το ευθυτενές U.S. heavy power του κουαρτέτου τίμησε τους προφανείς μέντορές τους (βλέπε π.χ. Manowar). Η διασκευή του  “Valhalla Rising” των Grand Magus αποτέλεσε πανέμορφη έκπληξη για όσους αγαπάμε τούτο το τρίο και το κουτσουρεμένο set list (σ.σ.: όλα τα σχήματα έκοψαν ένα τραγούδι ώστε να επανέλθει το πρόγραμμα σταδιακά στο προβλεπόμενο) πρόλαβε να μας ζεστάνει καίρια μαζί με υλικό από το ep “Wings Of Fire”.

Sirius01

Ακολούθησαν οι φρέσκοι Given Free Rein σε ύφος εμφανώς διαφορετικό. Εναλλακτικοί, σκοτεινοί, σε μονοπάτια post punk/rock, μα επιπλέον εμπλουτισμένα. Με πλουσιότατο backline λοιπόν, με ένα πρόσθετο μέλος επί σκηνής από κείνο του (αναμενόμενα) overproduced δίσκου και με πολλά προηχογραφημένα που στηρίζουν τις πλούσιες ενορχηστρώσεις τους επί σκηνής, δεν κατάφεραν παρόλα αυτά στον απαραίτητο βαθμό να αναπαραγάγουν το ύψος των περιστάσεων με τον ηγετικό Ανδρέα Κουρέτα να έχει πάνω του τιτάνιο φορτίο: φωνητικά, πλήκτρα και κιθάρες. Ίσως ένα ακόμη άτομο όποτε πατούν στα αποκαλυπτικά σανίδια, να αποτελεί τη λύση – ένας είναι ο Geddy Lee, και ελάχιστοι οι όμοιοί του. Διότι το όλο υλικό, έχει υπόσταση και χαρακτήρα.     

GivenFreeRein02

Με μικρή καθυστέρηση δεδομένων των συνθηκών & των αλλαγών, οι Pulse R ήρθαν και αυτοί με τη σειρά τους να πλουτίσουν τον συνειδητά πλουραλιστικό χαρακτήρα του μεγαλεπήβολου Φεστιβάλ που τολμά και καταφέρνει ο σαρωτικός Πάνος Παπαγεωργίου για δεύτερη συνεχή χρονιά. Οι Έλληνες Pearl Jam? Grunge / Metal? Και όχι μόνο! Διόλου τυχαία η επιλογή της πετυχημένης έως και ξεσηκωτικής διασκευής του “Man in the Βox” των Alice in Chains με τον προαναφερθέντα επί σκηνής ως επίτιμο καλεσμένο. Και δεν ανέβηκε παρέα τους μονάχα αυτός. Υπήρξε και η συμμετοχή του Άρη Λάμπου (Deathcrop Valley) που μάλιστα είχε και πάγκο με τα δικά του comics στο χώρο. Φρέσκο το άκουσμα, σημερινό κάργα.  

PulseR04

Οι Illusory (πρώην Ivory Tower) επανέφεραν πάνω-κάτω το ύφος που είχε το ξεκίνημα της βραδιάς. Heavy Power Metal, όμως με όμορφες προσμίξεις από το χώρο του πιο μελωδικού hard rock. Σε αυτές μάλιστα θα πω ότι παρέπεμπε τα μάλα η ιδιαίτατη χροιά του φίλτατου Δημήτρη Θεοδώρου που με ήθελε να βγάζω νοητά από το ράφι της δισκοθήκης μου δίσκους των Journey όπου λάμπει δια της παρουσίας του ο Steve Perry!…  Η πρόσκληση της Μαργαρίτας Παπαδημητρίου των Voice Box (εγώ την γνώρισα με τους λατρεμένους μου SL Theory) προσέδωσε μια ακόμη όμορφη πινελιά σε τούτη τη γιορτή του εγχώριου σκληρού ήχου. Αναμενόμενος ο πρωταγωνιστικός ρόλος του περσυνού “Polysyllabic” στα set list, πράγμα που δε χάλασε κανέναν άλλωστε.

Illusory03

Δραματική η αλλαγή του σκηνικού και για τη συνέχεια, αφού οι Mother of Millions είναι οι δικοί μας Leprous και βάλε κι άλλα στη μαρμίτα! Όπου πάει ο αστείρευτος Προκοπίου, συνεπαίρνει μαζί του ένα συγκεκριμένο έως και βαμμένο κοινό που προσκυνά το αλλόκοσμο ταξίδι που ανέκαθεν αυτός και οι εκάστοτε συνεργάτες του (και με τους Poem) μας προτείνουν. Διόλου τυχαίο λοιπόν το γεγονός πως ξεσήκωσαν μπροστά στη σκηνή από τις κερκίδες το περισσότερο πλήθος της βραδιάς, γεγονός που βοηθήθηκε αφάνταστα φυσικά και από την θέση/ώρα- φιλέτο της συμμετοχής τους στο Φεστιβάλ. Ήχος έως και σεμιναριακός – δικός τους ο ηχολήπτης φυσικά, όπως πάντα- ατμόσφαιρα και ολιστικό concept που μοιάζει με κινηματογραφική ταινία. Τα δυο νέα τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο που κυκλοφορεί τον προσεχή Οκτώβριο, πολλά υποσχόμενα.     

MotherOfMillions03

Σειρά είχαν οι Diviner. Καταιγιστικοί, ως συνήθως, έπαιξαν και πάλι το ρόλο του οδοστρωτήρα. Και τούτο -πρόσεξέ με!- παρότι ο ηχολήπτης της διοργάνωσης δεν ήταν «δικός» μας με τίποτε, γεγονός που αποδυνάμωσε την πλέρια ορμή του γηγενούς heavy metal σχήματος. Ακόμη κι έτσι όμως, το χιούμορ και ο ενθουσιασμός του Παπανικολάου παρέα με τις γνωστές κορόνες του, ζωντάνεψαν από σκηνής το φρεσκότατο by all means “Fallen Empires”, με το επιδημικό “Evilizer” να τραγουδιέται από αρκετούς ακροατές παρακαλώ!

Diviner002

Και να που φτάσαμε στο κλείσιμο της αυλαίας με μια απόκλιση μιας ώρας από τα του προγράμματος, αποκαμωμένοι μα γεμάτοι όμορφα συναισθήματα… Αν υπάρχει εκεί έξω έστω κι ένας που αναρωτιέται γιατί οι Αθηναίοι (και Ευρωπαίοι βεβαίως βεβαίως όπως άλλωστε θέλουν να δείχνουν προς τα έξω μέσω των social media) Maplerun κατείχαν σε τούτη την τίμια διοργάνωση τη θέση του headliner, επιτρέψτε μου να πω εκ πείρας πως πέρα από την πιο πλούσια δισκογραφία, αν μη τι άλλο, είναι μετά τους Universe 217 ίσως η πιο hard working band της χώρας μας!… Βέβαια, όπως και πολλοί από εμάς που έχουμε υπάρξει μέλη της Ελληνικής σκηνής γνωρίζουμε, εν τέλει το να είσαι τελευταίος σε πολυπληθή bills όπως εδώ, καταντά μειονέκτημα αφού βγαίνεις επί σκηνής λίγο πριν τις μια τα ξημερώματα όπου αρκετοί έχουν φύγει με ελαφρά πηδηματάκια… Να άλλος ένας λόγος λοιπόν που το κουαρτέτο ήταν πρωταγωνιστικό: πάτησαν στη σκηνή και έπαιξαν σε διακόσια πενήντα άτομα λες και ήταν η τελευταία τους φορά! Όπως άλλωστε ανέκαθεν πράττουν – και αυτό εμένα με θέλει να υποκλίνομαι!!!

Δέσιμο μπετόν αρμέ, μπόλικος ιδρώτας, ανεπιτήδευτο κέφι και τεχνική αρτιότητα, με ήχο μάλαμα από τα έμπιστα χέρια του Βαγγέλη που επιλέγουν κι αυτοί -όπως αρκετοί ακόμη του σιναφιού μας- δικαίως. Η μερίδα του λέοντος στο αναγκαστικά/δημοκρατικά μικρό set list ανήκε φυσικά στο νεόφερτο και κατά την ταπεινή μου άποψη κορυφαίο τους “Partykrasher”.

Maplerun02

Ένα τιμιότατο κλείσιμο λοιπόν για έναν από τους πιο τίμιους βαρυμεταλλικούς ετήσιους θεσμούς της χώρας μας που ήρθε για να μείνει, αφού ο Παπαγεωργίου και οι συνεργάτες του μοιάζουν αποφασισμένοι ως βαπτισμένοι και δοκιμασμένοι στα απαξιωτικά χρόνια της καθοδηγούμενης κρίσης!

Respect

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν