Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που μια κυκλοφορία με μπέρδεψε αρκετά στην ακρόαση της και μου προκάλεσε ανάμεσα συναισθήματα. Αν μη τι άλλο το προτιμώ αυτό από το να ακούω άνοστα άλμπουμ με κανένα ίχνος πρωτοτυπίας μέσα τους.
Οι Unto Others είναι ένα σχήμα που από την αρχή έδειξαν ότι ναι μεν έχουν μια βάση, αλλά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πειραματιστούν. Τo “Mana” του 2021 ήταν ίσως μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, στην οποία το σχήμα έπλεκε με άριστο τρόπο το gothic rock με το παραδοσιακό heavy metal. Ένας συνδυασμός που θεωρητικά δεν έπρεπε να δουλεύει, αλλά πέτυχε! Στο “Strength” φλέρταραν με έναν ακόμα πιο σκληρό ήχο και μια υπόσχεση για ένα ακόμα πιο ενδιαφέρον μέλλον.
Και φτάνουμε στο “Never, Neverland” που είναι τουλάχιστον… ενδιαφέρον! Η βάση μπορεί να είναι η ίδια. Gothic rock και metal αναλαμπές. Όμως εδώ το σχήμα βάζει στοιχεία από punk rock, alternative ακόμα και κάποια black ψήγματα! Είναι το αποτέλεσμα λειτουργικό; Περίπου.
Και εξηγούμαι. Ίσως, το μεγαλύτερο πρόβλημα του άλμπουμ να είναι η έλλειψη συνοχής. Στα σαράντα και λεπτά του είναι εύκολο κάποιος να χάσει την μπάλα όταν τα κομμάτια αλλάζουν χαρακτήρα τόσο συχνά. Προσωπικά, βρήκα τον εαυτό μου να απολαμβάνει το εξαιρετικά gothic rock σημεία του άλμπουμ και να βρίσκει τα πιο εναλλακτικά σημεία του απλά ΟΚ. Δεν είναι τυχαίο πιστεύω ότι από το σύνολο του υλικού τα κομμάτια που μου έμειναν είναι αυτά που τείνουν στην πιο γοτθική ατμόσφαιρα όπως το “Angel of The Night” ή το ομώνυμο.
Καταλαβαίνω ότι οι Unto Others, και τους το παραδέχομαι, από την αρχή δεν είχαν πει όχι σε θέματα πειραματισμού, όμως οι αλχημείες δεν βγαίνουν και πάντα προς όφελος τους αλχημιστή.
That being said, όπως λένε και στο χωριό μου, το “Never, Neverland” έχει πολλές ενδιαφέρουσες συνθέσεις θεωρώ όμως πολύ δύσκολο το ενδεχόμενο να αντέξει στην φθορά του χρόνου σαν ολότητα.
