Οι Sacral Rage από την άλλη δεν επιρρεάζονται από τίποτα. Με τη χαρακτηριστική τους φόρα βγήκαν και απέδωσαν το τεχνικό τους metal σεμιναριακά ενώ με τη διασκευή στο Phantasmagoria τίμησαν μία από τις εμφανέστερες επιρροές τους, τους Annihilator. Η προσθήκη session μπασσίστα δεν αφαίρεσε απολύτως τίποτα από το τελικό αποτέλεσμα το οποίο ίσα ίσα που ενισχύθηκε από κάποιες προσθήκες στο κομμάτι της σκηνικής παρουσίας.
Οι Γερμανοί Tempest, μία ενδιαφέρουσα όσο και ιδιάζουσα περίπτωση μπάντας, απέδωσαν πειστικά το υλικό τους αλλά αυτή ακριβώς η ιδιομορφία του τους καθιστά ένα ας πούμε δύσκολο συναυλιακό θέαμα. Ειδικά όταν παραμονεύει η Ιβηρική βαρβαρική επέλαση των Ironsword. Ο κόσμος πύκνωσε μιάς και μιλάμε γιά μία από τις πιό πολυαναμενόμενες μπάντες του φεστιβάλ. Πιό Manilla Road πεθαίνεις, ο Tann και η παρέα του παρουσίασαν παλιά και νέα κομμάτια κάπως αδέξια μεν, εξαιρετικά παθιασμένα δε. Εξακολουθώ όμως γιά κάποιο λόγο να τους προτιμώ στο στερεοφωνικά παρά στο σανίδι.
Οι Vardis από την άλλη ενώ μου είναι παντελώς αδιάφοροι δισκογραφικά, στη σκηνή μεταμορφώνονται σε μία μπάντα που κάνει τον κόσμο να περνάει καλά άσχετα εάν το υλικό τους συγκινεί ή όχι. Σίγουρα ένα χαλαρό διάλειμμα πριν την αφοσίωση στην εξάδα των Lethal.
Και λέω εξάδα γιατί η προσθήκη του αρχικού κιθαρίστα Dell Hull στο σχήμα, τους θέλει να βομβαρδίζουν πλέον με τρείς κιθάρες. Εγχείρημα ριψοκίνδυνο που όμως απέδωσε και με το παραπάνω μιάς και όλα έδεναν τέλεια αρμονικά. Ο Tom Mallicoat, ένα πραγματικό φωνητικό φαινόμενο, απέδωσε γιά άλλη μιά φορά εξωπραγματικά. Ένας frontman που δεν μοιάζει με κανέναν άλλο. Βρίσκεται στο δικό του κόσμο και δεν μπορούμε καν να κατανοήσουμε πως μπορεί να μοιάζει εκεί. Το γεγονός πως ακούσαμε και νέα κομμάτια, μας κάνει συγκρατημένα αισιόδοξους και γιά ένα νέο δίσκο.
Δυστυχώς, η προσγείωση μετά τη φοβερή εμφάνιση των Lethal ήταν απότομη και πληγωτική. Οι μυθικοί Virgin Steele, ή καλύτερα ο τεράστιος David Defeis, κατάφεραν να απογοητεύσουν σχεδόν το σύνολο των παρευρισκομένων. Κάτι που θα μπορούσε να καταγραφεί ως μία σπουδαία συναυλιακή εμπειρία, καθώς το σέτλιστ και η απόδοση των μελών ήταν εξαιρετική, καταστράφηκε από ένα ακατανόητο εφφέ που χρησιμοποιούσε ο Defeis. Μία ενοχλητική ηχώ που όχι μόνο παραμόρφωνε τα φωνητικά αλλά τα έφερνε να ακούγονται μετά τη μουσική με αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατο ακόμα και το τραγούδισμα των στίχων από το κοινό. Το ενοχλητικό συναίσθημα του να θες από τη μία να ανατριχιάσεις στο άκουσμα ύμνων όπως Dust from the Burning, Kingdom of the Fearless ή I Will Come For You και από την άλλη να κοιτάς με απορία. Η εμφάνιση αυτή προστέθηκε με βαριά καρδιά στις χειρότερες συναυλιακές μου εμπειρίες. Μία συναυλία που καταστράφηκε από ένα πείσμα.
Κώστας Κουναδίνης
Φωτό από τις σελίδες των συγκροτημάτων στο Facebook, φωτό Virgin Steele: “metalchild”
