Το Νεοϋορκέζικο τρίο των Sanhedrin άνοιξε ιδανικά τους Σαββατιάτικους metal εορτασμούς με μία μυσταγωγική εμφάνιση. Δεν ήξερα τι να περιμένω από αυτούς και τελικά η απάντηση ήρθε με εμφατικό τρόπο. Μπορεί στο στούντιο να ακούγονται απλά ενδιαφέροντες σύμφωνα με τα γούστα μου αλλά στο σανίδι σίγουρα μεταμορφώνονται. Η Erika Stoltz ανακηρύσσεται σε μία από τις μορφές του φεστιβάλ με τη λιτή αλλά γεμάτη ενέργεια παρουσία της.
Οι Gatekeeper από την άλλη δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο το βήμα που τους δόθηκε. Δεν θα πω σε καμία περίπτωση πως ήταν κακοί αλλά δεν μου έδωσαν το κάτι παραπάνω με την εμφάνισή τους. Θεωρώ πως χρειάζονται μεγαλύτερη τριβή και δέσιμο. Είναι δυστυχώς χαρακτηριστικό της εποχής να συμμετέχουν οι μουσικοί σε περισσότερα από ένα συγκροτήματα και αυτό μοιραία αφαιρεί πόντους από τον παράγοντα «μπάντα» που είναι πεμπτουσιακό στοιχείο για την πρόοδο και εξέλιξη ενός σχήματος.
Τα πράγματα σοβάρεψαν με τους Old Season οι οποίοι αποτέλεσαν άλλη μία ευχάριστη έκπληξη. Στιβαρό Ιρλανδικό epic metal παιγμένο με σοβαρότητα και αίσθημα ευθύνης. Είχαν αρκετούς φίλους και σίγουρα έκαναν περισσότερους με το τέλος του σετ τους. Αυτή ήταν η δεύτερη εμφάνισή τους σε Up the Hammers με την πρώτη να διεξάγεται μπροστά σε συγγενείς και φίλους ενώ τώρα μπροστά σε εκατοντάδες οπαδούς από όλο τον κόσμο!
Η πρώτη πραγματική απογοήτευση της ημέρας είχε όνομα. Solstice. Με πονάει που το λέω αλλά αυτή ήταν η τρίτη φορά που τους έβλεπα να μην μπορούν να ανέλθουν πάνω από το μέτριο. Όσο μαγικοί είναι στο στούντιο, τόσο αποτυγχάνουν να αναμεταδώσουν συναίσθημα και απόδοση στο σανίδι. Μίλησα με αρκετό κόσμο μετά το φεστιβάλ και όλοι εξέφρασαν το ίδιο παράπονο. Θα έπρεπε να το δουν και οι ίδιοι πιο ζεστά γιατί η μουσική τους έχει τη δύναμη να κινήσει βουνά. Αυτό που λείπει όμως είναι η αποφασιστικότητα και ο επαγγελματισμός…
Το όνομα Brocas Helm έχει ξεχωριστή θέση στις καρδιές των Ελλήνων οπαδών. Ήταν επί της ουσίας μία από τις πρώτες μπάντες του Αμερικάνικου underground που επισκέφτηκαν τη χώρα μας σε δύσκολους καιρούς και από τότε έχουν σφυρηλατήσει ισχυρούς δεσμούς με το κοινό της. Ανά τα χρόνια τους έχω δει σε όλων των ειδών τις εμφανίσεις. Από μαγικές βραδιές μέχρι ανεξήγητα ναυάγια. Αυτή η εμφάνιση είχε όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε μία από τις καλύτερές τους αλλά ο αμείλικτος χρόνος και η απραξία δείχνουν πως έχουν επηρεάσει ανεπανόρθωτα την τριάδα από το San Francisco. Ενώ παικτικά έστεκαν αξιοπρεπέστατοι και δεμένοι, τα φωνητικά ήταν χαμηλά και αδύναμα. Στα περισσότερα τραγούδια ο Hayes έμοιαζε περισσότερο να μιλάει παρά να τραγουδάει και αυτό πραγματικά τσάκισε ύμνους όπως Fly High και Time of the Dark. Από τη μία ήθελα να χαρώ αλλά από την άλλη προβληματιζόμουν με αυτό που άκουγα.
Οι Hittman αποτελούσαν ένα τεράστιο συναυλιακό απωθημένο. Είχαμε φτάσει πολύ κοντά σε επαναδραστηριοποίηση μερικά χρόνια πριν αλλά δυστυχώς η προγραμματισμένη εμφάνιση τους στο Keep it True της Γερμανίας ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή. Το όνειρο έμοιαζε να πεθαίνει οριστικά αλλά η ανατροπή έγινε το 2018 με μία ανέλπιστη επιστροφή. Το μπάσιμο με Metal Sport κόντεψε να με στείλει με εγκεφαλικό. Το οποίο βέβαια γλίτωσα γιατί κάποια προβλήματα με το μικρόφωνο με προσγείωσαν απότομα. Ο προβληματισμός βέβαια έδωσε γρήγορα τη θέση του στην ανακούφιση καθώς το θέμα αποκαταστάθηκε και απολαύσαμε μία αρχοντική εμφάνιση. Το πρώτο ιστορικό άλμπουμ παίχτηκε σχεδόν ολόκληρο (ηχηρή η απουσία του Test Of Time βέβαια…) και τα νέα κομμάτια που παρουσίασε το γκρουπ και θα περιλαμβάνονται στο επερχόμενο άλμπουμ, δείχνουν να είναι στο σωστό δρόμο! Οι κιθάρες των Bacchi και Kristen επιδόθηκαν σε φλογερές μονομαχίες ενώ οι χροιά του Dirk Kennedy παρέμεινε εντυπωσιακά αναλλοίωτη στο χρόνο! Σίγουρα θα ήθελα να τους ξαναδώ σε ένα δικό τους club show και να τους ευχαριστηθώ ακόμα περισσότερο.
Η ώρα του headliner ή αλλιώς Liege Lord όπως λέμε Armored Saint. Το Connecticut πήρε τη σκυτάλη από την California και μας χάρισε μία ηγεμονική εμφάνιση ασταμάτητου κοπανήματος. Εμφανώς καλύτεροι από την προηγούμενη (εξαιρετική) φορά τους σε Up the Hammers, ισοπέδωσαν τα πάντα. Ο Van Williams (Ghost Ship Octavius, Nevermore) πίσω από το drum kit έδινε την απαραίτητη ώθηση ώστε να κινηθούν τα γρανάζια των Vinci, Truglio, Wacker και να θερίσει η πολεμική μηχανή Comeau. Το κοινό παραληρούσε σε κάθε κομμάτι ενώ το σετ της μπάντας έμοιαζε ιδανικό εκπροσωπώντας και τα τρία ιστορικά. άλμπουμ. Έπρεπε να ακουστεί για δεύτερη φορά το Master Control για να λήξει ιδανικά το δέκατο τέταρτο Up the Hammers. Άλλη μία άψογη διοργάνωση, κανένα απολύτως παρατράγουδο, ευλαβική τήρηση του χρονοδιαγράμματος, παρεΐστικο κλίμα. Το μόνο πρόβλημα? 364 ημέρες αναμονή για το επόμενο…
Κώστας Κουναδίνης
φωτογραφίες: Konstantinos Mindcrimek
