Όσο κι αν ξέρεις τι να περιμένεις σε μια συναυλία των Uriah Heep, άλλο τόσο τελικά δεν το περιμένεις αυτό που θα δεις και θα ακούσεις. Όσες φορές έχω πάει σε συναυλία τους δεν ήταν ποτέ κάτι λιγότερο από άριστοι. Την εξαίρεση λοιπόν δεν θα μπορούσε να αποτελέσει και η τελευταία για την περιοδεία της 50ης (και βάλε) επετείου τους.
Η συναυλία ήταν χωρισμένη σε δυο ημίχρονα, το πρώτο ήταν ακουστικό με το συγκρότημα να κάθεται και να δημιουργεί μια άλλου είδους ατμόσφαιρα με τραγούδια από όλο το φάσμα της καριέρας τους σε πιο μινιμαλιστική απόδοση. Ακόμα και το σκηνικό ήταν λιτό και απέριττο με ένα λευκό πανί να κρέμεται πίσω τους. Η πρώτη ανατριχίλα της βραδιάς ήρθε με τον Bernie Shaw να ερμηνεύει εξαιρετικά με τον δικό του τρόπο το “Rain” σκορπώντας συγκίνηση, ενώ εκατοντάδες κινητά το τραβούσαν βίντεο. Εδώ, να σημειώσω πως την τελευταία φορά που οι Uriah Heep έπαιξαν ακουστικό show στην πατρίδα μας ήταν το 2008 σε μια μπουζουκλερί στη Ζωοδόχου Πηγής, όπου δυστυχώς η πρόσβαση γινόταν μόνο με προσκλήσεις με αποτέλεσμα την συρροή φασέων, όπως θα τους χαρακτηρίζαμε σήμερα, η οποία μικρή σχέση είχαν με τη rock μουσική γενικότερα και σκέπαζαν τον ήχο του συγκροτήματος με τις ομιλίες και τις φωνές τους, με αποτέλεσμα να δυσανασχετούν οι λιγοστοί οπαδοί. Το ακριβώς ανάποδο συνέβη στο Fuzz, όπου παρακολουθούσα το κοινό να παρακολουθεί με απόλυτη αφοσίωση, σαν να μην ήθελε να χάσει ούτε νότα.
Άλλο ένα highlight ήταν το medley-τριλογία από το λατρεμένο “Demons & Wizards” με “The Wizard/Paradise/Circle Of Hands”. Και πάλι εξαιρετική απόδοση από τους Heep, δείχνοντας ότι unplugged δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση έλλειψη δυναμικής και παλμού, ο οποίος μεταδίδεται στο κοινό. Γενικά, σε πολλά επίπεδα το όλο show ήταν ένα crash course που λένε και στο χωριό μου για το πώς να κάνεις μια εξαιρετική συναυλία. Ξεκίνησε με το φιλμάκι με τις ευχές από ένα σωρό καλλιτέχνες που έστελναν τις ευχές τους, την αναδρομή σε όλα τα μέλη και τις συνθέσεις –που ήταν πολλές- του συγκροτήματος, ακόμα και το μικρό μουσείο που είχε στηθεί στο merchandise.
Αυτό που δεν πήρε άριστα πάντως ήταν η διοργάνωση με πολλά παράπονα από το κοινό που είχε αγοράσει εισιτήρια για την προγραμματισμένη συναυλία στο Παλλάς, η οποία με την αλλαγή στο Fuzz δεν περιλάμβανε τις ίδιες παροχές. Αρκετοί ήταν αυτοί που δεν βρήκαν θέση να καθίσουν, ή από εκεί που κάθονταν στον εξώστη δεν έβλεπαν τίποτα και σίγουρα δεν απόλαυσαν όπως φανταζόντουσαν τη συναυλία. Απαράδεκτη επίσης και η απόφαση του tour manager να μην αφήσει τους φωτογράφους να μπουν στο photo pit μπροστά στο συγκρότημα, με αποτέλεσμα να τριγυρίζουν ανάμεσα στο πλήθος προκειμένου να βγάλουν κάτι. Ευτυχώς, το μεγαλύτερο μέρος των θεατών έδειξε την σχετική κατανόηση.
Το κυρίως πιάτο, το ηλεκτρικό show, ήταν όλα τα λεφτά. Και πάλι με πολύ καλό στήσιμο στη σκηνή και εξαιρετικό φωτισμό οι πέντε… έφηβοι ξεχύθηκαν στη σκηνή εξαπολύοντας μια αστραπιαία επίθεση με το μέγιστο “Against The Odds”, ακολουθούμενο από το μαγικό “The Hanging Tree”, δηλαδή με δυο γκολ από τα αποδυτήρια, για να έρθουν μετά ακόμα δυο με τα “Traveller In Time” και “Between Two Worlds” με το επιμέρους σκορ ανάμεσα στα ‘70s και τα ‘90s στο 2-2, αποδεικνύοντας ότι τα μεγάλα συγκροτήματα βγάζουν καλή μουσική ανεξαρτήτως δεκαετίας και ηλικίας. Από εκεί και πέρα στο setlist, για κάποιον που δεν το γνώριζε εκ των προτέρων, αλλά ήθελε να το αφήσει σαν έκπληξη στον εαυτό του για τη συναυλία – μα, τι άνθρωποι είναι αυτοί;- ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο. Μόνο το “Too Scared To Run” μπήκε «σφήνα» στα σούπερ κλασικά όπως τα “Stealin’”, “July Morning”, “Sunrise” κλπ.. Από την άλλη, συγκροτήματα με τόσα χρόνια στην πλάτη και τόσα άλμπουμ, θα έπρεπε να παίζουν μέρες ολόκληρες για να ικανοποιήσουν τους οπαδούς, οι οποίοι και πάλι θα ήθελαν κι άλλο.
Σίγουρα όμως η απόδοσή τους, το πάθος και η ενέργεια που έβγαζαν επί σκηνής ικανοποίησε κάθε προσδοκία. Με δεδομένο ότι είχε προηγηθεί το σχεδόν 50λεπτο ακουστικό, το να παίζεις έτσι για άλλο ένα ενενηντάλεπτο είναι σίγουρα αξιέπαινο, ίσως και υπερφυσικό. Ο Mick Box να κεραυνοβολεί με τα ογκώδη riff και τα ταχύτατα σόλο, με το wah πετάλι να αγκομαχάει, την ίδια στιγμή που ο Bernie Shaw άλλαζε ρόλο και μεταμορφωνόταν σε David Byron, John Lawton, ακόμα και Pete Goalby από το ένα άσμα στο άλλο… Πολύτιμο και το θεριό, Russel Gilbrook, στα μετόπισθεν που κάνει τούρμπο τον κινητήρα των Uriah Heep.
Είναι σίγουρο ότι ο Ken Hensley, ο David Byron, o Lee Kerslake, ο John Lawton και όλοι οι άλλοι που «έφυγαν» τους καμάρωναν από εκεί που βρίσκονται… “See you next year”, μας είπαν και τους περιμένουμε από τώρα!
Γιάννης Δόλας
Acoustic: Circus, Tales, Free Me, Come Away Melinda, Confession, Rain, The Wizard / Paradise / Circle of Hands, Lady in Black
Electric: Against the Odds, The Hanging Tree, Traveller in Time, Between Two Worlds, Stealin’, Too Scared to Run, Rainbow Demon, What Kind of God, Sunrise, Sweet Lorraine, Free ‘n’ Easy, July Morning
Gypsy, Easy Livin’
