Μπαίνοντας στο χώρο, βρήκα ήδη τους Chrysilia επί σκηνής, να κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να ξεσηκώσουν τον κόσμο να χτυπήσει ρυθμικά παλαμάκια. Παρόλο που δεν κέρδισαν τέτοιου τύπου εκδηλώσεις, και από αρκετούς θεωρήθηκαν αταίριαστοι (κουβεντιάζοντας στο φινάλε) για να “ανοίξουν” για τους Heep, το μόνο που έχω να πω είναι ότι ήταν άψογοι επαγγελματίες και ότι έχουν πολύ ενδιαφέρον υλικό (και δεν είμαι φαν του είδους). Περισσότερο folk παρά symphonic αλλά σίγουρα με μεγαλεπήβολα θέματα, βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στα πλήκτρα (Πελαγία Νάκη) και τις πολύ καλές ερμηνείες της βασικής συνθέτριας Chryso. Έπαιξαν για περίπου 40 λεπτά, τραγούδια από τον ντεμπούτο τους το 2017 με τίτλο “Et in Arcadia Ego”. Με τον ήχο απέναντι τους, αντί για σύμμαχο, στάθηκαν πολύ καλά με τo επικό/ρομαντικό metal τους. Ξεχώρισα το μεγαλειώδης “Arcadia”, και την μπαλάντα “Desperate Wings”, ενώ καταυχαριστήθηκα και το πιο heavy όλων το “By the gates of Ypsus”. Πολύ ενδιαφέρουσα η διασκευή στο «The mummers dance” της Loreena McKennitt, έγινε άμεσα αντιληπτό από αρκετούς. Το χειροκρότημα στο τέλος του set είναι απολύτως θετικό, μπροστά σε ένα κοινό που δεν τους γνώριζε και διψούσε για Uriah Heep.
Ακριβώς στις 22:00 οι Uriah Heep εφόρμησαν στην σκηνή με το “Grazed by heaven” από το νέο τους άλμπουμ. Καπνοί, χαμόγελα, φοβερό παίξιμο, Bernie Shaw σε μεγάλα κέφια, και ο Mick Box ένας πραγματικός θρύλος να μας ευλογεί με τα ακόρντα του και τα solo του! Ο Russell Gilbrook ένα κτήνος στα τύμπανα, ο Phil Lanzon δίνοντας όγκο και μελωδίες με τα πλήκτρα του αλλά και συμμετέχοντας/ξεσηκώνοντας κάνοντας παιχνίδια με τα χέρια του, και ένας μπασίστας πολυεργαλείο, ο Davey Rimmer (εμφανισιακά ότι πιο κοντινό σε De Maio έχω δει!
Ο ήχος καθαρός, όχι δυνατός αλλά ιδανικός. Πρώτη βουτιά στα 70s χωρίς διάλλειμα, και το κοινό τραγουδάει το “Return to fantasy”! Πανικός, έπος! Έτσι ακολούθησε η υπόλοιπη βραδιά! Με κλασσικά Heep να τραγουδιούνται έως και τον τελευταίο στίχο, και τα τραγούδια του νέου άλμπουμ να γίνονται αποδεκτά με θέρμη. Ακολούθησε το ομώνυμο “Living the Dream”, και το speed rocker “Too Scared to Run» από το Abominog του 1982. Χαμός από κάτω, φοβερή απόδοση από όλα τα μέλη του συγκροτήματος, ο Bernie Shaw απίστευτα επικοινωνιακός και φιλικός και είμαστε ακόμη στην αρχή….Το “Take away my soul” ψάρωσε πολλούς και κέρδισε τις εντυπώσεις από το “Knocking at my door”, και επιστροφή στο 1972 για “Rainbow Demon”! Ακολούθησε μια απίστευτη σκηνή με τον Bernie να προλογίζει “λάθος” τραγούδι, και την απαραίτητη για το τραγούδι κιθάρα να αργεί κανά 2λεπτο να έρθει στα χέρια του Mick Box. Φανταστική ατμόσφαιρα για το 2ο καλύτερο κατά την άποψη μου τραγούδι που παίχτηκε από το “Living the Dream”, το υπέροχο rock/folk “Waters Flowin’”. Μετά και το “Rocks in the Road” με το καταπληκτικό ατμοσφαιρικό κλείσιμο, χάθηκε η μπάλα με όλα τα κλασσικά τραγούδια των Heep. Ο Mick Box ανέλαβε τα ηνία προλογίζοντας πολλές φορές τα τραγούδια ως ο αρχαιότερος και ουσιαστικά ο δημιουργός του συγκροτήματος, ενώ ήδη από πιο πριν έκλεβε τις εντυπώσεις από τον Bernie, με τα ποζαρίσματα του και το ζεστό του χαμόγελο. Μιλάμε για ένα άνθρωπο 71 ετών, που όμως είναι super cool, και γουστάρει τρελά ακόμη και τώρα όπως μας είπε να παίζουν το “Gupsy” από το πρώτο τους άλμπουμ του 1970! Στο “Lady in Black” (που ο Davey Rimmer το έκανε πιο groovy από ποτέ) αναδειχθήκαμε με ευκολία μάλλον, το πιο θορυβώδες κοινό από 63 χώρες της περιοδείας….ενώ πολύς κόσμος “ξέφυγε” λίγο πιο πριν στα “ Look at Yourself” και “July Morning”. Τα δύο τελευταία ο Bernie τα προσάρμοσε στην φωνή του δίνοντας μια πιο soul προσέγγιση, εφόσον κακά τα ψέματα oι ψηλές του Byron δεν πιάνονται εύκολα. Το encore μας αποτελείωσε με “Sunrise” και το υπερκλασσικό “Easy Livin’”, και άπαντες (μιλάμε για πολύ κόσμο, ο εξώστης φουλ) ευχαριστημένους. Άπαντες όμως, ακόμη και αυτούς που επιθυμούν πιο ψαγμένο set list, ακόμα και αυτούς που ορθώς φώναζαν “Sympathy” σε ένα setlist περιοδείας που όμως δεν αλλάζει εύκολα…
Η πρώτη φορά που παρακολούθησα Uriah Heep ήταν ένα σπουδαίο live, και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μέλλον, δισκάρες να ηχογραφήσουν και γουστάρουν τόσο να ξεσηκώνουν με τις ιστορικές τραγουδάρες τους που δύσκολα θα καταθέσουν τα όπλα! Αληθινοί rock ήρωες!
Κώστας Βουλγαρέλης
Grazed by Heaven, Return to Fantasy, Living the Dream, Too Scared to Run, Take Away My Soul, Knocking at My Door, Rainbow Demon , Waters Flowin’, Rocks in the Road, Gypsy, Look at Yourself , July Morning , Lady in Black, Sunrise, Easy Livin’
{galleryLiveReports/2019/UriahHeep}{/gallery}
