Σαράντα χρόνια συμπληρώνει φέτος το θρυλικό πλέον “Machine Head” των Deep Purple, το καλύτερο rock άλμπουμ όλων των εποχών κατά πολλούς. Με αφορμή αυτά τα γενέθλια προέκυψε η ειδική κυκλοφορία αυτής της συλλογής συνοδευόμενης από ένα εξαιρετικό περιοδικό-αφιέρωμα, με μερικά από τα μεγαθήρια της αγαπημένης μας μουσικής να συμμετέχουν προκαλώντας έκπληξη.
Μιλώντας για μεγαθήρια, αυτό που κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι η συμμετοχή των Metallica με το κομμάτι “When A Blind Man Cries”, το οποίο ως γνωστόν δεν περιλαμβανόταν στο άλμπουμ, αλλά κυκλοφόρησε σαν B-side του “Never Before”. Ο Hetfield και η παρέα έχουν κάνει αρκετά καλή δουλειά διατηρώντας το μελαγχολικό στοιχείο το τραγουδιού και την υπέροχη μελωδία με κάποιες παραλλαγές και ένα εντυπωσιακό ξέσπασμα προς το τέλος με την κιθάρα του Hammet να παίρνει φωτιά και το “When A Blind Man Cries” να Metallic-ο-ποιείται. Οι Chickenfoot στο “Highway Star” δεν τα πάνε κι άσχημα, άλλωστε ο Satriani είχε αντικαταστήσει τον Blackmore το 1994 και είχε εξασκηθεί στο διάσημο σόλο. Η live εκτέλεσή τους δεν έχει και πολλές διαφορές από το αυθεντικό. Ούτε οι Kings Of Chaos, δηλαδή ο Joe Elliot με πρώην μέλη των Guns’n’Roses στου κάνουν τη διαφορά στο “Never Before”, το κομμάτι που το 1971 οι Deep Purple πίστευαν ότι έπρεπε να προωθήσουν σαν δεύτερο single από το άλμπουμ μετά το “Smoke…”.
Γενικά, στο άλμπουμ υπάρχουν δυο κατηγορίες διασκευών, οι επανεκτελέσεις χωρίς πολλές αλλαγές σε σχέση τα αυθεντικά και αυτές με κάποιες διαφορές, πάντως όχι δραματικές, έτσι οι αυτοσχεδιασμοί του Luis Maldonado στο “Maybe I’m Leo” με έναν πολύ δυνατό Glenn Hughes είναι ευπρόσδεκτοι. Όπως και το κατέβασμα ταχύτητας στο “Pictures Of Home” από τους Black Label Society, που δίνουν στο τραγούδι έναν ιδιαίτερο και σίγουρα πιο Southern χαρακτήρα με τις ακουστικές κιθάρες να παίζουν από πίσω σε όλο το κομμάτι.
O Glenn Hughes ξανακάνει επίδειξη δύναμης σε άλλη μια εκτέλεση του “Highway Star” όπου συνοδεύεται από τον άλλο δάσκαλο της κιθάρας, τον Steve Vai και τον κολλητό του από τους Red Hot Chili Peppers, τον Chad Smith. Εκεί, πραγματικά από το ξεκίνημα με τον αυτοσχεδιασμό του Vai, που μιμείται για λίγο τον Blackmore είναι αδύνατον να κρατήσεις τις τρίχες σου πάνω στο δέρμα με το «μπάσιμο» του πιο επικίνδυνου κομματιού στην άσφαλτο. Το χαρακτηριστικό γρέζι και η τσιρίδα του Hughes έχουν δέσει σαν γάντι πάνω στο κομμάτι, ενώ αναρωτιέσαι τι θα γίνει στο σόλο. Εκεί λοιπόν ο Vai ακολουθεί την εκτέλεση του “Made In Japan” ενώ από πάνω μπαίνουν 2-3 κιθάρες με τον μεγάλο δεξιοτέχνη να λυσσομανάει.
Αντάξιος των περιστάσεων και ο Joe Bonamassa σε μια χορταστική 8-λεπτη εκτέλεση του “Lazy” με τον Αυστραλό Jimmy Barnes στα φωνητικά. Η αλήθεια όμως είναι ότι εκεί η κιθάρα κλέβει δικαιωματικά τον πρώτο ρόλο, ακόμα και από τα εκπληκτικά πλήκτρα. Και ενώ όλα πάνε ρολόι και σκέφτεσαι ότι αυτό το tribute είναι από τα καλύτερα έρχεται η διασκευή στο “Smoke On The Water” από τους Flaming Lips να χαλάσει την ωραία εικόνα. Το ψυχεδελικό τους στυλ δεν κολλάει με την γενική προσέγγιση του άλμπουμ και είναι μάλλον η πιο αδύναμη στιγμή του που προκαλεί και το ερώτημα γιατί επελέγει αυτή η εκτέλεση. Μιλώντας πάντως για το κλασσικότερο riff όλων των εποχών ούτε ο Santana κατορθώνει να εντυπωσιάσει με τη δική του εκδοχή και τον τραγουδιστή των Paparoach, Jaccoby Shaddix. Αλλά, ούτε και οι Maiden κατορθώνουν να δώσουν κάτι παραπάνω στο “Space Truckin” ακολουθώντας αυστηρά την παρτιτούρα.
Γενικά, έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ καλό tribute με τη συμμετοχή κορυφαίων καλλιτεχνών και με αρκετές από τις ηχογραφήσεις να έχουν γίνει αποκλειστικά για να συμπεριληφθούν σε αυτό το άλμπουμ, το οποίο με τον τρόπο του αποδίδει τον απόλυτο φόρο τιμής σε ένα μνημείο αξεπέραστης έμπνευσης, δημιουργικότητας και εκτελεστικής δεινότητας.