Όταν λοιπόν οι Rapture ξεκινούν στις 20:00 (το πρόγραμμα τηρήθηκε με απόλυτη ακρίβεια) με 200 άτομα παρόντα, οι Sacral Rage συσπειρώνουν 350 και οι Vektor κρατούν πάνω από 400 στο χώρο από το πρώτο λεπτό του σετ τους ως το τελευταίο, τότε δικαίως αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν η συναυλία λάβαινε χώρα μετά από ένα μήνα με όλους τους αδειούχους του Αυγούστου στις επάλξεις.
Η ορμή και η τεχνική αρτιότητα των Rapture δυστυχώς ακυρώθηκαν από τον απαράδεκτο ήχο που απείλησε τα τύμπανα των αυτιών μας με ανεπανόρθωτη διάτρηση. Και είναι πραγματικό κρίμα αυτό που βλέπεις να συμβαίνει επί σκηνής να είναι ασύμβατο με αυτό που (δεν) ακούς. Ευτυχώς που οι δυνατότητες της μπάντας έχουν επαληθευτεί σε προηγούμενες εμφανίσεις αλλά είναι άδικο να μην μπορούν να αξιοποιήσουν στο έπακρο το βήμα που τους δόθηκε σε μία τόσο σημαντική συναυλία και απόλυτα συγγενική σε ότι αφορά τον ήχο που εκπροσωπούν.
Στον αντίποδα οι Sacral Rage οι οποίοι διέλυσαν τους φόβους από τα σύννεφα που μαζεύτηκαν πάνω από τους Rapture και δάμασαν τον ατίθασο ήχο του Αν. Η συνέπειά τους επί σκηνής κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες είναι παροιμιώδης. Από την παραλία κατευθείαν στο σανίδι κυριολεκτικά, έτοιμοι για πρωταθλητισμό. Σαν τη Δανία στο Euro του 1992 ένα πράγμα. Ο καλός ήχος (που θα ήταν ακόμα καλύτερος αν ακούγαμε λίγο περισσότερο μπάσο) συνετέλεσε και σε μια πολύ θερμή υποδοχή. Το κοινό έχει ταυτιστεί πλέον με το υλικό της μπάντας αλλά νομίζω πως έχει έρθει η ώρα για κάποιες νέες προσθήκες στο setlist.
Καλύτερο ζέσταμα για Vektor δεν θα μπορούσαμε να έχουμε λοιπόν. Τα σύννεφα και οι ανησυχίες για τον ήχο ξαναπύκνωσαν όμως με το ξεκίνημα του σετ. Τα Charging the Void και Cygnus Terminal σχεδόν θυσιάστηκαν για να φτάσει ο ήχος σε καλά επίπεδα που ευτυχώς συνόδευσαν το υπόλοιπο της συναυλίας. Αφού λοιπόν αποτίναξα το άγχος της ηχητικής κάλυψης, μπόρεσα να παρατηρήσω χωρίς αποσπάσεις τη σπουδαία αυτή μπάντα επί το έργον. Μπορεί ο David DiSanto να κερδίζει το μεγαλύτερο ποσοστό της προσοχής του κοινού αλλά δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως ο βηματοδότης της καρδιάς των Vektor είναι ο Blake Anderson, υπεύθυνος για τους φαινομενικά ακανόνιστους αλλά ζωοδότες χτύπους της. Μία ακούραστη μηχανή απόλυτης ακρίβειας. Η τετράδα μετέδωσε ένταση στο μαγνητισμένο κοινό που περισσότερο παρακολουθούσε προσηλωμένο παρά συμμετείχε, πράγμα διόλου αρνητικό δεδομένης της μουσικής ιδιαιτερότητας των Vektor. Σχεδόν 110 λεπτά αργότερα, τα χαμόγελα στα πρόσωπα κοινού και μουσικών φανέρωναν το τέλος μιας μοναδικής εμπειρίας.
Σε ένα μεταλλικό σύμπαν που αλλάζει ταχύτατα και σαν άλλος άστοργος Κρόνος καταβροχθίζει τα άξια τέκνα του, οι Vektor δείχνουν να έχουν λύσει τη μαθηματική εξίσωση της επιβίωσης και συνάμα της άνθισης. Ο καιρός βέβαια θα δείξει αν τελικά καταφέρουν να αποτινάξουν την κατάρα της μετά θάνατον αναγνώρισης, μια μοίρα που έπληξε (σχεδόν) όλους τους μουσικούς πατεράδες τους.
Κώστας Κουναδίνης
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισσατζεκιάν
{galleryLiveReports/2016/Vektor}{/gallery}
