Το festival άνοιξαν οι Upon Revival με ένα δυνάτο Αlternative Metal και έχοντας για εχθρό τους το πολύ μέτριο έκαναν ότι μπορούσαν για να ζεστάνουν το μέχρι τότε ελάχιστο κοινό του χώρου. Με ενα αξιόλογο κιθαριστικό δίδυμο η μπάντα αναζητούσε την ανταπόκριση του κοινού το οποίο ανά στιγμές ανταποκρινόταν. Δυστυχώς τα τύμπανα ακούγονταν πολύ δυνατά δίνοντας την εντύπωση πως ήταν τοποθετημένα μπροστά ενώ η τραγουδίστρια πίσω προσπαθώντας να ακουστεί καθαρά. Πολύ θετική εντύπωση άφησε η διασκευή στο “Stricken” των Disturbed και γενικά η εμφάνισή τους ήταν ένα πολύ καλό ζέσταμα για το επακόλουθο.
Γύρω στις 8 οι Mute Tale εμφανίστηκαν στη σκηνή με ένα επιβλητικό intro και η πορφυροφορεμένη Αnnou με την παρέα της θέλησαν να βάλουν το κοινό του κυττάρου στο μεταλικό παραμύθι τους, κάτι που προσωπικά σε μένα το κατάφεραν απροσδόκητα σε μεγάλο βαθμό. Η σοπράνο φωνή της Annou χωρίς υπερβολές πλαισίωνε τα δυνατά riff και τις μπασογραμμές με δυνατό σημείο τα όμορφα χορωδιακά Power Metal ρεφρέν. Πολύ αρνητικό αποτέλεσε το γεγονός ότι ο ερμηνευτικός συμπρωταγωνιστής της Αnnou, Γιώργος Θεοδώρου σε πολλά σημεία δεν ακουγόταν καλά έως και καθόλου και είναι κρίμα γιατί πρόκειται για μια φωνή με πολλές δυνατότητες και έκταση.
Στη συνέχεια το μενού του φεστιβάλ είχε Dakrya όμως κάποιος ”έξυπνος-η” και μάλλον επηρεασμένος από τις τρομοκρατικές και βομβιστικές ενέργειες που πλήττουν αυτό το πλανήτη, αποφάσισε να κάνει μια τηλεφωνική φάρσα για τοποθέτηση βόμβα στο χώρο αναγκάζοντας μουσικούς και κοινό να βγουν έξω καθυστερώντας τη συναυλία σχεδόν 50 λεπτά.
Στις 9:45 και αφού το Κyttaro πάνω που είχε αρχίσει να ζεσταίνεται για τα καλά κρύωσε οι Dakrya κλήθηκαν να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα εξ’ αρχής και ευτυχώς το κατάφεραν από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Σε μια εμφάνιση διάρκειας 45 λεπτών η μπάντα βελτιωνόταν, παράλληλα με τον ήχο, τραγούδι με τραγούδι. Άκρως θεατρικοί και υπηρετώντας ενα πολύ ενδιαφέρον αλλά και δύσκολο ανά στιγμές στο αυτί μουσικό στυλ, οι Dakrya επέλεξαν τραγούδια από την τελευταία τους δουλειά με εξαίρεση το Waters Of Oblivion από το πρώτο τους δίσκο. Σε μια όμορφη ερμηνευτική στιχομυθία ανάμεσα στην Thina και τον ταλαντούχο Μιχάλη Καρασούλη πλαισιωμένη από επιθετικές αλλά και μελωδικές κιθάρες το συγκρότημα μπορεί να μην ξεσήκωσε το κοινό αλλά σίγουρα τράβηξε την προσοχή του χωρίς να κουράζει καθόλου.
Η σειρά των Enemy Of Reality έφτασε και το κοινό έδειχνε να αδημονεί για την εμφάνιση του συμφωνικού μέταλ σχήματος που ήρθε στο σανίδι με ένα πολύ δυνατό album στις πλάτες του. Η Ηλιάνα Τσακιράκη και οι φωνητικές της δυνατότητες δεν χρειάζονται συστάσεις, άνετη και γεμάτη εμπειρία παρέδιδε σεμινάρια σοπράνο φωνητικών κάνοντας το ένα κομμάτι μετά το άλλο να δίνουν την αίσθηση πως η ώρα περνάει πιο γρήγορα από όσο πραγματικά κυλούσε. Αν και συμφωνικοί, με τις neoclassical εκτελέσεις των Στυλιανό και Μαριάνθη (κιθάρα και πλήκτρα αντίστοιχα), διατηρούσαν μια πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα με prog στοιχεία και όλα αυτά παντρεμένα εναρμονισμένα, αποδεικνύοντας πως η μπάντα είναι πραγματικά δεμένη. Σκοτεινή και επιβλητική παρουσία αποτελούσε ο Θάνος πίσω από το μπάσο που ανέλαβε τα σκληρά φωνητικά δίνοντας μια πιο σκληρή και επιθετική χροιά στον ήχο από το συνηθισμένο συμφωνικό μέταλ.
Με δύο εκπληκτικές διασκευές στο Over The Hills And Far Away στην ”Νightwish-ική” του έκδοση και στο Ιt’s A Sin των Pet Shop Boys η μπάντα δεν μπορούσε παρά να κερδίσει το σεβασμό καθέ αθρώπου που βρισκόταν στο live.
Με μια χαζή καθυστέρηση(λόγω φάρσας) και αφού το ρολόι πλησίαζε τα μεσάνυχτα οι Jaded Star έκαναν την εμφάνισή τους για να κλείσουν και να τιμήσουν το female fronted μέταλ. Και το έκαναν. Με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Παίζοντας σε μοτίβα μοντέρνου μέταλ αλλά και ατμοσφαιρικού ανά στιγμές οι ερμηνείες της Μaxi Nil προκάλεσαν τα πιο δυνάτα κοπανήματα στα κεφάλια των παρευρισκόμενων της βραδιάς. Και πως να μην συμβεί άλλωστε όταν έχεις στο ρόστερ σου έναν Κώστα Βρεττό να πλαισιώνει τη Μάχη με το ιδιαίτερο παίξιμο του. Εκρηκτική η σκηνική παρουσία όλης της μπάντας σε συνεργασία με το κοινό που έφτασε να τραγουδάει μαζί της σε ένα sing along το Rockin’ In The Free World του Neil Young. Η διασκευή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και η δυνατότερη στιγμή της εμφάνισης των Jaded Star μαζί με το εκπληκτικό Wake Up. Μια πολύ καλή εμφάνιση σε οικογενειακό κλίμα αφού έγιναν και αφιερώσεις κομματιών (στην Ηλιάνα Τσακιράκη το Innocence) που μόνο θετικές εντυπώσεις άφησε ακόμα και στους μη φανατικούς των female φωνητικών και γενικότερα των συγκεκριμένων ιδιωμάτων. Αποτελεί πραγματικά κρίμα το γεγονός πως το συγκεκριμένο event δεν συγκέντρωσε όσο κόσμο άξιζε δεδομένων των αποδόσεων των συγκροτημάτων. Του χρόνου πάλι…
Άνθιμος Τσεντεκίδης
{galleryVoicesOfTheMist}{/gallery}
