Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα από την προακρόαση. Φαινόταν πως οι Αθηναίοι dark metallers είχαν ετοιμάσει κάτι πολύ ξεχωριστό. Από την κυκλοφορία του album και μετά, ακρόαση μετά την ακρόαση, επιβεβαιώθηκε πως η τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά τους είναι η καλύτερη και πιο εντυπωσιακή καθώς κατάφεραν να ξεπεράσουν το φοβερό “For Bidens” του 2014.
Το “Tartarus” είναι ακραίο, σκοτεινό, συμφωνικό, ατμοσφαιρικό, μεγαλειώδες. Ένα concept album χωρισμένο εννοιολογικά αλλά και μουσικά σε τρία μέρη, αφού το πρώτο ισορροπεί μεταξύ ατμόσφαιρας και ακρότητας, το δεύτερο είναι περισσότερο ακραίο ενώ το τρίτο είναι πιο πολύ ατμοσφαιρικό. Υπάρχει και ένα διάχυτο…άρωμα Septicflesh αφού την ενορχήστρωση των συμφωνικών μερών έχει αναλάβει ο Χρήστος Αντωνίου ενώ ο Σωτήρης Βαγενάς χαρίζει την ανατριχιαστική φωνή του στο “Thanatos Part I – Golgotha”.
Οι W.E.B. πάντως δεν έκαναν το λάθος να υπερφορτώσουν το album με τα συμφωνικά μέρη. Είναι ιδανικά τοποθετημένα στα σημεία που πρέπει κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα ακόμα καλύτερο, αλλά πρωταγωνιστής είναι η δική τους μουσική η οποία θα μπορούσε σε πολλά σημεία να σταθεί και χωρίς αυτά. Ξεχωρίζει το τρομερό “Dragona” (ίσως το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει), το καταιγιστικό “Morphine For Saints” και το “Thanatos Part II – Epitaphios” με τα υπέροχα γυναικεία φωνητικά.
Αντίθετα με την καθοδική πορεία για τα Τάρταρα, οι W.E.B. συνεχίζουν την ανοδική τους πορεία και αυτή η κυκλοφορία είναι το τρανό παράδειγμα. Εξαιρετική δουλειά σε όλους τους τομείς και προσεγμένο στην κάθε λεπτομέρεια, δείχνει το πόσο σοβαρά παίρνει το συγκρότημα τη μουσική του και το προϊόν το οποίο θέλει να παρουσιάσει. Οι οπαδοί του extreme symphonic ήχου μόλις βρήκαν μία από τις καλύτερες (αν όχι την καλύτερη) κυκλοφορία της χρονιάς στο συγκεκριμένο τομέα.
