Work Of Art, Eclipse, Talisman. Τρία συγκροτήματα που μέλη τους ξεκίνησαν το συγκεκριμένο project το 2008 και ευτυχώς δεν έμειναν μόνο εκεί αλλά συνεχίζουν ακάθεκτοι μέχρι και σήμερα. Είναι επίσης από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μία σύμπραξη μουσικών της Frontiers δεν καταλήγει σε μία άγευστη παντόφλα αλλά σε κάτι πραγματικά ποιοτικό.
Η βασική πεντάδα της σύνθεσής τους είναι σταθερή μέχρι και σήμερα, με μία καινούρια προσθήκη πλέον. Ο Robert Säll (κιθάρες, πλήκτρα) από τους Worf Of Art, ο πανταχού παρών Erik Mårtensson (κιθάρες, φωνητικά) και ο Magnus Henriksson (κιθάρες) από τους Eclipse, ο πολυπράγμων Jeff Scott Soto (φωνητικά) από τους Talisman και στα drums ο Robban Bäck (Mustasch, ex-Eclipse, ex-Sabaton). Στο μπάσο συναντάμε τον…νέο αλλά πολύπειρο Andreas Passmark (Royal Hunt, ex-Narnia).
Το “Retransmission” λοιπόν δεν θέλει και πολλές αναλύσεις. Μιλάμε για παλιό, καλό, κλασικό AOR. Παρ’ όλο που λατρεύω τους Eclipse (και σχεδόν ό,τι κάνει ο Mårtensson) και έχω αφιερώσει αρκετές ώρες ακούγοντας Work Of Art, με το συγκεκριμένο σχήμα δεν είχα μέχρι τώρα μεγάλη επαφή και κακώς. Επομένως, δεν μπορώ να συγκρίνω με σιγουριά το συγκεκριμένο album με τα τρία προηγούμενα full-lengths που έχουν κυκλοφορήσει.
Μελωδίες υπέροχες. Κιθαριστική δουλειά εξαιρετική, τόσο στα leads όσο και στα πανέμορφα solos. Ο Henriksson είναι έτσι κι αλλιώς ξεχωριστός κιθαρίστας και έχει ένα πολύ χαρακτηριστικό, ζεστό και κλασικό ήχο. Τα φωνητικά του Soto δεν θα μπορούσαν παρά να είναι άψογα, στα οποία βέβαια συμβάλλει και ο Mårtensson ο οποίος για μία ακόμη φορά έχει κάνει φοβερή δουλειά σε παραγωγή, μίξη και mastering.
Τραγούδια που ξεχώρισα αμέσως είναι το “The Call Of The Wild”, το “Got To Be About Love” που μου έφερε στο μυαλό ήλιο και παραλίες (και ας γύρισαν το video σε δάσος), το ξεσηκωτικό “Beautiful Game” με τον party ρυθμό του και το κολλητικό refrain και το πανέμορφο μπαλαντοειδές “What Are You Waiting For”. Fillers δεν πιστεύω ότι υπάρχουν, οι W.E.T. κάνουν τα βασικά μεν αλλά τα κάνουν με εξαιρετικό τρόπο και δείχνουν ότι το μελωδικό rock είναι απλή υπόθεση όταν έχεις τα σωστά συστατικά.
Ο δίσκος κυλάει νεράκι αφού τα σαράντα λεπτά που διαρκεί περνάνε χωρίς να το καταλάβεις, ζητώντας άλλη μία ακρόαση. Προσωπικά, χωρίς να είμαι ο πιο ειδικός στο συγκεκριμένο ήχο, μου έφερε στο μυαλό περισσότερο Αμερική παρά Σουηδία (αν και κάποιες Eclipse τζούρες είναι εμφανείς) με αυτόν τον γλυκό και ταξιδιάρικο αέρα που έχει στη μεγαλύτερη διάρκειά του. Οι οπαδοί του συγκεκριμένου είδους τσεκάρουν άμεσα.
