Αυτό που έγινε τούτη τη φορά, μόνο σαν πείραμα μπορεί να χαρακτηριστεί και πείραμα αποτυχημένο. Ο κόσμος δεν πάει να δει την ίδια μπάντα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και τα live reports δεν έδειξαν να επηρεάζουν τον κόσμο. Ο Έλληνας βέβαια είναι περίεργη φάρα, δεν πληρώνει για να πάει σε συναυλίες και ο λόγος δεν είναι η οικονομική κρίση. Γνωρίζω καλά ότι στην Ελλάδα, εξακολουθούν και αλλάζουν χέρια αρκετά ευρώ ή δολάρια για σπάνιους δίσκους και λοιπά συλλεκτικά αντικείμενα. Ο καημός το Έλληνα μουσικόφιλου (του χώρου μας τουλάχιστον) είναι η άρση των capital control για να πάρουν πάλι φωτιά τα γνωστά σε όλους μας e-stores.
Γύρω στις 20.30′ ένα πολύ ιδιαίτερο trio μοιάζει να με…τραβάει από το αυτί. Μια ακουστική κιθάρα, ένα ακουστικό μπάσο και ένα πολύ λιτό drum kit με μια μπότα, ένα snare κι ένα πιατίνι μου κινούν την περιέργεια. Δεν έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο. Κατά τη διάρκεια του45λεπτου περίπου που παρέμειναν στη σκηνή, έπλασα τον χαρακτηρισμό Irish Thrash Country για το ύφος της μουσικής τους. Ο Xenofon Razis και η Punkoustic Street Band με πολύ γκαζ-άτους ρυθμούς άρεσαν στο κοινό που είχε αρχίσει να προσέρχεται στο Death Disco από τη μέση της εμφάνισης τους και μετά. Μου άρεσε πολύ αυτό που άκουσα αλλά και που είδα. Οι τρεις μουσικοί, τολμάω να πω ότι παρέδωσαν και μαθήματα performing! (Μαγική αυτή η λέξη τελικά)
Έχοντας νωπές τις απίστευτες μνήμες της εμφάνισης των Barb Wire Dolls τον προηγούμενο μήνα, δεν έβλεπα την ώρα να τους ξαναδώ. Το συγκρότημα για άλλη μια φορά με δικαίωσε με άλλη μια εξαιρετική εμφάνιση. Η ενέργεια και το πάθος αυτών των παιδιών στη σκηνή είναι κάτι πρωτόγνωρο. Η Isis γίνεται ένα με το κοινό και το ξεσηκώνει αδιάκοπα. Στέλνει τα μηνύματα που η ίδια και η παρέα της έχουν κάνει πράξη και ο κόσμος τα εισπράττει (μέχρι να τελειώσει το live τουλάχιστον) κάνοντας άνω κάτω το club! Στα “Revolution” και “Make Riot Not War (We Are Champions)” έγινε κυριολεκτικά πανδαιμόνιο. Η 50λεπτη εμφάνιση των Barb Wire Dolls κρίνεται το ίδιο άριστη με την προηγούμενη.
Setlist: Heart Attack, Darby Crash, Desperate, Surreal, Blind To Your Misery, Take Me Home, Drown, Contract, Back In The U.S.S.A., Rub In My Mind, I Will Sail, Devil’s Full Moon, Your Escape, Revolution, Make Riot Not War (We Are Champions)
Ο Kory Clarke είναι πραγματικός rock star κι ας παίζει σε λιγότερο ίσως από 100 άτομα. Έφτασε στο club με μια πολυτελή Mercedes στο πίσω κάθισμα, συνοδευόμενος από τη manager του, ντυμένος όπως και πάνω στη σκηνή έχοντας τον αέρα που αρμόζει σε έναν rock star. Όχι, δεν ήταν μόνο το effect, πάνω στη σκηνή για εκατό λεπτά, ο Kory Clarke performαρε σαν rock star. Είχε απίστευτη ενέργεια και μια μοναδική επικοινωνία με τον κόσμο αναγκάζοντας τον κα μετατρέψει το μικρό club σε ένα τεράστιο mosh pit.
Οι Warrior Soul ήταν απολαυστικοί. Ξεκίνησαν με το “Moonage Daydream” του David Bowie και μπορεί να μη μου έκανε τη χάρη ν’ ακούσω τα “Love Destruction”και “Hero”, κομμάτια που με…μεγάλωσαν τις χρυσές μέρες του MTV, το “The Losers” όμως, αν και mid tempo κομμάτι, ήταν η στιγμή που ένοιωσα τη νοσταλγία που αυτή η μπάντα μου έβγαλε. Θα είχα φύγει ενθουσιασμένος όσο σπάνια, αν ο χαρισματικός κατά τ’ άλλα τραγουδιστής δεν έδειχνε – χωρίς κανένα λόγο – μεγάλη ασέβεια προς τους Pink Floyd. Δε θέλω να αναφέρω λεπτομέρειες, όσοι ήταν εκεί άκουσαν, το μόνο μου σχόλιο είναι ότι δε γεννήθηκε ακόμα αυτός που θα ειρωνευθεί και θα βρίσει τους Pink Floyd!
Προτιμώ να κρατήσω όλα τα υπόλοιπα και να θυμάμαι μια εντελώς rock and roll βραδιά!
Δημήτρης Καζαντζής
Setlist: Moonage Daydream, The Wasteland, Rocket Engines, Shock ’em Down, Jump For Joy, Star Ride, Rock ‘n’ Roll Limo, The Party, Rotten Soul, The Drug, The Losers, Generation Graveyard, Let’s Get Wasted, Fuck The Pigs, Punk And Belligerent, Downtown
{galleryWarriorSoulBarbWireDolls}{/gallery}
