Οι Purple Overdose είναι από τα πλέον αδικημένα συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής που τίμησε όσο λίγα το χώρο του psychedelic/prog rock αλλά έτυχε να παίξει μια μουσική σε λάθος χρόνο και κυρίως σε λάθος χώρα. Μιλάμε για μια μουσική αποκάλυψη σε κάθε τους δουλειά αφού όλα τα άλμπουμ είναι γεμάτα χρώματα και αρώματα. Τους ανακάλυψα στα 90ς και τους ακολουθούσα στα live που έδιναν στην Αθήνα ενώ έπαιρνα όλες τις δουλειές τους στα πάντα καλαίσθητα βινύλια που έβγαζαν. Περιττό να πω πόσο έχω χαρεί που βγήκε ένα βιβλίο ειδικά αφιερωμένο σ’ αυτούς και που τελικά έρχεται να συμπληρώσει όμορφα το κενό που άφησε η διάλυση τους.
Ο Στέφανος Παναγιωτάκης τους άκουσε επίσης στα 90ς για πρώτη φορά (η πρώτη τους δουλειά βγήκε το 1988) με τη διαφορά ότι πέρα από αγαπημένη του μπάντα (ήταν ασυρματιστής σε υπερατλαντικά ταξίδια και άκουγε τη μπάντα κάθε βράδυ κοιτώντας τον ουρανό!) έγινε και φίλος μαζί τους και στη συνέχεια manager τους! Το βιβλίο είναι χορταστικό και το ότι κρατούσε ημερολόγιο σε καθημερινή βάση για ότι αφορούσε το σχήμα τον βοήθησε τόσα χρόνια μετά να συμπεριλάβει όλες τις μικρές λεπτομέρειες (στο τάδε live έκοψαν τόσα εισιτήρια, στην τάδε πρόβα έπαιξαν το τάδε κομμάτι, εκεί πληρώθηκαν τόσο κτλ) και ξαναζωντανεύει ωραία μια περίοδο που καλύπτει όλη σχεδόν την πορεία τους (χονδρικά από το 1995 που τους άκουσε πρώτη φορά μέχρι και το θάνατο του leader του σχήματος Κώστα Κωνσταντίνου στις 26/4/2020). H πορεία του σχήματος είναι λεπτομερής πάντως και καταγράφονται πάρα πολλά πράγματα ενώ γίνεται αναφορά και στα πρώτα χρόνια μέσω του βιογραφικού των Purple Overdose στο τέλος του βιβλίου.
Κάνει αναφορά φυσικά στις μεγάλες στιγμές τους όπως οι συμμετοχή τους στο Rockwave του 1999 μπροστά σε 13,000 κόσμο ή το live στο Rodon με τους Electric Prunes και την ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξαν τα δύο σχήματα, αν και για μένα το βιβλίο ξύπνησε ιδιαίτερα ωραίες μνήμες στις αναφορές για τις εμφανίσεις τους σε μικρούς χώρους, όταν τους βλέπαμε μια χούφτα άνθρωποι (πχ στο Genesis στη Νίκαια)
Το μεγάλο ατού του βιβλίου (που μετρά 282 σελίδες) είναι ότι ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να ωραιοποιήσει καταστάσεις, βγάζει τη λατρεία του σαν οπαδός του σχήματος αλλά αναφέρει και τις κακές στιγμές και τα λάθη τόσο του ίδιου όσο και του σχήματος, ειδικά του συγχωρεμένου Κωνσταντίνου (που ήταν η ψυχή και το μυαλό του σχήματος και κύριος υπεύθυνος για τη σύνθεση και τους στίχους πέρα από το ότι ήταν ο ιδρυτής/τραγουδιστής/κιθαρίστας τους) που όπως φαίνεται αποδείχτηκαν καταλύτης ώστε να χαθεί πολλές φορές η ευκαιρία για το κάτι παραπάνω.
Το τελευταίο μέρος του βιβλίου είναι εξίσου σημαντικό αφού εκεί βρίσκουμε το βιογραφικό της μπάντας, την αναλυτική δισκογραφία, δηλώσεις που με τον τρόπο τους στήριξαν το σχήμα (Κουτσούμπας της Pegasus, ο Φώντας Τρούσας που τους στήριζε πάντα σαν δισκοκριτικός, Σπύρος Χυτήρης, Ντίνος Δηματάκης, Βασίλης Αθανασιάδης) αλλά κυρίως ένα πλούσιο φωτογραφικό λεύκωμα γεμάτο με φωτογραφίες, αφίσες και άλλα ωραία πράγματα που ρίχνουν φως σε πολλές μικρές και μεγάλες στιγμές του σχήματος.
