Οι Ιταλοί βγάζουν άλμπουμ από το 1995, έχουν το δικό τους κοινό, υπηρετούν την Power Metal με ζέση και αφοσίωση. Αυτό που μου έκανε αμέσως εντύπωση είναι ότι στο συγκεκριμένο δίσκο εμφανίζεται η αρχική τραγουδίστριά τους, η κυρία Federica “Sister” De Boni, η οποία είχε φύγει από το σχήμα το 2001. Μπαίνοντας στη σελίδα τους στο δίκτυο, διάβασα λακωνικές δηλώσεις. Η τραγουδίστρια επέστρεψε στο συγκρότημα και ρίχτηκε αμέσως στη δουλειά.
Το πρώτο κομμάτι του δίσκου, “Hunted down”, είναι το κλασσικό τακατάν κομμάτι του Power μοτίβου. Τρέχουν οι δίκασες, τρέχουν οι κιθάρες, το ύφος είναι Επικό και στομφώδες. Η φωνή της Federica δεν μου αρέσει, γιατί κυρίως γρυλίζει. Ευτυχώς που δεν το κάνει συχνά. Όταν είναι καθαρή η φωνή της είναι μια χαρά, έχει μάλιστα και κάτι από συμφωνικό στοιχείο, το οποίο προωθεί η μουσική (σφήνα: ακούστε το “Lost alone”, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι γραμμένο από τους Sabaton!). Καταπληκτικό το τυμπανικό που μας εισάγει στο ομώνυμο τραγούδι, το οποίο τρέχει του θανάτου! Μεγάλε, μιλάμε για τρελές δίκασες εδώ! Υμνικό το ρεφρέν, αυτό ισχύει για όλα σχεδόν τα κομμάτια του άλμπουμ, με μπόλικα φωνητικά, κατά το Γερμανικό μοτίβο.
Για να δούμε τι λέει και η μπαλάντα. “A.O.D.” και εδώ ακούμε ακόμα πιο καθαρά την όμορφη γυναικεία φωνή. Καλά, μετά σκάνε τα γκάζια, το κομμάτι είναι πλέον ηλεκτρικό, αλλά το συναίσθημα παραμένει. Νομίζω ότι η Federica την γουστάρει πολύ τη Doro, δεν συμφωνείτε; Σίγουρα θαυμάζει τον τρόπο με τον οποίο τραγουδάει η πανδιάσημη Γερμανίδα και αυτό της βγαίνει κι εδώ. Τρομερή η δισολία, Maiden καρά-Maiden, κάτι που μας απογειώνει, κάτι που περιμέναμε, αφού τα αγόρια της παρέας τους γουστάρουν πολύ τους Άγγλοι.
Συνεχίζεται το ξύλο, με τα φονικά riff (War after war) και τα πωρωτικά σόλο. Γκάραγκα-γκαράγκα και τα χώνουν οι κιθάρες… Και μια και μιλάμε για χώσιμο, πάρτε το “Nightmares”, με τα φωνητικά να βγαίνουν εντελώς από μέσα και τις κιθάρες να λυσσάνε. Καλά, δεν μιλάω για τα τύμπανα εδώ, οι ταχύτητες κατά σημεία είναι εξωφρενικές. Επικότατο το πακετάκι.
Ο επίλογος είναι μια από τις πιο μελωδικές στιγμές του άλμπουμ και ένα από τα πιο πειρατικά τραγούδια που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Μακάρι να έπαιζαν οι Running Wild έτσι σήμερα…
