5 studio albums μέσα σε δίαστημα 8 χρόνων…δεν είναι και αμελεητέο (ειδικά στην εποχή μας). Προσθέστε κιόλας ότι όλα ανεξαιρέτως τα albums είναι εξαιρετικά και έχουν πάρει μόνο διθυραμβικές κριτικές από όλα τα μουσικά μέσα. Αυτοί είναι οι Αυστραλοί White Widdow, ένα συγκρότημα που παρακολουθούμε και στηρίζουμε από την αρχή της καριέρας του και μας κάνει ιδιαίτερα περήφανους με κάθε δισκογραφική προσπάθεια του. Από το πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο και το AOR αριστούργημα “Serenade” μέχρι το πιο σκληρό “Crossfire” και το πιο απέριττο “Silhouette”, οι White Widdow έχουν καταφέρει να εντυπωσιάσουν όλους τους hard rock fans με την ποιότητα του υλικού τους. Και τώρα έρχεται το “Victory”…
Πρόκειται για άλλο ένα διαμάντι στη δισκογραφία τους αλλά κυρίως για την αγαπημένη μας μουσική γενικότερα. Η βασική διαφορά αυτή τη φορά έγκειται στην πιο «γεμάτη» και ίσως πιο καλογυαλισμένη παραγωγή σε σχέση με το “Silhouette”. Αμιγώς μουσικά δεν υπάρχουν τρομερές διαφοροποιήσεις αφού οι White Widdow έχουν ήδη διαμορφώσει το δικό τους ήχο. Ίσως θα λέγαμε ότι πρωτεύοντα ρόλο παίζουν τα πλήκτρα του Xavier Millis τα οποία είναι και πιο μπροστά στη μίξη ενώ κλασικά ο Enzo Almanzi βγάζει μάτια με την κιθάρα του! Η απόδοση του frontman Jules Millis είναι αψεγάδιαστη ενω ο Ben Webster στο μπάσο «χτίζει» το στιβαρό υπόβαθρο των κομματιών. Κομμάτια σαν τα “America”, “Fight For Love” και το ομώνυμο “Victory” μας γυρνάνε πίσω στα ένδοξα mid-80s θυμίζοντας μας μπάντες σαν τους Giuffria και Aviator.
Το “Victory” είναι κατά πάσα πιθανότητα ο καλύτερος melodic rock δίσκος της χρονιάς. Είναι μία νίκη για το ιδίωμα, για τους White Widdow και τους οπαδούς τους.
Highlight: Νέος drummer για τους White Widdow είναι ο Gavin Hill.
