Whitechapel Kin

Οι Whitechapel δεν είναι πια απλά μία από τις κορυφαίες deathcore μπάντες… Στην πραγματικότητα δεν είναι καν μια deathcore μπάντα πλέον αλλά αυτό λίγη σημασία έχει αφού έτσι και αλλιώς οι παλιοί οπαδοί είχαν αποχωρήσει ήδη από το the valley όπου και ξεκίνησε η πειραματική τους στροφή. Αν και συμβαίνει αυτό συχνά με μπάντες από ακραία ιδιώματα είναι κρίμα να χαλάμε τη ζαχαρένια μας για πράγματα όπως η μουσική και να κλαίμε στα πατώματα φωνάζοντας πως ξεπουλήθηκε η αγαπημένη μπάντα αφού στην τελική είναι δικαίωμα των καλλιτεχνών να πάνε την δημιουργικότητα τους όπου αυτοί θέλουν κι εμείς μπορούμε είτε να κάτσουμε και να απολαύσουμε τη στροφή τους είτε απλά να προσπεράσουμε στην περίπτωση που αυτό που ακούμε δεν μας αρέσει. Εκτός και αν αυτό που μας εξιτάρει τελικά είναι απλά η αναγνωρισιμότητα ενός σχήματος και η -με το ζόρι- παραμονή του σε μια κλειστή cult ομάδα.

Οι Αμερικάνοι λοιπόν στο άλμπουμ “Kin” έχουν περισσότερες alternative metal αναφορές, έχουν πολλά σημεία χωρίς παραμόρφωση στις κιθάρες (που σε στιγμές αγγίζουν μέχρι και folk δρόμους) και φυσικά έχουν τα μελωδικά φωνητικά του Bozeman σε μεγάλο μέρος του άλμπουμ και αυτό είναι μάλλον το κόκκινο πανί για τους φανατικούς των πρώτων χρόνων των Whitechapel. Ο Bozeman πάντως είναι και πάλι ο αφηγητής που εξομολογείται ιστορίες αν και αυτή τη φορά δεν είναι άμεσα εξομολογητικός αφού η ιστορία στο άλμπουμ έχει περισσότερα υπερφυσικά στοιχεία, δεν είναι ρεαλιστική αλλά σίγουρα είναι σκοτεινή με τη βασική ιδέα να θέλει τον Phil να βρίσκεται σε έναν εναλλακτικό κόσμο όπου όλες οι επιλογές που κάνει είναι λάθος με ολέθρια αποτελέσματα για τον “Kin”.

Στο καθαρά μουσικό κομμάτι η μπάντα θα ντύσει την ιστορία αυτή με λίγες deathcore νύξεις και αυτές θα τις ακούσουμε σε συγκεκριμένες στιγμές εδώ και εκεί αλλά ας είμαστε ειλικρινείς… αυτό που θα σε τραβήξει στο νέο άλμπουμ των Whitechapel είναι συνθέσεις που είναι κοντά στη λογική σχημάτων όπως οι Antimatter και οι Katatonia και δεν το κρύβω πως υπάρχει μια  ποικιλομορφία που δίνει έξτρα πόντους και προσωπικά μου άρεσε περισσότερο από το “The Valley”. Τέλος, οφείλω να ομολογήσω πως λογικά αυτή η μίξη των δύο κόσμων ίσως τους φέρει περισσότερο κόσμο αλλά ναι, παίρνουν ένα ρίσκο αφού οι ακραίοι θα δουν τους  Nickelback σε κάποια κομμάτια ενώ οι υπόλοιποι μπορεί να μην αντέξουν τα growls…